cukrzyca typu 2 (DM) i otępienie to dwa schorzenia, które obecnie są bardzo powszechne i prawdopodobnie ze sobą powiązane. Termin cukrzyca typu 3 został więc zaproponowany, aby spróbować i przedstawić pogląd integrujący potencjalne mechanizmy patogenetyczne wspólne dla DM i choroby Alzheimera (AD).1-3

znaczące dane epidemiologiczne dotyczące DM i demencji zgromadziły się w ciągu ostatniej dekady.,1-3 zgodnie z ostatnią kompletną metaanalizą, pacjenci z DM mają względne ryzyko 1.464 cierpienia AD. Większy wpływ cukrzycy na demencję odnotowano u osób, które również mają predyspozycje genetyczne, a także wtedy, gdy cukrzyca jest diagnozowana wcześniej w życiu. Wpływ jest mniejszy w starszych grupach, ale cukrzyca nadal jest czynnikiem ryzyka nawet u osób w wieku 85 lat.,Należy zauważyć, że obecne badania epidemiologiczne nie były specjalnie zaprojektowane do oceny związku między cukrzycą a demencją, a zatem mają pewne ograniczenia, które mają zostać rozwiązane na podstawie przyszłych dowodów z badania cukrzycy typu 2 w Edynburgu.,6

zaproponowano różne hipotezy wyjaśniające związek między DM a otępieniem, od efektu ostrej hiperglikemii (która może wpływać na pamięć roboczą i uwagę) do efektu przewlekłej hiperglikemii, która może powodować i nasilać choroby makroangiczne, bardziej związane z otępieniem naczyniowym i chorobą mikronaczyniową.1-3 przewlekła hiperglikemia może również wiązać się ze zwiększonym stresem oksydacyjnym, dysfunkcją mitochondriów i produkcją zaawansowanych produktów końcowych glikacji.,2

bardzo ciekawa teoria uważa hiperinsulinemię i insulinooporność za potencjalny czynnik ryzyka AD, ponieważ mogą one powodować apoptozę neuronów i promować tworzenie pozakomórkowych złogów β-amyloidu.1-3 w normalnych warunkach nadmiar β-amyloidu może zostać usunięty przez białko 1 związane z receptorem lipoproteinowym (które zmniejsza się, jeśli istnieje insulinooporność) lub w procesie degradacji, w którym uczestniczy enzym rozkładający insulinę (IDE). Jeśli występuje przewlekła hiperinsulinemia obwodowa, transport insuliny przez barierę krew-mózg zmniejszy się., Jest to ważne, ponieważ między innymi insulina wspomaga uczenie się i pamięć długotrwałą, stymuluje ekspresję acecylocholinoesterazy odpowiedzialnej za acetylocholinę oraz zmniejsza fosforylację białek tau.Insulina aktywuje IDE, a gdy skuteczne stężenie insuliny jest niskie, aktywacja IDE może być niższa i może wystąpić większa szkodliwa kumulacja β-amyloidu.2 Tak więc, ewentualna cukrzyca 3 byłaby zdefiniowana jako stan występujący, gdy hiperinsulinemia w odpowiedzi na insulinooporność prowadzi do zmniejszenia insuliny w mózgu i złej regulacji IDE., β-Amyloid kumulowałby się m.in. z powodu jego zmniejszonej degradacji przez IDE.2,9

jeśli chodzi o potencjalną wiodącą rolę hipoglikemii w zaburzeniach poznawczych, należy zauważyć, że jest to kwestia kontrowersyjna i zwykle dwukierunkowa. Tak więc, podczas gdy nawracająca hipoglikemia wydaje się promować zaburzenia funkcji poznawczych, ludzie, którzy już mają zaburzenia funkcji poznawczych mają większe trudności w osiągnięciu stabilnej kontroli cukrzycy, a zatem doświadczają więcej epizodów hipoglikemii.,2

w odniesieniu do kontroli DM odnotowano umiarkowaną poprawę pamięci uczenia się i mniej wyraźną poprawę złożonych zdolności motorycznych trzy tygodnie po osiągnięciu dobrej kontroli glikemicznej. Natomiast wyższe poziomy hemoglobiny glikozylowanej są związane z gorszą sprawnością poznawczą i większymi trudnościami dla funkcji wykonawczych.2 jednak wyniki badania ACCORD-MIND nie wspierają intensywnego leczenia jako strategii poprawy poznania.,10

obecnie nie ma porozumienia w sprawie klasy leków, które mają być stosowane do kontroli cukrzycy w celu osiągnięcia potencjalnego zapobiegania AD lub spowolnienia utraty funkcji poznawczych, gdy już istnieje, ale stosowanie leków nie powodujących hipoglikemii wydaje się logiczne. W związku z tym zgłaszano sprzeczne wyniki leczenia metforminą. Odnotowano zarówno pozytywne wyniki (metformina może przeciwdziałać zmianom strukturalnym białka tau w komórkach nerwowych myszy)11, jak i negatywne wyniki (lek może zwiększać produkcję β-amyloidu poprzez dysregulację β-sekretazy)12., W badaniach populacyjnych przewlekłe stosowanie metforminy wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia otępienia, ale nie udało się ustalić związku przyczynowego pomiędzy tymi dwoma.Glitazony, jako leki zmniejszające insulinooporność, mogą mieć działanie neuroprotekcyjne, ale wczesne interesujące wyniki, nawet u ludzi, nie zostały potwierdzone w ostatnim badaniu ACCORD-MIND, a rozyglitazon może być nawet wiązany z negatywnymi wynikami.,Środki Inkretynowe (analogi GLP-1 i inhibitory dipeptydylopeptydazy-4), ze względu na ich charakterystykę, zwłaszcza bezpieczeństwo w zakresie hipoglikemii, wydają się mieć wyraźną szansę na korzystne zapobieganie utracie funkcji poznawczych, ale konieczne są badania potwierdzające.2 wreszcie, badany jest potencjał insuliny donosowej do osiągnięcia pozytywnych efektów przypisywanych insulinie w ośrodkowym układzie nerwowym bez ryzyka hipoglikemii i przedłużonej hiperinsulinemii obwodowej., Korzystając z tej drogi, insulina bezpośrednio dociera do ośrodkowego układu nerwowego, bez ograniczeń z bariery krew-mózg. Obecnie znane są wyniki pilotażowego badania codziennego stosowania inhalatora insulinowego do nosa przez cztery miesiące, przeprowadzonego po uzyskaniu pozytywnych wyników u zwierząt. Lek ustabilizował lub poprawił funkcje poznawcze, funkcje i metabolizm mózgowy glukozy u dorosłych z amnestycznym łagodnym zaburzeniem funkcji poznawczych i łagodnym do umiarkowanego AD.,Badanie wykazało, że leczenie 20 jednostkami insuliny poprawiło opóźnioną pamięć i wspiera prowadzenie przyszłych badań insuliny podawanej donosowo u większej liczby uczestników.Ponadto, w opublikowanym niedawno badaniu, poprawa funkcji poznawczych wydaje się być również związana ze zdolnością insuliny do selektywnego rozszerzania naczyń krwionośnych, poprawiając w ten sposób przepływ krwi w określonych obszarach mózgu związanych z funkcjami poznawczymi. Jeśli ten mechanizm działania zostanie potwierdzony, będzie to mierzalna zmienna do oceny i monitorowania wyniku.,Wydaje się, że insulina podawana do nosa nie wpływa na stężenie glukozy we krwi ani na obwodowe stężenie insuliny.

na podstawie powyższego wydaje się uzasadnione zalecenie lekarzom, aby konkretnie oceniali zdolności poznawcze u pacjentów z DM.17 zatem pomysł włączenia Mini-badania stanu psychicznego do corocznego badania pacjentów nie wydaje się szalony.2

podsumowując, wydaje się, że istnieje związek epidemiologiczny między DM a otępieniem i chociaż jego istnienie jest bardziej widoczne w przypadku otępienia naczyniowego, odnotowano również AD., AD może być uwarunkowany, między innymi, przez mózgową oporność na insulinę, którą można nazwać cukrzycą typu 3. Obecnie potencjalny wkład insuliny donosowej w przeciwdziałanie temu problemowi jest jednym z mechanizmów, które tworzą większe oczekiwania w dziedzinie przyszłych metod leczenia AD.