Hej! Chciałem tylko przeżyć…

Murphy Kennedy

przedruk z „Alcohol” issue of Visions Journal, 2006, 2(9), PP.26-27

nie wydaje się, że minęło ponad 15 lat od ostatniego drinka. Wspomnienia, dobre i złe, z mojego nasyconego alkoholem życia są wciąż żywe i nadal mogę z dość dużą dokładnością opisać smutek, który przyniosłem bliskim., Ale nie miałem pojęcia, że używam psychiatrycznie poprawnej terminologii, samolecząc alkoholem w leczeniu zaburzeń lękowych i dużej depresji.
Większość powracających do zdrowia alkoholików odpowiada na pytania, dlaczego pili twierdząc, że chcieli po prostu ” odprężyć się „lub” odciąć się od nałogu”.”Nie do końca trudna nauka; niemniej jednak te stwierdzenia wskazują na chęć poprawy nastroju—a picie jest jednym ze sposobów, aby to zrobić. To ma dla mnie sens. Alkohol był moim narzędziem przetrwania. I, tak jak ja, wielu alkoholików nieświadomie używa alkoholu, aby uciec od lęku i / lub depresji., Jest jeden niefortunny powód: to działa.
pamiętam, że pierwszą pełną butelkę piwa miałam w wieku 6 lat. Rodzice zabrali mnie na kolację z przyjaciółmi rodziny. Jak zwykle byłam bardzo niespokojna—bałam się tego typu imprez towarzyskich. Niedługo po przyjeździe zauważyłem, że ktoś otworzył w kuchni napar i zapomniał o nim. Przez następne pół godziny większość czasu spędziłem w kuchni., Odkryłam mój cudowny lek: alkohol zabrał mi nieśmiałość, paranoję, depresję i lęk i nigdy nie zapomniałam o poczuciu wolności.
Przeciętny społecznie pijący ogranicza spożycie alkoholu już po kilku drinkach, prawdopodobnie doświadczając poczucia utraty kontroli. Alkoholik ma kilka drinków i czuje się pod kontrolą. Jest to jednak fałszywe poczucie kontroli, ponieważ zjawisko łaknienia przejmuje kontrolę i zaklęcie zostaje rzucone. To, co dzieje się dalej, to zazwyczaj czyjeś przypuszczenie. Alkoholicy mają niewielką kontrolę nad tym, jak skończy się picie., Uwięzienie, hospitalizacja, zabicie siebie lub innych-wszystko to są możliwe skutki. Taka jest rzeczywistość alkoholizmu.
alkohol u mnie działał, dopóki nie zadziałał. Miałem wtedy poważny dylemat: podobnie jak inni, którzy osiągają swoje tzw. dno, stanąłem w sytuacji, w której strach przed piciem dorównywał strachowi przed niepiciem. Po prostu nie mogłem zobaczyć innego sposobu radzenia sobie z życiem poza kontynuowaniem używania alkoholu, ale wiedziałem, że kontynuowanie mnie zabije. Miałem 26 lat i cierpiałem na ekstremalne tortury fizyczne i psychiczne., To było regularne występowanie dla mnie silne odwodnienie, krwawe stolce i wymiociny, delirium tremens od wycofania, lęk i paranoja-wszystko z powodu mojego uzależnienia od narkotyków, które wcześniej uważałem za moje lekarstwo-wszystko.
aż do czerwca 1990 roku moje picie rozwinęło się do stanu, w którym nie pamiętam dnia, w którym nie piłem alkoholu w ciągu ostatniego roku. To dlatego, że go nie było. Przeszedłem do przewlekłego stadium alkoholizmu i gdyby nie niespodziewana interwencja w pracy, nie sądzę, bym żył dłużej.,
byłem wtedy kierownikiem, a mechanik i ja mieliśmy bardzo frustrujący dzień w pracy. Zaprosiłam go na drinka po pracy, a on spojrzał na mnie i powiedział: „Nie piję, a zbliżam się do 20 lat trzeźwości!”Trudno było sobie wyobrazić Irlandczyka, który nie pił od 20 lat. To mnie zaskoczyło. W ciągu następnych kilku dni zacząłem zadawać mu pytania o to, co zrobił, aby pozostać trzeźwym, a on powiedział mi, że uczestniczył w spotkaniach 12-stopniowego programu odzyskiwania., Po kilku kolejnych tygodniach nieudanych prób pozostania trzeźwym na własną rękę, zapytałam go, czy zabierze mnie na „jedno z tych spotkań”, na które poszedł. On Od tego dnia nie uznałem za konieczne wypicie drinka.
mówi się, że 12-stopniowe programy odzyskiwania nie są dla tych, którzy tego potrzebują, ale dla tych, którzy tego chcą. Jest duża różnica. W czasie rekonwalescencji widziałem wielu alkoholików walczących o trzeźwość—na początku nie jest to łatwe. Ale wydaje się, że istnieje wspólny mianownik dla tych, którzy odnoszą sukcesy, a mianowicie desperacja., Wydaje się, że żadna siła woli, błaganie i błaganie przez członków rodziny i przyjaciół lub leczenie terapeutyczne nie wystarcza, aby przekonać alkoholika do przyznania się do porażki. Tylko poczucie całkowitej desperacji wywołane ciągłym spożywaniem alkoholu oraz fizyczne, emocjonalne i duchowe bankructwo, które skutkuje, jest skuteczne w wytrzeźwieniu alkoholika. To takie proste. Kiedy boli wystarczająco mocno, rezygnujemy, ani sekundy wcześniej.,
dopiero po trzech latach od wyzdrowienia z alkoholizmu znajomy rozpoznał, że mogę mieć nieleczone problemy ze zdrowiem psychicznym. Doradca powiedział mi, że po pierwszym roku abstynencji emocje i nastroje znacznie się uspokoją, a lęki zaczynają się rozpraszać, a jeśli nie, prawdopodobnie konieczne jest leczenie psychologiczne lub psychiatryczne. W moim przypadku oba rodzaje leczenia odegrały znaczącą rolę w pełnym wyzdrowieniu.,
Hard-liners w środowisku odzyskiwania i leczenia uzależnień głosi, że każda forma leków poprawiających nastrój oznacza, że osoba nie jest „naprawdę” czysta i trzeźwa. Wierzą, że gdy objawy depresji i / lub lęku utrzymują się, jest to oznaka duchowej niedojrzałości lub niewystarczającej modlitwy lub pozytywnego myślenia.

ale dziękuję Bogu za rozsądnych ludzi, którzy postawili mi drogę szybkiego powrotu do zdrowia. Wyjaśnili, że korekta choroby psychicznej za pomocą leków jest równie akceptowalna, jak np. korekta cukrzycy lub jakiejkolwiek innej choroby wymagającej reakcji chemicznej., Nie neguje prawdziwej trzeźwości. Jest to ważna i ratująca życie informacja, którą należy udostępnić.
sale rekonwalescencji wypełnione są tym samym poziomem ignorancji i piętna wobec tematu chorób psychicznych, jaki istnieje w naszej kulturze. Ta ignorancja i piętno ma potencjał, aby zniszczyć udaną szansę na wyzdrowienie-szansę, która, niestety, nie przychodzi dwa razy do każdego alkoholika.