historia opowiada o tym, jak Elgar, wracając do domu z dawania skrzypiec, usiadł przy fortepianie i, aby się zrelaksować, zaczął improwizować. Alice pozytywnie skomentowała melodię, która pojawiła się i Elgarresponded, sugerując, jak pewne mogą grać ich przyjaciele. Z tej spontanicznej wymiany wyrosła idea EnigmaVariations, dzieła, które ostatecznie zapewniło elgarowi reputację kompozytora o Krajowej, a nawet międzynarodowej renomie., Pozostaje jednym z najpopularniejszych utworów w repertuarze klasycznym.

w sumie czternaście osób i pies występuje w wariacjach:
pierwsza wariacja – C. A. E.: żona Elgara, Alice, pięknie przedstawiona;
druga wariacja – H. D. S-P.: Hew DavidSteuart-Powell,pianista, z którym Elgar grał w zespołach kameralnych;
trzecia wariacja – R. B. T.: Richard BaxterTownshend, przyjaciel, którego karykatura starca w amatorskiej produkcji teatralnej jest uwieczniona w wariacji;
czwarta odmiana – W. M. B.,: William MeathBaker, 'Country squire, gentleman and scholar', informujący swoich gości o wydarzeniach Dnia;
piąta wariacja – R. P. A.: Richard Arnold, syn poety Matthew Arnolda;
szósta wariacja – Ysobel: Isabel Fitton, anamateur altowiolista z muzycznej rodziny mieszkającej w Malvern;
siódma wariacja – Troyte: Arthur TroyteGriffith, Malvern architekt i bliski przyjaciel Elgara przez całe życie – wariacja koncentruje się na ograniczonych możliwościach Troyte jako pianisty;
ósma odmiana – W. N.,
wariacja dziewiąta – Nimrod: A J Jaeger,wielki przyjaciel Elgara, którego zachęta bardzo pomogła Elgarowi w okresie,gdy zmagał się o trwałą reputację – wypowiedź ta rzekomo oddaje dyskusję między nimi na temat powolnych części Beethovena
wariacja dziesiąta – Dorabella: Dora Penney, córka Rektora Wolverhampton i bliska przyjaciółka elgarów, która była jedną z najbardziej wpływowych postaci Beethovena.
wariacja dziesiąta – Dorabella: Dora Penney, córka Rektora Wolverhampton i bliska przyjaciółka Elgarów.;
jedenasta odmiana – G.,R. S.: George Sinclair,Organista w katedrze w Hereford, chociaż wariacja rzekomo przedstawia buldoga Sinclaira Danpaddlinga w rzece Wye po upadku;
Dwunasta wariacja – B. G. N.: Basil Nevinson, wiolonczelista anamateur, który wraz z Elgarem i Hew Steuart-Powellem ukończył trio kameralne;
trzynasta wariacja – ***: prawdopodobnie Lady MaryLygon, miejscowa szlachcianka, która wypłynęła do Australii mniej więcej w czasie,gdy ELGAR napisał wariację, która cytuje ze spokojnego Mendelssohna.morska i dostatnia podróż., Użycie gwiazdek zamiast inicjałów wywołało jednak spekulacje, że ukrywają one tożsamość Helen Weaver, narzeczonej Elgara przez osiemnaście miesięcy w roku 1883/84, zanim wyemigrowała do Nowej Zelandii;
czternasta odmiana – E. D. U.: Sam Elgar,Edoo było dla niego zwierzątkiem Alicji.

istnieją dwie zagadki leżące u podstaw tej odmiany. Pierwszy i łatwiejszy do rozwiązania jest tożsamość każdego z „przyjaciół, których jest w sobie”., Dopiero trzynasta odmiana dała riseto spekulacje, że użycie przez Elgara gwiazdek zamiast początkowych lub nazwy zwierzęcia może ukryć prawdziwą tożsamość podmiotu, być może stary płomień Elgara, który niedawno wyemigrował z Wielkiej Brytanii.

ale sam Elgar podpowiadał i zachęcał do spekulacji nad drugą, muzyczną Enigmą, popularną melodią, która sama w sobie nie pojawia się w wariacjach, ale której tematem przewodnim jest konspekt. Jest oczywiście możliwe, że był to jeden z „japów” Elgara i że melodia nie istnieje., Jeśli tak, stało się to spektakularnie udanym jape, trwającym bardzo długo i wywołującym gorączkową debatę, która trwa bez przerwy. AuldLang Syne jest najczęściej reklamowanym kandydatem, ale fragmenty wielu dzieł kompozytorów podziwianych przez Elgara, zwłaszcza Mozarta,okazały się wykazywać silne muzyczne podobieństwa z tematem, podczas gdy korespondent z 1975 roku Elgar Society Journal przedstawił przekonujący argument na rzecz Rule Britannia jako rozwiązania., Spekulacje są intrygujące, ale tajemnica nie może być zadowalająco rozwiązana, gdyż Elgar ujawnił nikomu tożsamość melodii i zabrał ze sobą odpowiedź do grobu.

muzycznie wariacje nie wymagają wprowadzenia. Oprócz pierwszego Marszu pompatycznego i okolicznościowego, który dzięki Krainie nadziei i chwały zyskał sławę zarówno poza salą koncertową, jak i wewnątrz niej, wariacje pozostają najczęściej wykonywanym ze wszystkich dzieł Elgara, podczas gdy dziewiąta wariacja-Nimrod – jest prawdopodobnie najbardziej poruszającym i lubianym fragmentem w całym repertuarze klasycznym.,

ci, którzy chcą dowiedzieć się więcej o kompozycji wariacji i „przyjaciołach na zdjęciu”, mogą zapoznać się z najnowszą, autorytatywną książką członka Towarzystwa Elgar Patrickturnera na ten temat.