pierwszy wojskowy Okręt podwodny powstał w 1776 roku. Podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych Turtle (dowodzony przez sierżanta Ezrę Lee z Armii Kontynentalnej) próbował bezskutecznie zatopić brytyjski okręt wojenny HMS Eagle (okręt flagowy blockaderów) w nowojorskim porcie 7 września 1776 roku. W dziennikach okrętów nie ma zapisów o żadnym ataku.
podczas wojny w 1812 roku, w 1814 roku, Silas Halsey stracił życie, używając okrętu podwodnego w nieudanym ataku na brytyjski okręt wojenny stacjonujący w New London harbour.,
American Civil WarEdit
francuski okręt podwodny z 1862 roku, pierwszy okręt podwodny US Navy.
Francuski „Alligator” był pierwszym okrętem podwodnym US Navy i pierwszym wyposażonym w sprężone powietrze (do dostarczania powietrza) i system filtracji powietrza. Był to pierwszy okręt podwodny, który posiadał blokadę nurkową, która pozwalała nurkowi na stawianie zapalonych elektrycznie min na okrętach wroga., Początkowo napędzany ręcznie przez wiosła, po 6 miesiącach został przebudowany na śmigło śrubowe napędzane korbą ręczną. Z 20-osobową załogą był większy od konfederackich okrętów podwodnych. Aligator miał 47 stóp (14 m) długości i około 4 stóp (1,2 m) średnicy. Został utracony podczas sztormu w pobliżu przylądka Hatteras 1 kwietnia 1863 roku, gdy nie był w stanie przeholować i był pod holowaniem do swojego pierwszego użycia bojowego w Charleston.
Inteligentny Wieloryb został zbudowany przez Olivera Halsteada i przetestowany przez US Navy po amerykańskiej wojnie secesyjnej.spowodował śmierć 39 osób podczas prób.,
konfederackie Stany Ameryki stawiły czoła kilku okrętom podwodnym z napędem ludzkim, w tym CSS H. L. Hunley (nazwanym na cześć projektanta i głównego finansisty Horace ' a Lawsona Hunleya). Pierwszym konfederackim okrętem podwodnym był Pioneer o długości 9,1 m, który zatopił szkuner docelowy za pomocą holowanej miny podczas testów na jeziorze Pontchartrain, ale nie został użyty bojowo. Został zezłomowany po zdobyciu Nowego Orleanu i w 1868 został sprzedany na złom. Podobna Łódź podwodna Bayou St. John jest zachowana w Louisiana State Museum., CSS „Hunley” był przeznaczony do atakowania okrętów Unii, które blokowały konfederackie porty morskie. Okręt miał długi słup z ładunkiem wybuchowym na dziobie, zwany torpedą spar. Okręt musiał zbliżyć się do wrogiego okrętu, przymocować ładunek wybuchowy, oddalić się, a następnie zdetonować go. Był bardzo niebezpieczny w obsłudze i nie miał dopływu powietrza innego niż to, co znajdowało się wewnątrz głównej komory. Dwukrotnie okręt zatonął; w pierwszym wypadku zginęła połowa załogi, a w drugim Cała ośmioosobowa załoga (w tym sam Hunley) utonęła., 17 lutego 1864 roku „Hunley” zatopił USS „Housatonic” w pobliżu portu Charleston, po raz pierwszy okręt podwodny z powodzeniem zatopił inny okręt, choć zatonął w tym samym starciu krótko po tym, jak zasygnalizował swój sukces. Okręty podwodne nie miały większego wpływu na wynik wojny, ale zapowiadały ich nadchodzące znaczenie dla wojny morskiej i zwiększały zainteresowanie ich użyciem w wojnie morskiej.,14 czerwca 1904 roku Cesarska Marynarka Wojenna (IJN) zamówiła pięć okrętów podwodnych typu Holland typu VII, które zostały zbudowane w Quincy w stanie Massachusetts w Fore River Yard i wysłane do Jokohamy w Japonii. Pięć maszyn przybyło 12 grudnia 1904 roku. Pod nadzorem architekta marynarki Arthura L. Buscha, sprowadzone Hollands zostały ponownie zmontowane, a pierwsze okręty podwodne były gotowe do działań bojowych do sierpnia 1905 roku, ale działania wojenne zbliżały się do końca, a żadne okręty podwodne nie weszły do akcji podczas wojny.,
W międzyczasie Imperialna rosyjska marynarka wojenna (IRN) zakupiła niemieckie okręty podwodne zbudowane przez stocznię Germaniawerft z Kilonii. W 1903 roku Niemcy ukończyli swój pierwszy w pełni sprawny okręt podwodny z napędem silnikowym, Forelle (Trout), który został sprzedany Rosji w 1904 roku i wysłany Koleją Transsyberyjską do strefy walk podczas wojny rosyjsko-japońskiej.
w związku z blokadą morską Port Artur, Rosja wysłała pozostałe okręty podwodne do Władywostoku, a do końca 1904 roku stacjonowało tam siedem okrętów podwodnych., 1 stycznia 1905 roku IRN stworzyła pierwszą na świecie operacyjną flotę podwodną wokół tych siedmiu okrętów podwodnych. Pierwszy patrol bojowy nowo utworzonej floty podwodnej IRN miał miejsce 14 lutego 1905 roku i był przeprowadzany Przez Delfin i Som, przy czym każdy patrol trwał zwykle około 24 godzin. Som po raz pierwszy nawiązał kontakt z nieprzyjacielem 29 kwietnia, kiedy to został ostrzelany przez kutry torpedowe IJN, które wycofały się wkrótce po otwarciu ognia, nie powodując strat ani uszkodzeń żadnego z walczących., Drugi kontakt nastąpił 1 lipca 1905 roku w Cieśninie Tartar, kiedy dwa kutry torpedowe IJN wykryły okręt podwodny IRN Keta. Nie mogąc wystarczająco szybko zanurzyć się, Keta nie była w stanie uzyskać odpowiedniej pozycji strzeleckiej, a obaj bojownicy zerwali kontakt.
II wojna światowa
niemiecki okręt podwodny U9 (1910). Zatopił Trzy brytyjskie krążowniki w ciągu kilku minut we wrześniu 1914 roku.
pierwszy raz okręty podwodne miały znaczący wpływ na wojnę w czasie I wojny światowej., Siły takie jak niemieckie U-Booty działały przeciwko handlowi aliantów (Handelskrieg); zdolność okrętów podwodnych do działania jako praktyczna maszyna wojenna opierała się na nowej taktyce, ich liczbie i technologiach podwodnych, takich jak kombinacja diesel/electric power system, które zostały opracowane w poprzednich latach. Bardziej jak okręty podwodne niż dzisiejsze okręty podwodne, okręty podwodne operowały głównie na powierzchni przy użyciu standardowych silników, zanurzając się sporadycznie w celu ataku pod baterią., Były mniej więcej trójkątne w przekroju, z wyraźnym kilem, do kontroli toczenia podczas wynurzenia i wyraźnym dziobem.
krótko przed wybuchem I wojny światowej okręty podwodne zostały użyte przez włoską Regia Marina podczas wojny włosko-tureckiej, nie widząc żadnych działań morskich, oraz przez Grecką marynarkę podczas wojen bałkańskich, gdzie przede wszystkim Francuski Delfin stał się pierwszym tego typu okrętem, który wystrzelił torpedę przeciwko wrogiemu okrętowi (choć bezskutecznie).
na początku wojny Niemcy mieli 48 okrętów podwodnych w służbie lub w budowie, z 29 operacyjnych., Wśród nich znalazły się okręty klasy U-19 z silnikiem diesla o zasięgu (5000 mil) i prędkości (8 węzłów) pozwalającej skutecznie operować wokół całego brytyjskiego wybrzeża. Początkowo Niemcy przestrzegali międzynarodowych „zasad nagród”, które wymagały od załogi statku pozwolenia na opuszczenie statku przed zatopieniem. U-Booty wzięły udział w pierwszej bitwie o Atlantyk.
Po tym, jak Brytyjczycy nakazali okrętom transportowym działać jako krążowniki pomocnicze, niemiecka marynarka wojenna przyjęła nieograniczoną wojnę podwodną, generalnie nie ostrzegając przed atakiem., W czasie wojny zbudowano 360 okrętów podwodnych, ale 178 zostało utraconych. Reszta została poddana pod koniec wojny. Niemiecki U-Boot zatopił RMS Lusitania i jest często wymieniany wśród przyczyn przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny.
R3 na morzu. Klasa R była pierwszą konstrukcją myśliwsko-zabójczą, zdolną do niszczenia wrogich okrętów podwodnych.
w sierpniu 1914 roku Flotylla złożona z dziesięciu U-Bootów wypłynęła z bazy w Helgolandzie, aby zaatakować okręty Royal Navy na Morzu Północnym podczas pierwszego w historii patrolu wojny podwodnej., Ich celem było zatopienie okrętów brytyjskiej Grand Fleet, a tym samym zmniejszenie przewagi liczebnej Grand Fleet nad niemiecką flotą pełnomorską. W zależności bardziej od szczęścia niż strategii, pierwszy lot nie zakończył się sukcesem. Tylko jeden atak został przeprowadzony, kiedy U-15 wystrzelił torpedę (która chybiła) na HMS Monarch, podczas gdy dwa z dziesięciu U-Bootów zostały utracone. SM u-9 miał więcej szczęścia., 22 września 1914 roku podczas patrolowania szerokiego Fourteens, rejonu południowego Morza Północnego, u-9 odnalazł trzy przestarzałe brytyjskie krążowniki pancerne typu Cressy (HMS Aboukir, Hogue i Cressy), których zadaniem było uniemożliwienie niemieckim okrętom podwodnym wejścia na wschodni kraniec kanału La Manche. U-9 wystrzelił wszystkie sześć torped, przeładowując w zanurzeniu i zatopił trzy krążowniki w niecałą godzinę.
na początku wojny Brytyjczycy dysponowali 77 działającymi okrętami podwodnymi, z czego 15 było w budowie., Głównym typem był E-class, ale zbudowano kilka eksperymentalnych projektów, w tym k-class, który miał reputację pecha, i M-class, który miał duże działo montowane na pokładzie. R-class był pierwszym okrętem przeznaczonym do atakowania innych okrętów podwodnych. Brytyjskie okręty podwodne operowały na Bałtyku, Morzu Północnym i Atlantyku, a także na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym. W czasie wojny zginęło ponad 50 osób z różnych przyczyn.
Francja miała na początku wojny 62 okręty podwodne, w 14 różnych klasach. Operowały one głównie na Morzu Śródziemnym; w trakcie wojny stracono 12., Rosjanie rozpoczęli wojnę z 58 okrętami podwodnymi w służbie lub w budowie. Główną klasą był „Bars” z 24 łodziami. W czasie wojny utracono 24 okręty podwodne.
II wojna Światowaedit
Niemcyedit
Znajdź źródła: „Historia okrętów podwodnych – – wiadomości * gazety · książki * scholar * JSTOR (wrzesień 2019) (dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten szablon wiadomości)
chociaż Niemcy zostały zakazane w traktacie wersalskim posiadanie okrętów podwodnych, budowa rozpoczęła się w tajemnicy w 1930 roku. kiedy stało się to znane, angielsko-niemiecki układ morski z 1936 roku pozwolił Niemcom osiągnąć parytet w łodziach podwodnych z Wielką Brytanią.
Niemcy rozpoczęli wojnę z zaledwie 65 okrętami podwodnymi, z 21 na morzu w momencie wybuchu wojny. Niemcy wkrótce zbudowali największą flotę okrętów podwodnych podczas II Wojny Światowej., Ze względu na Traktat Wersalski ograniczający marynarkę wojenną, odbudowa niemieckich sił nawodnych rozpoczęła się dopiero na rok przed wybuchem II wojny światowej. nie mając nadziei na pokonanie znacznie wyższej Royal Navy w bitwie na powierzchni, Niemieckie Naczelne Dowództwo zaplanowało walkę z kampanią „Guerre de course” (wojen kupieckich) i natychmiast wstrzymało wszystkie budowy okrętów nawodnych, z wyjątkiem prawie ukończonych pancerników typu Bismarck i dwóch krążowników, i przestawiło zasoby na okręty podwodne, które mogłyby być budowane szybciej., Mimo że rozbudowa zakładów produkcyjnych i rozpoczęcie masowej produkcji zajęło większość 1940 roku, do końca wojny zbudowano ponad tysiąc okrętów podwodnych.
Niemcy używali okrętów podwodnych do niszczycielskich działań podczas ii Wojny Światowej podczas bitwy o Atlantyk, próbując, ale ostatecznie, nie odcinając dróg zaopatrzenia Wielkiej Brytanii, zatapiając więcej statków, niż Wielka Brytania mogła zastąpić. Linie zaopatrzeniowe były niezbędne dla Wielkiej Brytanii w żywność i przemysł, a także uzbrojenie z Kanady i Stanów Zjednoczonych., Chociaż U-Booty były aktualizowane w kolejnych latach, główną innowacją była ulepszona komunikacja, szyfrowana za pomocą słynnej maszyny szyfrującej Enigma. Pozwalało to na taktykę masowego ataku lub „Wilczego Szańca” („Rudel”), ale było też ostatecznie upadkiem U-Bootów.
po wypłynięciu w morze U-Booty operowały głównie na własną rękę, próbując odnaleźć konwoje na terenach przydzielonych im przez najwyższe dowództwo. Jeśli konwój został znaleziony, okręt podwodny nie zaatakował od razu, ale śledził konwój i wysyłał radio do niemieckiego dowództwa, aby umożliwić innym okrętom podwodnym w okolicy odnalezienie konwoju., Okręty podwodne zostały następnie zgrupowane w większe siły uderzeniowe i zaatakowały konwój jednocześnie, najlepiej w nocy, gdy wynurzyły się, aby uniknąć ASDIC.
podczas pierwszych kilku lat II Wojny Światowej, Ubootwaffe („U-Boot force”) odniósł bezprecedensowy sukces z tymi taktykami („First Happy Time”), ale były zbyt nieliczne, aby odnieść jakikolwiek decydujący sukces. Do wiosny 1943 roku niemiecka konstrukcja U-Bootów była w pełni sprawna, ale było to więcej niż anulowane przez zwiększoną liczbę eskortujących konwojów i samolotów, a także postęp techniczny, taki jak radar i sonar., Ultra (HF / DF, Huff-Duff) i Ultra umożliwiły aliantom kierowanie konwojami wokół wilczych worków, gdy wykryli transmisje radiowe z Łodzi. Rezultaty były katastrofalne: od marca do lipca tego roku zginęło ponad 130 U-Bootów, w samym maju 41. Straty aliantów spadły dramatycznie, z 750 000 ton w marcu do 188 000 w lipcu., Chociaż Bitwa o Atlantyk trwała do ostatniego dnia wojny, Ramię U-Boota nie było w stanie powstrzymać przypływu personelu i zaopatrzenia, torując drogę operacji Torch, operacji Husky i ostatecznie D-Day. Winston Churchill napisał, że U-boot „peril” był jedyną rzeczą, która dawała mu powód do zwątpienia w ewentualne zwycięstwo aliantów.
Niemcy zbudowali kilka nowych projektów okrętów podwodnych, w tym Typ XVII, który wykorzystywał nadtlenek wodoru w turbinie Walthera (nazwanej na cześć jej projektanta, Dr Hellmutha Walthera) do napędu., Produkowano również Typ XXII, który miał dużą baterię i mechaniczną obsługę torped.
Włochyedit
Włochy miały 116 okrętów podwodnych w służbie na początku wojny, z 24 różnych klas. Działał głównie w Teatrze śródziemnomorskim. Część z nich wysłano do bazy w Bordeaux w okupowanej Francji. Flotylla kilku okrętów podwodnych operowała również z Erytrejskiego kolonialnego portu Massawa.
włoskie konstrukcje okazały się nieodpowiednie do stosowania na Oceanie Atlantyckim. Włoskie okręty podwodne typu midget były używane w atakach na brytyjską żeglugę w pobliżu portu gibraltarskiego.,
HMS Taurus klasy T.
HMS Taurus klasy T.
w 1939 roku Royal Navy dysponowała 70 działającymi okrętami podwodnymi. Do produkcji seryjnej wybrano trzy klasy: morską klasę S I oceaniczną klasę T, a także przybrzeżną klasę U. Wszystkie te klasy zostały zbudowane w dużych ilościach w czasie wojny.
francuska flota podwodna składała się na początku wojny z ponad 70 okrętów (z których część była w budowie)., Po upadku Francji, rozejm francusko-niemiecki wymagał powrotu wszystkich francuskich okrętów podwodnych do kontrolowanych przez Niemców portów we Francji. Niektóre z tych okrętów zostały przymusowo zajęte przez siły brytyjskie.
główne teatry operacyjne dla brytyjskich okrętów podwodnych znajdowały się u wybrzeży Norwegii, na Morzu Śródziemnym, gdzie Flotylla okrętów podwodnych z powodzeniem zakłóciła trasę uzupełniania sił Osi do Afryki Północnej z ich bazy na Malcie, a także na Morzu Północnym., Ponieważ Niemcy były mocarstwem kontynentalnym, Brytyjczycy nie mieli większych możliwości zatopienia Niemieckiej żeglugi na tym Oceanie Atlantyckim.
od 1940 roku okręty podwodne typu U stacjonowały na Malcie, aby przechwycić zaopatrzenie wroga w Afryce Północnej. W ciągu trzech lat siły te zatopiły ponad milion ton żeglugi i śmiertelnie podkopały próby niemieckiego Naczelnego Dowództwa, aby odpowiednio wesprzeć generała Erwina Rommla., Szef Sztabu Rommla, Fritz Bayerlein przyznał, że „zajęlibyśmy Aleksandrię i dotarlibyśmy do Kanału Sueskiego, gdyby nie praca waszych okrętów podwodnych”. Podczas tej kampanii utracono 45 okrętów, a pięć Krzyży Wiktorii przyznano okrętom podwodnym służącym w tym teatrze.
ponadto brytyjskie okręty podwodne atakowały japońską żeglugę na Dalekim Wschodzie, podczas kampanii na Pacyfiku. Flota Wschodnia była odpowiedzialna za operacje podwodne w Zatoce Bengalskiej, Cieśninie Malakki aż do Singapuru i zachodnim wybrzeżu Sumatry do równika., Kilka dużych japońskich statków towarowych operowało w tym rejonie, a głównymi celami brytyjskich okrętów podwodnych były małe jednostki operujące na wodach przybrzeżnych. Okręty podwodne zostały rozmieszczone w celu prowadzenia zwiadu, interdyscyplinowania Japońskich zapasów płynących do Birmy i atakowania U-Bootów operujących z Penang. W październiku 1944 roku zatopił krążownik, trzy okręty podwodne, sześć małych okrętów, 40 000 długich ton (41 000 t) statków handlowych i prawie 100 małych statków., W tym teatrze miał miejsce jedyny udokumentowany przypadek zatopienia drugiego okrętu podwodnego, podczas gdy oba zostały zatopione. HMS Venturer zaangażował U864, a załoga Venturera ręcznie obliczyła skuteczne rozwiązanie strzelania przeciwko trójwymiarowemu celowi manewrowemu za pomocą technik, które stały się podstawą nowoczesnych torpedowych systemów celowniczych.
W marcu 1945 roku Brytyjskie łodzie przejęły kontrolę nad Cieśniną Malakki, uniemożliwiając jakiekolwiek dostawy do japońskich sił w Birmie drogą morską., W tym czasie w regionie było niewiele dużych okrętów japońskich, a okręty podwodne operowały głównie przeciwko małym okrętom, które atakowały za pomocą dział pokładowych. Okręt podwodny HMS „Trenchant” storpedował i zatopił ciężki krążownik „Ashigara” w Cieśninie Bangka, zabijając około 1200 żołnierzy Armii Japońskiej. Trzy brytyjskie okręty podwodne (HMS Stonehenge, Stratagem i Porpoise) zostały zatopione przez Japończyków w czasie wojny.
JapanEdit
japoński okręt podwodny typu i-400, największy okręt podwodny zbudowany w ii wojnie światowej.,Japonia dysponowała najbardziej zróżnicowaną flotą okrętów podwodnych II Wojny Światowej, w tym załogowymi torpedami (Kaiten), okrętami podwodnymi karłowatymi (Ko-hyoteki, Kairyu), okrętami podwodnymi średniego zasięgu, specjalnie zbudowanymi okrętami podwodnymi zaopatrzeniowymi (wiele do użytku przez Armię), okrętami podwodnymi dalekiego zasięgu (wiele z nich przenosiło samoloty), okrętami podwodnymi o najwyższych prędkościach zanurzenia w czasie konfliktu (Sentaka I-200) I okrętami podwodnymi, które mogły przenosić wiele samolotów (największy okręt podwodny II wojny światowej, Sentoku i-200). – 400)., Okręty te były również wyposażone w najbardziej zaawansowaną torpedę konfliktu, tlen-propeled Type 95 (co amerykański historyk Samuel E. Morison po wojnie nazwał „Long Lance”).
Ogólnie rzecz biorąc, pomimo swoich umiejętności technicznych, japońskie okręty podwodne – po włączeniu ich do planu wojennego Cesarskiej Marynarki Wojennej „Guerre D' Escadre” (wojny floty), w przeciwieństwie do niemieckiego planu wojennego „Guerre de Course” – były stosunkowo nieskuteczne. Japońskie okręty podwodne były używane głównie w roli ofensywnej przeciwko okrętom wojennym, które były szybkie, zwrotne i dobrze bronione w porównaniu z okrętami handlowymi., W 1942 roku japońskie okręty podwodne zatopiły dwa lotniskowce, jeden krążownik i kilka niszczycieli i innych okrętów wojennych, a także uszkodziły wiele innych, w tym dwa pancerniki. Nie były one w stanie utrzymać tych wyników później, ponieważ floty alianckie zostały wzmocnione i stały się lepiej zorganizowane. Pod koniec wojny okręty podwodne były często używane do transportu zaopatrzenia do garnizonów wyspowych. W czasie wojny Japonii udało się zatopić około 1 miliona ton żeglugi handlowej( 184 okręty), w porównaniu do 1,5 miliona ton dla Wielkiej Brytanii( 493 okręty), 4,65 miliona ton dla USA (1079 okrętów) i 14.,3 mln ton dla Niemiec(2840 okrętów).
wczesne modele nie były zbyt zwrotne pod wodą, nie mogły nurkować bardzo głęboko i brakowało radaru. W późniejszym okresie wojny jednostki wyposażone w radar zostały w niektórych przypadkach zatopione ze względu na zdolność amerykańskich zestawów radarowych do wykrywania ich emisji. Na przykład „Batfish” (SS-310) zatopił trzy Tak wyposażone okręty podwodne w ciągu czterech dni. Po wojnie kilka z najbardziej oryginalnych japońskich okrętów podwodnych zostało wysłanych na Hawaje do inspekcji w ramach operacji Road ' s End (i-400, I-401, i-201 i I-203), zanim zostały zatopione przez USA., Marynarka wojenna w 1946 roku, kiedy Sowieci zażądali dostępu także do okrętów podwodnych.
Stany Zjednoczonedytuj
Tang off Mare Island in 1943.
Po ataku na Pearl Harbor, wiele okrętów pierwszej linii Floty Pacyfiku zostało zniszczonych lub poważnie uszkodzonych. Okręty podwodne przeżyły atak i przeprowadziły wojnę przeciwnikowi. Okręty podwodne, pozbawione wsparcia, miały samodzielnie polować i niszczyć japońskie okręty i okręty podwodne. Zrobili to bardzo skutecznie.,
podczas II wojny światowej okręty podwodne były najskuteczniejszą bronią przeciwpodwodną i przeciwpodwodną w całym arsenale amerykańskim. Okręty podwodne, choć tylko około 2 procent amerykańskiej marynarki wojennej, zniszczyły ponad 30 procent Japońskiej Marynarki Wojennej, w tym 8 lotniskowców, 1 Pancernik i 11 krążowników. Amerykańskie okręty podwodne zniszczyły również ponad 60 procent japońskiej floty handlowej, co osłabiło zdolność Japonii do zaopatrzenia jej sił zbrojnych i przemysłowych działań wojennych. Alianckie okręty podwodne w wojnie na Pacyfiku zniszczyły więcej japońskiej żeglugi niż wszystkie inne uzbrojenie razem wzięte., Ten wyczyn był znacznie wspomagany przez cesarską japońską marynarkę wojenną, która nie zapewniła odpowiednich sił eskortowych dla floty handlowej kraju.
podczas gdy Japońskie torpedy podwodne wojny są uważane za najlepsze, te z US Navy są uważane za najgorsze. Na przykład, amerykańska torpeda Mark 14 zazwyczaj biegła o 10 stóp za głęboko i była przechylona za pomocą eksplodera Mk VI, z zarówno wpływem magnetycznym, jak i cechami kontaktowymi, ani niezawodnymi., Wadliwy mechanizm kontroli głębokości Mark 14 został skorygowany w sierpniu 1942 roku, ale próby polowe dla exploderów zostały zamówione dopiero w połowie 1943 roku, kiedy testy na Hawajach i Australii potwierdziły wady. Ponadto, Mark 14 czasami cierpiał okrężne trasy, które zatopiły co najmniej jeden amerykański okręt podwodny, Tullibee. W pełni sprawne torpedy Mark 14 zostały wprowadzone do służby dopiero we wrześniu 1943 roku. Torpeda Mark 15 używana przez amerykańskich bojowników nawodnych miała taki sam exploder Mk VI i została naprawiona dopiero pod koniec 1943 roku., Jedna próba rozwiązania problemów spowodowała, że do służby podwodnej trafiła bezodrzutowa, elektryczna torpeda (Mark 18). „Tang” został utracony na skutek krążenia przez jedną z tych torped. Biorąc pod uwagę powszechność spływów okrężnych, prawdopodobnie doszło do innych strat wśród łodzi, które po prostu zniknęły.
w czasie II Wojny Światowej w United States Navy służyło 314 okrętów podwodnych, z czego prawie 260 zostało wysłanych na Pacyfik. 7 grudnia 1941 roku w służbie było 111 okrętów podwodnych, a w czasie wojny do służby weszły 203 okręty podwodne z klas Gato, Balao i Tench., W czasie wojny, 52 amerykańskich okrętów podwodnych zostały utracone z wszelkich przyczyn, z 48 bezpośrednio z powodu działań wojennych; 3505 marynarzy zostało utraconych, najwyższy odsetek zabitych w akcji jakiegokolwiek amerykańskiego ramienia służby w ii Wojnie Światowej. amerykańskie okręty podwodne zatopiły 1560 statków wroga, o łącznym tonażu 5,3 mln ton (55% całkowitej zatopionej), w tym 8 lotniskowców, pancernik, trzy ciężkie krążowniki i ponad 200 innych okrętów wojennych, i uszkodził kilka innych statków, w tym pancerniki Yamato (poważnie uszkodzony przez USS Skate (SS-305)).) i Musashi (uszkodzony przez USS tunny (ss-282))., Ponadto Japońska Marynarka handlowa straciła 16 200 marynarzy zabitych i 53 400 rannych, z około 122 000 na początku wojny, z powodu okrętów podwodnych.
Post-WarEdit
podczas zimnej wojny Stany Zjednoczone i Związek Radziecki utrzymywały duże floty podwodne, które brały udział w grach z kotami i myszami., Trwa to do dziś, w znacznie zmniejszonej skali. Związek Radziecki poniósł stratę co najmniej czterech okrętów podwodnych w tym okresie: K-129 został utracony w 1968 roku (który CIA próbowała odzyskać z dna oceanicznego statkiem zaprojektowanym przez Howarda Hughesa o nazwie Glomar Explorer), K-8 w 1970 roku, K-219 w 1986 roku (temat filmu wrogie wody) i Komsomolec (jedyny okręt podwodny klasy Mike) w 1989 roku (który utrzymywał rekord głębokości wśród wojskowych okrętów podwodnych—1000 M lub 1300 M według artykułu K-278)., Wiele innych radzieckich okrętów podwodnych, takich jak K-19 (pierwszy radziecki atomowy okręt podwodny i pierwszy radziecki okręt podwodny na Biegunie Północnym) zostało poważnie uszkodzonych przez ogień lub wycieki promieniowania. Stany Zjednoczone straciły w tym czasie dwa atomowe okręty podwodne: USS Thresher i Scorpion. Młocarnia została utracona z powodu awarii sprzętu, a dokładna przyczyna utraty Skorpiona nie jest znana.
zatonięcie PNS Ghazi podczas wojny Indo-pakistańskiej w 1971 roku było pierwszą ofiarą okrętu podwodnego w regionie Azji Południowej.
Wielka Brytania używała okrętów podwodnych o napędzie atomowym przeciwko Argentynie podczas wojny o Falklandy w 1982 roku., Zatopienie krążownika „Ara General Belgrano” przez HMS Conqueror było pierwszym zatopieniem okrętu podwodnego o napędzie atomowym w czasie wojny. Podczas tego konfliktu konwencjonalny Argentyński okręt podwodny „Ara Santa Fé” został unieruchomiony przez pocisk Sea Skua, a „ARA San Luis” twierdził, że dokonał nieudanych ataków na brytyjską flotę.