immunomodulatory to leki osłabiające układ odpornościowy organizmu. Układ odpornościowy składa się z komórek odpornościowych i białek, które komórki te produkują. Komórki te i białka służą do obrony organizmu przed szkodliwymi bakteriami, wirusami, grzybami i innymi obcymi najeźdźcami. Aktywacja układu odpornościowego powoduje stan zapalny w tkankach, w których występuje aktywacja., (Zapalenie jest w rzeczywistości ważnym mechanizmem obrony organizmu używanym przez układ odpornościowy.) Normalnie, układ odpornościowy jest aktywowany tylko wtedy, gdy organizm jest narażony na szkodliwe najeźdźców. U pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, jednak układ odpornościowy jest nieprawidłowo i przewlekle aktywowany w przypadku braku jakiegokolwiek znanego najeźdźcy. Immunomodulatory zmniejszają stan zapalny tkanek, zmniejszając populację komórek odpornościowych i / lub zakłócając ich produkcję białek, które promują aktywację immunologiczną i stan zapalny., Ogólnie rzecz biorąc, korzyści płynące z kontrolowania umiarkowanego do ciężkiego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego przeważają nad ryzykiem zakażenia z powodu osłabionej odporności. Przykładami immunomodulatorów są azatiopryna( Imuran), 6-merkaptopuryna (6-MP, Purynetol), cyklosporyna (Sandimmunologiczna) i metotreksat (Rheumatrex, Trexall).

azatiopryna (Imuran) i 6-MP (Purynetol)

azatiopryna i 6-merkaptopuryna (6-MP) są lekami, które osłabiają odporność organizmu poprzez zmniejszenie populacji klasy komórek odpornościowych zwanych limfocytami. Azatiopryna i 6-MP są spokrewnione chemicznie., W szczególności azatiopryna jest przekształcana w 6-MP wewnątrz ciała. W dużych dawkach, te dwa leki były przydatne w zapobieganiu odrzucenia przeszczepionych narządów i w leczeniu białaczki. W małych dawkach są stosowane przez wiele lat w leczeniu pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej chorobą Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

azatiopryna i 6-MP są coraz częściej rozpoznawane przez lekarzy jako cenne leki w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Około 70% pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej chorobą skorzysta z tych leków., Jednak ze względu na powolny początek działania i możliwość wystąpienia działań niepożądanych, 6-MP i azatiopryna są stosowane głównie w następujących sytuacjach:

• pacjenci z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i chorobą Leśniowskiego-Crohna, którzy nie reagują na kortykosteroidy.
• pacjenci, u których występują niepożądane skutki uboczne związane z kortykosteroidami.
• pacjenci uzależnieni od kortykosteroidów i niezdolni do przerwania leczenia bez nawrotów.,

gdy azatiopryna i 6-MP są dodawane do kortykosteroidów w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u pacjentów, którzy nie reagują na same kortykosteroidy, może wystąpić lepsza odpowiedź lub mniejsze dawki i krótsze kursy kortykosteroidów mogą być skuteczne. Niektórzy pacjenci mogą całkowicie przerwać stosowanie kortykosteroidów bez nawrotów. Zdolność do zmniejszania zapotrzebowania na kortykosteroidy zyskała reputację 6-MP i azatiopryny jako leków „oszczędzających steroidy”.,

u pacjentów z ciężkim wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, u których występują częste nawroty, 5-ASA może być niewystarczający, a silniejsze azatiopryny i 6-MP będą konieczne do utrzymania remisji. W dawkach stosowanych w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna długotrwałe działania niepożądane azatiopryny i 6-MP są mniej poważne niż długotrwałe doustne kortykosteroidy lub powtarzane kursy doustnych kortykosteroidów.

jakie są skutki uboczne 6-MP i azatiopryny?,

działania niepożądane 6-MP i azatiopryny obejmują zwiększoną podatność na infekcje ,zapalenie wątroby (zapalenie wątroby) i trzustki, (zapalenie trzustki) i toksyczność szpiku kostnego (zakłócanie tworzenia się komórek krążących we krwi).

celem leczenia 6-MP i azatiopryną jest osłabienie układu odpornościowego organizmu w celu zmniejszenia intensywności stanów zapalnych jelit, jednak osłabienie układu odpornościowego zwiększa podatność pacjenta na infekcje., Na przykład w grupie pacjentów z ciężką chorobą Leśniowskiego-Crohna, którzy nie reagują na standardowe dawki azatiopryny, zwiększenie dawki azatiopryny pomogło kontrolować chorobę, ale u dwóch pacjentów rozwinęło się zakażenie wirusem cytomegalii (CMV). CMV zwykle infekuje osoby z osłabionym układem odpornościowym, takie jak pacjenci z AIDS lub rakiem, zwłaszcza jeśli są one poddawane chemioterapii, co dodatkowo osłabia układ odpornościowy.

azatiopryna i wywołane 6-MP zapalenie wątroby (zapalenie wątroby) i trzustki (zapalenie trzustki) są rzadkie., Zapalenie trzustki zwykle powoduje silny ból brzucha, a czasami wymioty. Zapalenie trzustki z powodu 6-MP lub azatiopryny występuje u niewielkiego odsetka pacjentów, zwykle w ciągu pierwszych kilku tygodni leczenia. Pacjenci, u których wystąpi zapalenie trzustki, nie powinni ponownie otrzymywać żadnego z tych dwóch leków.

azatiopryna i 6-MP hamują również szpik kostny. Szpik kostny jest, gdzie czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi są wykonane., W rzeczywistości niewielkie zmniejszenie liczby białych krwinek podczas leczenia jest pożądane, ponieważ wskazuje, że dawka 6-MP lub azatiopryny jest wystarczająco wysoka, aby mieć wpływ; jednak nadmiernie niska liczba czerwonych lub białych krwinek wskazuje na toksyczność szpiku kostnego. Dlatego pacjenci przyjmujący 6-MP i azatioprynę powinni mieć okresowe badania krwi (zwykle początkowo co dwa tygodnie, a następnie co 3 miesiące podczas leczenia podtrzymującego) w celu monitorowania wpływu leków na szpik kostny.

6-MP może zmniejszyć liczbę plemników u mężczyzn., Gdy partnerzy pacjentów płci męskiej na 6-MP począć, istnieje większa częstość poronień i krwawienia z pochwy. Istnieją również trudności z oddychaniem u noworodka. Dlatego zaleca się, aby w miarę możliwości mężczyźni powinni przerwać stosowanie 6-MP i azatiopryny na trzy miesiące przed przystąpieniem do zajścia w ciążę.

u pacjentów otrzymujących długotrwałą, wysoką dawkę azatiopryny w celu zapobiegania odrzuceniu nerki po przeszczepie nerki występuje zwiększone ryzyko rozwoju chłoniaka, złośliwej choroby komórek limfatycznych., Obecnie nie ma dowodów na to, że długotrwałe stosowanie azatiopryny i 6-MP w małych dawkach stosowanych w IBD zwiększa ryzyko chłoniaka, białaczki lub innych nowotworów złośliwych.

inne problemy w stosowaniu 6-MP

jednym z problemów z 6-MP i azatiopryną jest ich powolny początek działania. Zazwyczaj pełne korzyści z tych leków nie jest realizowany przez trzy miesiące lub dłużej. W tym czasie kortykosteroidy często muszą być utrzymywane na wysokim poziomie, aby kontrolować stan zapalny.

przyczyną tego powolnego początku działania jest po części Sposób, w jaki lekarze przepisują 6-MP., Zazwyczaj 6-MP rozpoczyna się od dawki 50 mg na dobę. Morfologia krwi jest następnie sprawdzana dwa tygodnie później. Jeśli liczba białych krwinek (w szczególności liczba limfocytów) nie jest zmniejszona, dawka jest zwiększana. To ostrożne, stopniowe podejście pomaga zapobiegać ciężkiej toksyczności szpiku kostnego i wątroby, ale także opóźnia korzystanie z leku.

badania wykazały, że wczesne podawanie większych dawek 6-MP może przyspieszyć korzyści z 6-MP bez zwiększonej toksyczności u większości pacjentów, ale u niektórych pacjentów występuje ciężka toksyczność szpiku kostnego. Dlatego dawka 6-MP musi być zindywidualizowana., Naukowcy uważają teraz, że podatność jednostki na toksyczność 6-MP jest dziedziczona genetycznie. Badania krwi mogą być wykonywane w celu identyfikacji osób ze zwiększoną podatnością na toksyczność 6-MP. U tych osób można stosować niższe dawki początkowe. Badania krwi mogą być również wykonywane w celu pomiaru poziomu niektórych produktów ubocznych 6-MP. Poziom tych produktów ubocznych we krwi pomaga lekarzom szybciej określić, czy dawka 6-MP jest odpowiednia dla pacjenta.,

TPMT Geneza i bezpieczeństwo azatiopryny i 6-MP

azatiopryna jest przekształcana w organizmie w 6-MP, a 6-MP jest następnie częściowo przekształcana w inne substancje chemiczne przez enzym o nazwie metylotransferaza tiopurynowa (TPMT). Chemikalia te następnie są eliminowane z organizmu. Aktywność TPMT, która determinuje zdolność przekształcania 6-MP w inne chemikalia, jest uwarunkowana genetycznie i około 10% populacji w Stanach Zjednoczonych ma zmniejszoną lub nieobecną aktywność TPMT., W tym 10% pacjentów, 6-MP i inne powiązane substancje chemiczne (6-tioguanina lub 6-TG) kumulują się i są toksyczne dla szpiku kostnego, w którym wytwarzane są komórki krwi. Tak więc, po podaniu prawidłowych dawek azatiopryny lub 6-MP, u pacjentów ze zmniejszoną lub nieobecną aktywnością TPMT może wystąpić poważne obniżenie liczby białych krwinek przez dłuższy czas, narażając ich na poważne zagrażające życiu zakażenia.

Food and Drug Administration zaleca teraz, aby lekarze sprawdzali poziom TPMT przed rozpoczęciem leczenia azatiopryną lub 6-MP., Pacjenci, u których stwierdzono geny związane ze zmniejszoną lub nieobecną aktywnością TPMT, są leczeni lekami alternatywnymi lub przepisują znacznie niższe niż normalne dawki 6-MP lub azatiopryny.

należy jednak zachować ostrożność. Posiadanie prawidłowych genów TPMT nie jest gwarancją działania toksycznego na azatioprynę lub 6-MP. Rzadko u pacjenta z prawidłowymi genami TPMT może wystąpić ciężka toksyczność w szpiku kostnym i mała liczba białych krwinek, nawet przy normalnych dawkach 6-MP lub azatiopryny., Ponadto, przy normalnym poziomie aktywności TPMT, toksyczność wątroby, inny toksyczny efekt 6-MP, może nadal wystąpić. Dlatego wszyscy pacjenci przyjmujący 6-MP lub azatioprynę (niezależnie od genetyki TPMT) muszą być ściśle monitorowani przez lekarza, który zleci okresowe badania krwi i testy enzymów wątrobowych tak długo, jak długo lek jest przyjmowany.

kolejna uwaga ostrzegawcza: allopurynol( Zyloprim), stosowany w leczeniu wysokiego poziomu kwasów moczowych we krwi i dna moczanowa, może wywoływać toksyczność szpiku kostnego, gdy jest stosowany razem z azatiopryną lub 6-MP. Dzieje się tak, ponieważ allopurinol zmniejsza aktywność TMPT., Połączenie genetycznie zmniejszonej aktywności TMPT i dalszego zmniejszenia aktywności TMPT przez allopurynol znacznie zwiększa ryzyko toksyczności szpiku kostnego.,

poziom metabolitu 6-MP

oprócz monitorowania morfologii krwi i badań wątroby, lekarze mogą również mierzyć we krwi poziomy substancji chemicznych, które powstają z metabolitów 6-MP (6-MP metabolitów), co może być pomocne w kilku sytuacjach, takich jak:

1. jeśli choroba pacjenta nie reaguje na standardowe dawki 6-MP lub azatiopryny, a jego poziom metabolitu 6-MP we krwi jest niski, należy sprawdzić zgodność, a jeśli jest zadowalająca, dawkę 6-MP lub azatiopryny.azatiopryna może być zwiększona.,
2. jeśli choroba pacjenta nie reaguje na leczenie, a jego poziom metabolitu we krwi 6 MP jest bardzo niski, najprawdopodobniej nie przyjmuje leków. Brak odpowiedzi w tym przypadku wynika z niezgodności pacjenta.

jak długo pacjenci mogą kontynuować leczenie 6-MP?

pacjenci przez lata przyjmowali 6-MP lub azatioprynę bez żadnych ważnych długotrwałych skutków ubocznych. Ich lekarze powinni jednak ściśle monitorować swoich pacjentów na długoterminowym 6-MP., Istnieją dane sugerujące, że pacjenci po długotrwałym leczeniu podtrzymującym z 6-MP lub azatiopryną radzą sobie lepiej niż ci, którzy odstawiają te leki. Ci, którzy zatrzymują 6-MP lub azatioprynę, częściej doświadczają nawrotów, częściej potrzebują kortykosteroidów lub poddają się operacji.

metotreksat

metotreksat (Rheumatrex, Trexall) jest lekiem immunomodulującym i przeciwzapalnym. Metotreksat jest stosowany od wielu lat w leczeniu ciężkiego reumatoidalnego zapalenia stawów i łuszczycy., Był on pomocny w leczeniu pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej chorobą Leśniowskiego-Crohna, którzy nie reagują na 6-MP i azatioprynę lub nie tolerują tych dwóch leków. Metotreksat może być również skuteczny u pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, którzy nie reagują na kortykosteroidy lub 6-MP i azatioprynę. Lek można podawać doustnie lub cotygodniowo wstrzykiwać pod skórę lub do mięśni. Jest bardziej niezawodnie wchłaniany wraz z zastrzykami.,

jednym z głównych powikłań metotreksatu jest rozwój marskości wątroby, gdy lek jest podawany przez dłuższy okres czasu (lata). Ryzyko uszkodzenia wątroby jest większe u pacjentów, którzy również nadużywają alkoholu lub mają chorobliwą (ciężką) otyłość. Ogólnie rzecz biorąc, okresowe biopsje wątroby są zalecane u pacjenta, który otrzymał skumulowaną (całkowitą) dawkę metotreksatu 1,5 grama i więcej.

inne działania niepożądane metotreksatu to mała liczba białych krwinek i zapalenie płuc.

metotreksatu nie należy stosować w ciąży.,

Cyklosporyna

Cyklosporyna (Sandimmunologiczna) jest silnym lekiem immunosupresyjnym stosowanym w zapobieganiu odrzuceniu narządu po przeszczepieniu, na przykład wątroby. Był również stosowany w leczeniu pacjentów z ciężkim wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i chorobą Leśniowskiego-Crohna. Ze względu na dopuszczenie infliksymabu (Remicade) do leczenia ciężkiej choroby Leśniowskiego-Crohna, cyklosporyna prawdopodobnie będzie stosowana głównie w ciężkim wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Cyklosporyna jest przydatna w piorunującym wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego oraz u ciężko chorych pacjentów, którzy nie reagują na ogólnoustrojowe kortykosteroidy., Podawany dożylnie cyklosporyna może być bardzo skuteczna w szybkim kontrolowaniu ciężkiego zapalenia jelita grubego i unikaniu lub opóźnianiu operacji.

cyklosporyna jest również dostępna jako lek doustny, ale częstość nawrotów z cyklosporyną doustną jest wysoka. Dlatego cyklosporyna wydaje się najbardziej przydatna przy podawaniu dożylnym w ostrych sytuacjach.

działania niepożądane cyklosporyny obejmują wysokie ciśnienie krwi, zaburzenia czynności nerek i uczucie mrowienia w kończynach. Do poważniejszych działań niepożądanych należą wstrząs anafilaktyczny i drgawki.,

infliksymab (Remicade)

infliksymab (Remicade) jest przeciwciałem, które przyłącza się do białka zwanego czynnikiem martwicy nowotworu-alfa (TNF-alfa). TNF-alfa jest jednym z białek wytwarzanych przez komórki odpornościowe podczas aktywacji układu odpornościowego. TNF-alpha z kolei stymuluje inne komórki układu odpornościowego do produkcji i uwalniania innych białek, które promują stan zapalny. W chorobie Leśniowskiego-Crohna i we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego kontynuowana jest produkcja TNF-alfa w ramach aktywacji immunologicznej., Infliksymab, przyłączając się do TNF-alfa, blokuje jego aktywność i w ten sposób zmniejsza stan zapalny.

infliksymab, przeciwciało TNF-alfa, jest wytwarzane przez układ odpornościowy myszy po wstrzyknięciu ludzkiego TNF-alfa. Przeciwciało myszy jest następnie modyfikowane tak, aby wyglądało bardziej jak ludzkie przeciwciało, a tym zmodyfikowanym przeciwciałem jest infliksymab. Takie modyfikacje są konieczne w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa reakcji alergicznych, gdy przeciwciało jest podawane ludziom. Infliksymab podaje się we wlewie dożylnym trwającym dwie godziny., Pacjenci są monitorowani w trakcie infuzji pod kątem działań niepożądanych.

infliksymab był skutecznie stosowany przez wiele lat w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej choroby Leśniowskiego-Crohna, która nie reagowała na kortykosteroidy lub immunomodulatory. U pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna u większości pacjentów nastąpiła poprawa w przebiegu choroby po jednym wlewie infliksymabu. Niektórzy pacjenci zauważyli poprawę objawów w ciągu kilku dni od infuzji. U większości pacjentów poprawa nastąpiła w ciągu dwóch tygodni. U pacjentów, którzy reagują na infliksymab, poprawa objawów może być dramatyczna., Co więcej, może być imponująco szybkie gojenie owrzodzeń i zapalenia w jelitach już po jednym wlewie.

tylko w ciągu ostatnich kilku lat infliksymab był również stosowany w leczeniu ciężkiego Uks. Na przykład w badaniu obejmującym ponad 700 pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności nerek wykazano, że infliksymab jest skuteczniejszy niż placebo w indukowaniu i utrzymywaniu remisji.

infliksymab podaje się zwykle w celu wywołania remisji w trzech dawkach – w czasie zerowym, a następnie dwa tygodnie i cztery tygodnie później. Po uzyskaniu remisji dawki podtrzymujące można podawać co drugi miesiąc.,

działania niepożądane infliksymabu

infliksymab jest ogólnie dobrze tolerowany. Rzadko zgłaszano działania niepożądane podczas infuzji, w tym ból w klatce piersiowej, duszność i nudności. Działania te zwykle ustępują samoistnie w ciągu kilku minut po przerwaniu infuzji. Inne często zgłaszane działania niepożądane to ból głowy i zakażenie górnych dróg oddechowych.

infliksymab, podobnie jak immunomodulatory, zwiększa ryzyko zakażenia. Podczas stosowania infliksymabu zgłoszono jeden przypadek zapalenia jelita grubego salmonella i kilka przypadków zapalenia płuc., Odnotowano również przypadki gruźlicy (TB) po zastosowaniu infliksymabu.

ponieważ infliksymab jest częściowo białkiem mysim, może wywoływać reakcję immunologiczną po podaniu ludziom, zwłaszcza w przypadku wielokrotnych infuzji. Oprócz działań niepożądanych, które występują podczas infuzji, u pacjentów może również wystąpić „opóźniona reakcja alergiczna”, która występuje 7-10 dni po otrzymaniu infliksymabu. Ten rodzaj reakcji może powodować objawy grypopodobne z gorączką, bólem stawów i obrzękiem oraz nasilenie objawów choroby Leśniowskiego-Crohna., Może to być poważne, a jeśli do tego dojdzie, należy skontaktować się z lekarzem. Paradoksalnie, u pacjentów, którzy mają częstsze wlewy leku Remicade, prawdopodobieństwo wystąpienia tego typu opóźnionych reakcji jest mniejsze niż u pacjentów, którzy otrzymują wlewy w dłuższych odstępach (6-12 miesięcy).

istnieją doniesienia o nasileniu choroby serca u pacjentów otrzymujących produkt leczniczy Remicade. Dokładny mechanizm i rola infliksymabu w rozwoju tego działania niepożądanego nie są jasne., W ramach środków ostrożności osoby z chorobami serca powinny poinformować lekarza o tym stanie przed otrzymaniem infliksymabu.

rzadko zgłaszano uszkodzenia nerwów, takie jak zapalenie nerwu wzrokowego (zapalenie nerwu oka) i neuropatia ruchowa (uszkodzenie nerwów kontrolujących mięśnie).

odnotowano również rzadkie doniesienia o rozwoju wirusowego zapalenia jelita grubego (cytomegalii i herpes simplex) u pacjentów przyjmujących leki immunosupresyjne. Te infekcje wirusowe mogą naśladować zaostrzenie wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i błędnie sugerują oporność na terapię., Przed zwiększeniem dawki lub zmianą leku stosowanego w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, pacjenci powinni poddać się dokładnej ocenie, w tym elastycznej sigmoidoskopii lub ograniczonej kolonoskopii z biopsjami, aby pomóc w zdiagnozowaniu wirusowego zapalenia jelita grubego.

środki ostrożności podczas stosowania infliksymabu

infliksymab może nasilać i powodować rozprzestrzenianie się istniejącej infekcji. Dlatego nie należy go podawać pacjentom z zapaleniem płuc, zakażeniem dróg moczowych lub ropniem(miejscowe gromadzenie ropy).

zaleca się teraz, aby pacjenci byli badani w kierunku gruźlicy przed otrzymaniem infliksymabu., Pacjenci, którzy wcześniej chorowali na gruźlicę, powinni poinformować o tym swojego lekarza przed zastosowaniem infliksymabu.

infliksymab może powodować rozprzestrzenianie się komórek nowotworowych, dlatego nie należy go podawać pacjentom z chorobą nowotworową.

wpływ infliksymabu na płód nie jest znany, chociaż Literatura sugeruje, że lek ten jest bezpieczny dla kobiet do 32 tygodnia ciąży. W tym czasie zwiększa się ryzyko narażenia płodu na ten lek przez łożysko., Infliksymab jest wymieniony jako lek ciążowy kategorii B przez FDA (co oznacza, że nie udokumentowano toksyczności u ludzi).

ponieważ infliksymab jest częściowo białkiem mysim, u niektórych pacjentów wielokrotne wlewy mogą wytworzyć przeciwciała przeciwko infliksymabowi. Rozwój tych przeciwciał może zmniejszyć skuteczność leku. Ryzyko rozwoju tych przeciwciał może być zmniejszone przez jednoczesne stosowanie 6-MP i kortykosteroidów., Prowadzone są badania u pacjentów, którzy stracili początkową odpowiedź na infliksymab w celu ustalenia, czy pomiar miana przeciwciał będzie pomocny w prowadzeniu dalszego leczenia. Wyniki tych badań nie są jeszcze dostępne.

podczas gdy infliksymab reprezentuje ekscytującą nową klasę leków w walce z chorobą Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, należy zachować ostrożność ze względu na potencjalnie poważne działania niepożądane. Lekarze stosują infliksymab w umiarkowanym do ciężkiego wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, które nie reaguje na inne leki.,

inne terapie biologiczne w trakcie opracowywania

Adalimumab

Adalimumab jest lekiem przeciw TNF podobnym do infliksymabu. Zmniejsza stan zapalny poprzez blokowanie czynnika martwicy nowotworu (TNF-alfa). W przeciwieństwie do infliksymabu, adalimumab jest w pełni humanizowanym przeciwciałem anty-TNF niezawierającym białka mysich i dlatego może powodować mniejszą reakcję immunologiczną. Adalimumab podaje się podskórnie zamiast dożylnie, jak w przypadku infliksymabu.,

reumatolodzy stosowali adalimumab w leczeniu zapalenia stawów u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów, łuszczycowym zapaleniem stawów i zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa. Został również zatwierdzony przez FDA w 2007 roku w leczeniu umiarkowanie i poważnie aktywnej choroby Leśniowskiego-Crohna. Chociaż nie został zatwierdzony formalnie przez FDA do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, kilka badań wykazało, że ma pewną skuteczność w leczeniu pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, którzy są oporni na infliksymab lub stracili odpowiedź na infliksymab., Więcej informacji będzie wymagane przed zaleceniem tego jako standardowej terapii.

Wisilizumab (przeciwciało anty-CD3)

Wisilizumab jest humanizowanym przeciwciałem, które swoiście wiąże się z ludzkimi limfocytami T O ekspresji CD3, hamując aktywność tych komórek. (CD3 wyrażające limfocyty T są częścią układu odpornościowego i wydają się odgrywać ważną rolę w promowaniu zapalenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.). W otwartym badaniu fazy 1 oceniającym Bezpieczeństwo i tolerancję tego leku, 32 osoby otrzymywały wizylizumab., Wyniki wykazały, że 84% tych pacjentów uzyskało odpowiedź kliniczną do 30. dnia, 41% uzyskało remisję kliniczną, a 44% uzyskało remisję endoskopową. Głównymi działaniami niepożądanymi były zmniejszona liczba CD4 i zespoły uwalniania cytokin (objawy grypopodobne itp.), Chociaż nie stwierdzono poważnych zakażeń. Wstępne dane wydają się obiecujące, choć więcej trzeba dowiedzieć się o tym leku, zanim będzie można go rutynowo stosować. Ten lek nie jest jeszcze zatwierdzony przez FDA do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.,

Blokada Alfa-4 integryny

integryny Alfa-4 na powierzchni komórek układu odpornościowego pomagają komórkom opuścić krew i przedostać się do tkanek, gdzie sprzyjają zapaleniu. Opracowano przeciwciała przeciwko tym integrynom, aby złagodzić odpowiedź zapalną. Natalizumab jest jednym z takich leków, a w małych badaniach u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego wykazano pewną skuteczność w prowadzeniu do remisji klinicznej., Inne bardziej selektywne przeciwciało humanizowane (MLN02) zostało ocenione w badaniach wieloośrodkowych i stwierdzono również, że prowadzi do klinicznej i endoskopowej remisji u większej liczby pacjentów niż placebo. Należy przeprowadzić więcej badań w celu oceny długoterminowej skuteczności i skutków ubocznych tych leków. Ten lek nie jest jeszcze zatwierdzony przez FDA do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.