współczesne wydarzenia

kontakt z hiszpańskimi i Euroamerykańskimi kolonizatorami drastycznie zmienił Wielkie Dorzecze społeczeństw i kultur. Południowa Ute była w stałym kontakcie z Hiszpanami w Nowym Meksyku już w 1600 roku, ale inne wielkie grupy Basin miały niewielki lub żaden bezpośredni lub stały kontakt z Europejczykami lub Euroamerykanami aż do 1800 roku. W latach 1810-1840 handel futrami przyniósł nowe narzędzia i narzędzia mieszkańcom wschodniej części regionu., W 1840 roku rozpoczęło się Euroamerykańskie osadnictwo Wielkiego basenu, a fala emigrantów podróżowała przez ten obszar w drodze do Oregonu i Kalifornii.

Jak gdzie indziej w Stanach Zjednoczonych, polityka rządu w Wielkiej Zagłębiu była jawnie zaprojektowana, aby zasymilować plemiona w społeczeństwo Euroamerykańskie. Asymilacja została dokonana przez podcięcie gospodarki tubylczej, usunięcie dzieci rdzennych Amerykanów do odległych Szkół z internatem i tłumienie rodzimych religii na rzecz chrześcijaństwa., Na przykład, począwszy od 1840 roku, prawa własności prywatnej sprzyjające Euroamerykańskim górnictwu, ranchingowi i rolnictwu zniszczyły lub sprywatyzowały większość rdzennych obszarów gromadzenia żywności. Gaje Piñon zostały wycięte na drewno opałowe, słupki ogrodzeniowe i drewno górnicze, a delikatny regionalny ekosystem został zakłócony przez napływ ludzi i zwierząt gospodarskich.

rdzenna ludność Wielkiego basenu próbowała oprzeć się inwazji kolonialnej. Konne grupy Ute, Shoshone, Shoshone-Bannock i Northern Paiute walczyły z ranczerami i atakowały pociągi w celu odparcia intruzów., Kulminacją walk były liczne lokalne wojny i masakry w latach 50. i 60. XX wieku. po 1870 roku plemiona zostały zmuszone do osiedlania się w rezerwatach lub w małych grupach na obrzeżach osad Euroamerykańskich; ich baza lądowa została zredukowana do niewielkiego ułamka swojej dawnej wielkości. To wymusiło porzucenie większości Aborygenów na rzecz rolnictwa i ranczo, na obszarach, gdzie ziemia pozostawała w rękach tubylców lub w pracy zarobkowej, zwykle jako gospodarze i ranczo.

Wielkie ludy dorzecza odnosiły prawdopodobnie największe sukcesy w stawianiu oporu asymilacji religijnej., W 1870 i ponownie w 1890, tak zwane ruchy Ghost Dance rozpoczęły się wśród północnych Paiute Zachodniej Nevady. Tańce miały charakter millenariański, nostalgiczny i spokojny. Ruch z 1870 roku, kierowany przez Proroka Paiute Wodziwoba, skupił się w Nevadzie i Kalifornii. Było to opracowanie okrągłego tańca, tradycyjnej ceremonii odnowy i obfitości życia. Wizja wodziwoba wskazywała, że taniec wskrzesi ofiary epidemii, która rok wcześniej zdziesiątkowała region.,

Ruch Wovoka podkreślał pokój, akceptację Euroamerykańskich projektów rozwojowych, prawdomówność, samodyscyplinę i inne zasady „właściwego życia”, w tym wykonywanie tańca okrągłego; jego przesłanie było tak trafne jak na ten czas, że wkrótce był mentorem nowicjuszy z całego trans-Mississippi West., Pomimo najlepszych starań Wovoki w promowaniu podstawowych aspektów nowej religii, przesłanie Tańca duchów ewoluowało od odnowy do zniszczenia, gdy zostało zabrane do domu przez nowicjuszy z równin. Szczególnie wśród wielu zespołów Siuksów uważano, że taniec duchów ma moc do wywołania apokalipsy; wierzono, że jeśli zostanie prawidłowo wykonany, plemiona będą miały możliwość unicestwienia kolonizatorów (lub przynajmniej wypędzenia ich z powrotem do morza), umarli zostaną wskrzeszeni, stada żubrów zostaną ponownie zaludnione, a tradycyjne sposoby życia zostaną przywrócone., Ostatecznie Euroamerykańskie obawy związane z ruchem przyczyniły się do masakry w Lakota w Wounded Knee Creek w 1890 roku (dzisiejsza Dakota Południowa). W Wielkiej Kotlinie jednak pierwotne przesłanie ruchu przetrwało, a zgromadzenia Ghost Dance stały się ważnymi rezerwuarami tradycyjnej kultury, która przetrwała do XXI wieku.

XX wiek sprzyjał również innym ruchom religijnym w Wielkiej Kotlinie. Praktyka spożywania pejotlu w kontekście religijnym została wprowadzona do Ute i wschodniego Szoszonu na początku 1900 roku przez Indian Oklahomy. Później rozprzestrzenił się na inne ludy w regionie. Większość grup peyote stała się częścią Native American Church, uznanej w kraju organizacji religijnej. Rytuały pejotlu Wielkiego basenu są na ogół mieszanką elementów Aborygenów i chrześcijan., Ceremonie są prowadzone przez doświadczone osoby znane jako „wodzowie dróg”, ponieważ prowadzą wiernych w dół pejotlową „drogą” lub drogą. Ceremonia pejotlu, która zazwyczaj trwa całą noc, obejmuje śpiew, modlitwę i spożywanie tych części kaktusa pejotlu, które wytwarzają lekkie halucynogenne doświadczenie. Zasady Kościoła rdzennych Amerykanów podkreślają moralne i etyczne nakazy i zachowania. Wschodnie Szoszony i Ute przyjęły również taniec słońca z plemion równin., Czterodniowy taniec jest nadal wykonywany, zwykle co roku, aby zapewnić zdrowie społeczności i męstwo uczestnikom. Taniec słońca rozprzestrzenił się na inne wielkie grupy Basin w drugiej połowie XX wieku. Dla Ute ważny jest również taniec niedźwiedzia, ceremonia wiosenna.

Ustawa o reorganizacji Indian (1934) doprowadziła do ustanowienia lokalnych rad plemiennych dla różnych rezerwatów i Kolonii w regionie. Od tego czasu powstało wiele przedsiębiorstw gospodarczych, w tym Farmacja, Przemysł lekki i Turystyka., Byli oni również powodami w procesach sądowych mających na celu odzyskanie ziem rodowych. Na przykład w 1950 roku amerykański system sądowy stwierdził, że plemię Ute zostało nielegalnie oszukane z ziemi w XIX wieku; podczas gdy sądy nie przywróciły tytułu do ziemi, nakazały znaczne odszkodowanie pieniężne.

w latach pięćdziesiątych wiele plemion w Stanach Zjednoczonych—w tym kilka zespołów ute i południowych Paiutes—podlegało terminacji, w wyniku której utraciły federalne uznanie swojego statusu Indian, a tym samym kwalifikowalność do federalnego wsparcia opieki zdrowotnej i innych usług., Chociaż większość zespołów walczyła z tym procesem, niektóre nie odzyskały statusu federalnego aż do lat 80. Inne nadal walczyły o uznanie i ziemię aż do początku XXI wieku; na przykład Zachodni Szoszoni zwrócili się do międzynarodowego systemu sądowego w swoich staraniach o odzyskanie tradycyjnych gruntów. (Zobacz też: Ewolucja kultur współczesnych.)

Don D. Fowler Catherine S. Fowler