proces zatoru płucnego (PE)został po raz pierwszy opisany przez Rudolpha Virchowa, słynnego XIX-wiecznego niemieckiego patologa, który nazwał zator podróżujących skrzepów. Terminy „embolus” (liczba mnoga: emboli) i „zator” są nadal używane do opisania skrzepu lub części skrzepu, który utworzył się w jednym miejscu i udał się do innej części ciała. Gdy skrzep klina się w jednej z tętnic płucnych lub jej gałęzi, nazywa się PE.,

bardzo duże PE może zablokować cały tułów tętnicy płucnej (przed rozgałęzieniem do prawej i lewej tętnicy płucnej) i spowodować natychmiastową śmierć. Zatory płucne, które nie są tak duże, mogą blokować całą prawą lub lewą tętnicę płucną, zatrzymując przepływ krwi do całego płuca i-zwłaszcza jeśli dana osoba ma już choroby płuc lub serca-powodując śmierć. Mniejsze zatory mogą blokować mniejsze gałęzie tętnicy płucnej z różnymi konsekwencjami., Gdy dopływ krwi do małej „tętnicy końcowej” na krawędzi płuc jest zablokowany, tlen do tej części płuc jest odcięty, a komórki w tej części płuc zaczynają obumierać, powodując zawał płuc (to jest śmierć tkanki płucnej). Gdy przepływ krwi jest zablokowany w obrębie większej gałęzi tętnicy płucnej, normalna wymiana tlenu na dwutlenek węgla nie ma miejsca, a całe ciało jest dotknięte. Zawał płuc jest zwykle wynikiem mniejszych zakrzepów i jest mało prawdopodobne, aby był śmiertelny.

prawdopodobieństwo śmierci z PE zależy w dużej mierze od wielkości PE., Jeśli główna tętnica płucna jest całkowicie zablokowana, prawa komora (komora serca, która pompuje krew do płuc) nie może dostać się do krwi do płuc; ta „niewydolność prawej komory” prowadzi następnie do śmierci z PE. Wiek i zdrowie osoby dotkniętej chorobą są również czynnikami krytycznymi. Gdy osoba ma już choroby płuc lub serca, PE może mieć bardziej dramatyczny wpływ. Podczas gdy śmiertelność z PE może wynosić nawet 25 procent u chorych, hospitalizowanych pacjentów, śmiertelność u młodych zdrowych osób jest bliższa 1 procent.