Ted Gurr: Roots of political violenceedytuj

w swojej książce Why Men Rebel, Ted Gurr przygląda się korzeniom przemocy politycznej zastosowanej w ramach rebelii. Definiuje przemoc polityczną jako: „wszystkie zbiorowe ataki w ramach społeczności politycznej przeciwko reżimowi politycznemu, jego aktorom lub jego polityce. Pojęcie to reprezentuje zbiór zdarzeń, których wspólną własnością jest rzeczywiste lub zagrożone użycie przemocy”. Gurr widzi w przemocy głos gniewu, który przejawia się przeciwko ustalonemu porządkowi., Dokładniej, jednostki stają się wściekłe, gdy czują to, co Gurr określa jako względną deprywację, co oznacza, że poczucie dostania mniej niż jeden jest uprawniony. Określa go formalnie jako „postrzeganą rozbieżność między oczekiwaniami wartości i możliwościami wartości”. Gurr rozróżnia trzy rodzaje deprywacji względnej:

1. deprywacja malejąca: zdolności maleją, gdy oczekiwania pozostają wysokie. Jednym z przykładów tego jest proliferacja, a tym samym deprecjacja wartości szkolnictwa wyższego.,
2. deprywacja aspiracyjna: zdolności człowieka pozostają takie same, gdy rosną oczekiwania. Przykładem może być studentka pierwszego pokolenia, która nie ma kontaktów i sieci, aby uzyskać lepiej płatną pracę, obserwując, jak lepiej przygotowani koledzy omijają ją.
3. postępująca deprywacja: oczekiwania i możliwości rosną, ale te pierwsze nie nadążają. Dobrym przykładem może być pracownik motoryzacyjny coraz bardziej marginalizowany przez automatyzację linii montażowej.

gniew jest więc porównawczy., Jednym z jego kluczowych spostrzeżeń jest to, że „potencjał zbiorowej przemocy różni się silnie w zależności od intensywności i zakresu względnej deprywacji wśród członków kolektywności”. Oznacza to, że różne jednostki w społeczeństwie będą miały różne skłonności do buntu w oparciu o szczególną internalizację ich sytuacji., Gurr rozróżnia trzy rodzaje przemocy politycznej:

1. zamieszanie, gdy tylko masowa populacja napotyka względną deprywację;
2. spisek, gdy populacja, a zwłaszcza elita napotyka względną deprywację;
3. Wojna Wewnętrzna, która obejmuje rewolucję. W tym przypadku stopień organizacji jest znacznie wyższy niż Zawirowania, a rewolucja jest wewnętrznie rozprzestrzeniona na wszystkie sekcje społeczeństwa, w przeciwieństwie do spisku.,

Charles Tilly: centralizacja działań zbiorowychedytuj

Charles Tilly twierdzi, że przemoc polityczna jest normalną i endogeniczną reakcją na konkurencję o władzę między różnymi grupami w społeczeństwie. „Zbiorowa przemoc”, pisze Tilly, „jest wytworem normalnych procesów konkurencji między grupami w celu uzyskania władzy i pośrednio spełnienia ich pragnień”. Proponuje dwa modele analizy przemocy politycznej:

1. model polityki uwzględnia rząd i grupy dążące do kontroli nad władzą., W ten sposób uwzględniono zarówno organizacje sprawujące władzę, jak i te, które je kwestionują. Tilly nazywa te dwie grupy „członkami” i „challengerami”.
2. model mobilizacyjny ma na celu opisanie zachowania jednej partii w walce politycznej o władzę. Tilly dzieli model na dwie podkategorie: jedną, która dotyczy wewnętrznej dynamiki grupy, a drugą, która dotyczy „stosunków zewnętrznych” podmiotu z innymi organizacjami i / lub rządem., Według Tilly, spójność grupy zależy głównie od siły wspólnych interesów i stopnia organizacji. Tak więc, odpowiadając Gurr, sam gniew nie tworzy automatycznie przemocy politycznej. Działanie polityczne jest uzależnione od zdolności do organizowania się i jednoczenia. Jest daleki od irracjonalności i spontaniczności.

rewolucje są zawarte w tej teorii, chociaż pozostają dla Tilly szczególnie ekstremalne, ponieważ challenger(s) dąży do pełnej kontroli nad mocą., „Moment rewolucyjny ma miejsce, gdy ludność musi wybrać posłuszeństwo albo rządowi, albo alternatywnemu organowi, który jest zaangażowany z rządem w grę o sumie zerowej. To właśnie Tilly nazywa „wielokrotną suwerennością”. Sukces ruchu rewolucyjnego zależy od ” tworzenia koalicji między członkami polityki i pretendentami do wyłącznej alternatywy roszczeń do kontroli nad rządem.”.,

Chalmers Johnson i wartości społeczneedytuj

dla Chalmersa Johnsona rebelie są nie tyle produktem przemocy politycznej czy działań zbiorowych, co „analizą realnych, funkcjonujących społeczeństw”. W sposób quasi-biologiczny Johnson postrzega rewolucje jako objawy patologii w tkance społecznej. Zdrowe społeczeństwo, czyli „skoordynowany z wartością system społeczny” nie doświadcza przemocy politycznej. Równowaga Johnsona znajduje się na przecięciu potrzeby dostosowania się społeczeństwa do zmian, ale jednocześnie mocno ugruntowanej w selektywnych wartościach podstawowych., Jego zdaniem legitymizacja porządku politycznego opiera się wyłącznie na jego zgodności z tymi wartościami społecznymi oraz zdolności do integracji i dostosowania się do wszelkich zmian. Sztywność jest, innymi słowy, niedopuszczalna. Johnson pisze: „dokonanie rewolucji jest akceptacją przemocy w celu spowodowania zmiany systemu; dokładniej, jest to celowe wdrożenie strategii przemocy w celu dokonania zmiany struktury społecznej”., Celem rewolucji jest ponowne dostosowanie porządku politycznego do nowych wartości społecznych wprowadzonych przez efekt zewnętrzny, którego sam system nie był w stanie przetworzyć. Bunty automatycznie muszą zmierzyć się z pewną dozą przymusu, ponieważ stając się” de-zsynchronizowanym”, bezprawny porządek polityczny będzie musiał użyć przymusu, aby utrzymać swoją pozycję. Uproszczonym przykładem może być rewolucja francuska, kiedy Paryska burżuazja nie uznawała podstawowych wartości i poglądów Króla za zsynchronizowane z jego własnymi orientacjami., Bardziej niż sam Król, to, co naprawdę wywołało Przemoc, była bezkompromisowa nieustępliwość klasy rządzącej. Johnson podkreśla „konieczność zbadania struktury wartości systemu i jego problemów w celu konceptualizacji sytuacji rewolucyjnej w jakikolwiek znaczący sposób”.

Theda Skocpol a autonomia pastwaedytuj

Skocpol wprowadza pojęcie rewolucji społecznej, która ma być kontrastowana z rewolucją polityczną., Podczas gdy ta ostatnia ma na celu zmianę polityki, pierwsza to „szybkie, podstawowe przemiany struktury państwowej i klasowej społeczeństwa; towarzyszą im i częściowo są przenoszone przez bunty klasowe z dołu”. Rewolucje społeczne są z natury ruchem oddolnym, ponieważ robią więcej niż zmieniają zasady władzy, mają na celu przekształcenie podstawowej struktury społecznej społeczeństwa. W konsekwencji oznacza to, że niektóre „rewolucje” mogą kosmetycznie zmienić organizację monopolu nad władzą, nie wprowadzając żadnej prawdziwej zmiany w strukturze społecznej społeczeństwa., Jej analiza ogranicza się do studiowania rewolucji francuskiej, rosyjskiej i chińskiej. Skocpol identyfikuje w tych przypadkach trzy etapy rewolucji (które jej zdaniem można ekstrapolować i uogólnić), a każdemu z nich towarzyszą określone czynniki strukturalne, które z kolei wpływają na społeczne wyniki działań politycznych.

1. upadek państwa Starorzymskiego: jest to automatyczna konsekwencja pewnych warunków strukturalnych. Podkreśla znaczenie międzynarodowej konkurencji militarnej i gospodarczej, a także presję wynikającą z niewłaściwego funkcjonowania spraw wewnętrznych., Dokładniej, widzi rozpad struktur rządzących społeczeństwem pod wpływem dwóch teoretycznych podmiotów, „wyższej klasy” i „państwa cesarskiego”. Oba mogą być uważane za „partnerów w wyzysku”, ale w rzeczywistości rywalizują o zasoby: Państwo (monarchowie) starają się budować siłę militarną i ekonomiczną, aby ustalić ich geopolityczne wpływy. Klasa wyższa działa w logice maksymalizacji zysku, co oznacza uniemożliwienie Państwu wydobycia zasobów w jak największym stopniu., Wszystkie trzy rewolucje miały miejsce, przekonuje Skocpol, ponieważ państwa nie były w stanie”zmobilizować nadzwyczajnych środków ze społeczeństwa i wdrożyć w procesie reform wymagających przekształceń strukturalnych”. Pozornie sprzeczne polityki zostały wymuszone przez unikalny zestaw geopolitycznej konkurencji i modernizacji. „Rewolucyjne kryzysy polityczne miały miejsce z powodu nieudanych prób radzenia sobie z zagranicznymi naciskami Reżimów Burbonów, Romanowów i Mandżurów.,”Skocpol podsumowuje dalej, że” efektem była dezintegracja scentralizowanej machiny administracyjnej i wojskowej, która do tej pory stanowiła wyłącznie jednorodną podporę ładu społecznego i politycznego”.
2. powstania Chłopskie: w trudnym kontekście państwo musi stawić czoła masowym powstaniom chłopskim, aby upadło. Powstania te muszą być wymierzone Nie w same struktury polityczne, ale w samą klasę wyższą, tak aby rewolucja polityczna stała się również społeczną., Skocpol cytuje Barringtona Moore ' a, który słynnie napisał: „chłopi dostarczyli dynamitu, aby zburzyć stary budynek”. Powstania chłopskie są bardziej skuteczne w zależności od dwóch określonych strukturalnych warunków społeczno-ekonomicznych: poziomu autonomii (zarówno z ekonomicznego, jak i politycznego punktu widzenia) społeczności chłopskie oraz stopnia bezpośredniej kontroli klasy wyższej nad polityką lokalną. Innymi słowy, chłopi muszą mieć pewną sprawność, aby móc się buntować., Jeśli przymusowe struktury państwa i / lub właściciele ziemscy bardzo uważnie sprawdzają działalność chłopską, nie ma miejsca na podburzanie sprzeciwu.
3. transformacja społeczna: jest to trzeci i decydujący krok po poważnym osłabieniu organizacji państwowej i rozpowszechnieniu się rewolt chłopskich przeciwko właścicielom ziemskim. Paradoks trzech rewolucji polega na tym, że po rewoltach wyłaniają się silniejsze Państwa scentralizowane i biurokratyczne., Dokładne parametry zależą ponownie od czynników strukturalnych, w przeciwieństwie do czynników dobrowolnych: w Rosji nowe państwo znalazło największe poparcie w bazie przemysłowej, zakorzeniając się w miastach. W Chinach większość poparcia dla buntu była na wsi, więc nowa polityka była ugruntowana na obszarach wiejskich. We Francji chłopstwo nie było wystarczająco zorganizowane, a ośrodki miejskie nie były wystarczająco silne, aby nowe państwo nie było mocno ugruntowane w niczym, częściowo wyjaśniając jego sztuczność., Chiny rozpad absolutystycznego Państwa, dezorganizacja chłopskich przewrotów, ale brak autonomicznych buntów przeciwko właścicielom ziemskim

   microfoundational evidence on causesedit

   poniższe teorie opierają się na pracy Mancur olson w logic of collective action, książce z 1965 roku, która konceptualizuje nieodłączny problem z działalnością, która koncentruje koszty i rozproszone korzyści., W tym przypadku korzyści z buntu są postrzegane jako dobro publiczne, czyli takie, które nie jest wykluczalne i nie konkuruje. Rzeczywiście, korzyści polityczne są na ogół dzielone przez wszystkich w społeczeństwie, jeśli bunt jest udany, a nie tylko jednostki, które uczestniczyły w samym buncie. Olson kwestionuje zatem założenie, że proste interesy wspólne są wszystkim, co jest konieczne do działania zbiorowego. W rzeczywistości twierdzi, że możliwość „wolnego jeźdźca”, termin oznaczający czerpanie korzyści bez płacenia ceny, odstraszy racjonalne jednostki od działań zbiorowych., Oznacza to, że jeśli nie będzie wyraźnej korzyści, bunt nie nastąpi masowo. Tak więc Olson pokazuje, że „selektywne zachęty”, dostępne tylko dla osób uczestniczących w wspólnym wysiłku, mogą rozwiązać problem wolnego jeźdźca.

   racjonalny Chłopedytuj

   Główny artykuł: racjonalny chłop: Ekonomia polityczna społeczeństwa Wiejskiego w Wietnamie

   Samuel L. Popkin opiera się na argumencie Olsona w racjonalnym chłopie: Ekonomia polityczna społeczeństwa Wiejskiego w Wietnamie., Jego teoria opiera się na postaci hiper racjonalnego chłopa, który swoją decyzję o przyłączeniu się (lub nie) do buntu opiera wyłącznie na analizie kosztów i korzyści. Ten formalistyczny pogląd na problem działań zbiorowych podkreśla znaczenie indywidualnej racjonalności ekonomicznej i własnego interesu: chłop, według Popkina, będzie lekceważył ideologiczny wymiar ruchu społecznego i skupiał się na tym, czy przyniesie mu to jakiekolwiek praktyczne korzyści. Według Popkina społeczeństwo chłopskie opiera się na niepewnej strukturze niestabilności gospodarczej., Normy społeczne, jak pisze, są „plastyczne, renegocjowane i zmieniające się w zgodzie z względami władzy i strategicznej interakcji między jednostkami” rzeczywiście, ciągła niepewność i nieodłączne ryzyko dla kondycji chłopa, ze względu na specyfikę relacji patron-klient, która wiąże chłopa z jego właścicielem ziemskim, zmusza chłopa do spojrzenia do wewnątrz, gdy ma wybór do dokonania. Popkin twierdzi, że chłopi polegają na swoich ” prywatnych, rodzinnych inwestycjach dla ich długoterminowego bezpieczeństwa i że będą zainteresowani krótkoterminowymi zyskami w stosunku do wioski., Będą próbowali poprawić swoje długoterminowe bezpieczeństwo, przechodząc do pozycji o wyższych dochodach i mniejszej wariancji”. Popkin podkreśla tę „logikę inwestora”, której nie można oczekiwać w społeczeństwach agrarnych, Zwykle postrzeganych jako społeczności przedkapitalistyczne, w których tradycyjne struktury społeczne i władzy zapobiegają gromadzeniu kapitału. Jednak egoistyczne determinanty zbiorowego działania są, według Popkina, bezpośrednim produktem nieodłącznej niestabilności chłopskiego życia., Celem robotnika, na przykład, będzie przejście do pozycji najemcy, następnie drobnego właściciela, a następnie właściciela; gdzie jest mniej wariancji i więcej dochodów. Dobrowolność nie istnieje więc w takich społecznościach.,

   Popkin wyróżnia cztery zmienne, które wpływają na partycypację indywidualną:

   1. wkład w wydatki zasobów: działanie zbiorowe ma koszt pod względem wkładu, a zwłaszcza jeśli się nie powiedzie (ważna uwaga w odniesieniu do buntu)
   2. nagrody : bezpośrednie (więcej dochodów) i pośrednie (mniej uciążliwe Państwo Centralne) nagrody za działanie zbiorowe
   3. marginalny wpływ wkładu chłopa w sukces działania zbiorowego
   4. przywództwo „żywotność i zaufanie” : w jakim stopniu zasoby pooled będzie skutecznie wykorzystywany.,

   Popkin twierdzi, że selektywne zachęty są konieczne, aby przezwyciężyć ten problem.

   koszt alternatywny buntuedytuj

   politolog Christopher Blattman i ekonomistka Banku Światowego Laura Alston określają buntowniczą działalność jako „wybór zawodowy”. Rysują one paralelę między działalnością przestępczą a buntem, argumentując, że ryzyko i potencjalne wypłaty, które jednostka musi obliczyć, podejmując decyzję o przyłączeniu się do takiego ruchu, pozostają podobne między tymi dwoma działaniami., W obu przypadkach tylko kilku wybranych czerpie ważne korzyści, podczas gdy większość członków grupy nie otrzymuje podobnych wypłat. Wybór buntu jest nieodłącznie związany z jego kosztami alternatywnymi, a mianowicie z tym, z czego jednostka jest gotowa zrezygnować, aby się zbuntować. Tak więc, dostępne opcje obok działalności buntowniczej lub przestępczej mają znaczenie tak samo jak sam bunt, gdy jednostka podejmuje decyzję. Blattman i Alston uznają jednak, że „najlepszą strategią biednej osoby” może być zarówno rebelia, jak i legalne działania w tym samym czasie., Jednostki, twierdzą, często mogą mieć zróżnicowane” portofolio ” działań, sugerując, że wszystkie działają na racjonalnej, maksymalizującej zyski logiki. Autorzy konkludują, że najlepszym sposobem walki z buntem jest zwiększenie jego kosztu alternatywnego, zarówno przez większą egzekucję, jak i przez zminimalizowanie potencjalnych korzyści materialnych buntu.

   selektywne zachęty oparte na członkostwie w grupieedytuj

   decyzja o przyłączeniu się do buntu może opierać się na prestiżu i statusie społecznym związanym z członkostwem w zbuntowanej grupie., Więcej niż materialne zachęty dla jednostki, buntownicy oferują swoim członkom dobra klubowe, dobra publiczne, które są zarezerwowane tylko dla członków tej grupy. Ekonomista Eli Berman i politolog David D. Laitin badania radykalnych grup religijnych pokazują, że atrakcyjność dóbr klubowych może pomóc wyjaśnić Indywidualne członkostwo. Berman i Laitin dyskutują o operacjach samobójczych, czyli czynach, które mają najwyższy koszt dla jednostki. Odkrywają, że w takich ramach prawdziwym zagrożeniem dla Organizacji nie jest Wolontariat, ale zapobieganie dezercji., Ponadto decyzja o zapisaniu się do organizacji o tak wysokich stawkach może być zracjonalizowana. Berman i Laitin pokazują, że organizacje religijne wypierają Państwo, gdy nie zapewnia ono akceptowalnej jakości dóbr publicznych, takich jak bezpieczeństwo publiczne, podstawowa infrastruktura, dostęp do mediów czy szkolnictwo. Operacje samobójcze „można wytłumaczyć jako kosztowny sygnał „zaangażowania” na rzecz społeczności”. Ponadto zauważają ” grupy mniej biegłe w wydobywaniu sygnałów zaangażowania (poświęceń) mogą nie być w stanie konsekwentnie egzekwować zgodności motywacyjnej.,”W ten sposób Zbuntowane grupy mogą się zorganizować, aby poprosić członków o dowód zaangażowania w sprawę. Dobra klubowe służą nie tyle do nakłaniania osób do przyłączenia się, ale do zapobiegania dezercji.

   chciwość kontra żaluzje modeledytuj

   Główny artykuł: chciwość kontra żaluzje

   ekonomiści Banku Światowego Paul Collier i Anke Hoeffler porównują dwa wymiary zachęt:

   1. Bunt chciwości: „motywowany rabunkiem czynszów z pierwotnego eksportu towarów, z zastrzeżeniem Ekonomicznego rachunku kosztów i militarnego ograniczenia przetrwania”.,
   2. Bunt pretensjonalny: „motywowany nienawiścią, która może być nieodłączna różnicom etnicznym i religijnym, lub odzwierciedlać obiektywne urazy, takie jak dominacja przez większość etniczną, represje polityczne lub nierówności ekonomiczne”. Dwa główne źródła żalu to wykluczenie polityczne i nierówność.

   Vollier i Hoeffler uważają, że model oparty na zmiennych żalu systematycznie nie przewiduje wcześniejszych konfliktów, natomiast model oparty na chciwości sprawdza się dobrze., Autorzy twierdzą, że wysoki koszt ryzyka dla społeczeństwa nie jest poważnie brany pod uwagę przez model skargi: jednostki są zasadniczo awersją do ryzyka. Pozwalają jednak na to, że konflikty wywołują zażalenia, które z kolei mogą stać się czynnikami ryzyka. W przeciwieństwie do ustalonych przekonań, uważają oni również, że mnogość społeczności etnicznych czyni społeczeństwo bezpieczniejszym, ponieważ jednostki będą automatycznie bardziej ostrożne, w przeciwieństwie do przewidywań modelu pretensji., Na koniec autorzy zauważają również, że skargi wyrażane przez członków diaspory społeczności pogrążonej w chaosie mają istotne znaczenie dla kontynuacji przemocy. W refleksji należy więc uwzględnić zarówno chciwość, jak i żale.

   Ekonomia moralna Chłopaedytuj

   Główny artykuł: Ekonomia moralna chłopa: bunt i Egzystencja w Azji Południowo-Wschodniej

   pod przewodnictwem politologa i antropologa Jamesa C., Scott w swojej książce The Moral Economy of the Wieśniak, Szkoła Ekonomii moralnej uważa zmienne moralne, takie jak normy społeczne, wartości moralne, interpretacja sprawiedliwości i koncepcja obowiązku wobec społeczności za głównych czynników wpływających na decyzję o buncie. Perspektywa ta nadal przylega do ram Olsona, ale uwzględnia różne zmienne, aby wejść do analizy kosztów/korzyści: jednostka jest nadal uważana za racjonalną, choć nie na materialnych, ale moralnych podstawach.

   wczesna konceptualizacja: E. P., Thompson and bread riots in EnglandEdit

   zanim brytyjski historyk E. P. Thompson został w pełni pojęty przez Scotta, był pierwszym, który użył terminu „moralna ekonomia” w ekonomii moralnej angielskiego tłumu w XVIII wieku. W pracy tej omówił angielskie zamieszki chlebowe, regularną, miejscową formę buntu przez angielskich chłopów przez cały XVIII wiek. Takie wydarzenia, jak twierdzi Thompson, były rutynowo odrzucane jako „zamieszki”, z konotacją bycia zdezorganizowanym, spontanicznym, nieskrępowanym i niezdyscyplinowanym. Innymi słowy, anegdotyczna., Rzeczywistość, jak sugeruje, była inna: takie zamieszki obejmowały skoordynowaną akcję chłopską, od grabieży konwojów żywnościowych po zajęcie sklepów zbożowych. Tu, podczas gdy uczony taki jak Popkin argumentowałby, że chłopi starali się uzyskać korzyści materialne (brutalnie: więcej żywności), Thompson widzi czynnik legitymizacji, co oznacza „przekonanie, które broniło tradycyjnych praw i zwyczajów”., Thompson pisze dalej: „legitymizowane przez założenia starszej ekonomii moralnej, która nauczała niemoralności jakiejkolwiek niesprawiedliwej metody wymuszania ceny prowiantu poprzez czerpanie zysków z potrzeb ludzi”. Później, rozważając tę pracę, Thompson pisał również: „moim przedmiotem analizy była mentalité, lub, jak wolałbym, kultura polityczna, oczekiwania, tradycje i rzeczywiście przesądy ludności pracującej najczęściej zaangażowanej w działania na rynku”., Opozycja pomiędzy tradycyjnym, paternalistycznym i komunitarnym zestawem wartości zderzających się z odwrotną liberalną, kapitalistyczną i rynkową etyką jest głównym wytłumaczeniem buntu.

   James C. Scott and the formalization of the moral economy argumentededit

   w The Moral Economy of chłop: Rebellion and survival in Southeast Asia James C. Scott analizuje wpływ egzogenicznych wstrząsów gospodarczych i politycznych na społeczności chłopskie w Azji Południowo-Wschodniej. Scott odkrywa, że chłopi zajmują się głównie przetrwaniem i produkcją wystarczającą do przetrwania., Dlatego każdy system wydobywczy musi respektować tę ostrożną równowagę. Nazywa to zjawisko „etyką egzystencji”. Właściciel ziemski działający w takich społecznościach ma moralny obowiązek priorytetowania utrzymania chłopa nad jego ciągłymi korzyściami. Według Scotta potężne państwo kolonialne, któremu towarzyszył kapitalizm rynkowy, nie respektowało tego fundamentalnego ukrytego prawa w społeczeństwach chłopskich. Ruchy buntownicze były reakcją na emocjonalny żal, moralne oburzenie.,

   inne zachęty niematerialne

   Blattman i Ralston uznają znaczenie niematerialnych bodźców selektywnych, takich jak gniew, oburzenie i niesprawiedliwość („żal”) w korzeniach buntów. Te zmienne, jak twierdzą, nie są irracjonalne, ponieważ są czasami przedstawiane. Identyfikują one trzy główne rodzaje argumentów pretensjonalnych:

   1. wewnętrzne zachęty utrzymują, że „niesprawiedliwość lub postrzegane wykroczenie generuje wewnętrzną chęć ukarania lub szukania zemsty”., Więcej niż materialne nagrody, jednostki są naturalnie i automatycznie zachęcane do walki o sprawiedliwość, jeśli czują, że zostały skrzywdzone. Gra ultimatum jest doskonałą ilustracją: gracz otrzymuje 10 dolarów i musi podzielić je z innym graczem, który nie ma szansy określić, ile otrzyma, ale tylko wtedy, gdy umowa zostanie zawarta lub nie (jeśli odmówi, każdy straci pieniądze). Racjonalnie, Gracz 2 powinien wziąć cokolwiek umowa jest, ponieważ jest to lepsze w ujęciu bezwzględnym ($1 więcej pozostaje $1 więcej)., Jednak gracz 2 najprawdopodobniej nie chce przyjąć mniej niż 2 lub 2 dolary, co oznacza, że jest gotów zapłacić – 2 dolary za respektowanie sprawiedliwości. Ta gra, według Blattmana i Ralstona, reprezentuje „wyrazistą przyjemność, jaką ludzie czerpią z karania niesprawiedliwości”.
   2. awersja utraty utrzymuje, że „ludzie mają tendencję do oceny ich satysfakcji w stosunku do punktu odniesienia, i że są „straty niekorzystne”. Osoby wolą nie tracić nad ryzykowną strategią osiągania zysków., Jest to jednak znaczna część subiektywna, ponieważ niektórzy mogą zdawać sobie sprawę z tego samodzielnie i zdecydować, że są stosunkowo mniej zamożni niż na przykład sąsiad. Aby” naprawić ” tę lukę, osoby będą z kolei gotowe podjąć duże ryzyko, aby nie ponieść straty.
   3. frustracja-agresja: model ten zakłada, że natychmiastowe reakcje emocjonalne w środowiskach bardzo stresujących nie są podporządkowane „bezpośredniej korzyści użytkowej, ale raczej bardziej impulsywnej i emocjonalnej reakcji na zagrożenie”., Istnieją ograniczenia tej teorii: gwałtowne działanie jest w dużej mierze produktem celów jednostki, które z kolei są określone przez zestaw preferencji. Podejście to pokazuje jednak, że elementy kontekstowe, takie jak niepewność ekonomiczna, mają niebagatelny wpływ na warunki decyzji o minimalnym buncie.