tło i cele: methemoglobinemia jest utlenioną formą hemoglobiny, która nie wiąże tlenu i zwiększa powinowactwo tlenu do częściowo utlenionej części hemoglobiny. Podwyższony poziom methemoglobiny we krwi jest wtórny do zmian wrodzonych i ekspozycji na kilka czynników chemicznych, co powoduje zaburzenie z kilkoma diagnozami różnicowymi, które może prowadzić do śmierci, jeśli nie jest leczona., Celem niniejszego raportu było dokonanie przeglądu tego tematu, podkreślając istotne informacje dla klinicznego postępowania pacjentów z methemoglobinemią.

zawartość: gdy stężenie methemoglobiny we krwi jest powyżej 1,5%, pacjent rozwija sinicę, główną cechą tego zaburzenia. Kolor krwi tętniczej zmienia się na ciemnobrązowy z normalnym PaO2. Należy podejrzewać diagnozę u pacjentów z sinicą i niskim nasyceniem (SpO2) bez istotnej dysfunkcji krążeniowo-oddechowej. Kooksymetria jest złotym standardem i określa diagnozę., Leczenie powinno opierać się na tym, czy zespół jest ostry czy przewlekły (etiologia) oraz na nasileniu objawów. Stężenie methemoglobiny we krwi jest ważne, zwłaszcza w ostrych przypadkach. Podstawowe leczenie obejmuje usunięcie czynnika odpowiedzialnego za zaburzenie, podawanie tlenu i obserwację. Ciężkie przypadki należy leczyć specyficznym antidotum, błękitem metylenowym, który nie jest skuteczny w niektórych sytuacjach.

wnioski: Methemoglobinemia jest potencjalnie ciężkim zaburzeniem, którego rozpoznanie zależy od wysokiego stopnia podejrzenia., Ogólnie rzecz biorąc, anestezjolodzy są pierwszymi, którzy wykryją problem w okresie przedoperacyjnym i powinni prowadzić leczenie.