najgęściej zaludnione miasto na ziemi miało tylko jednego listonosza. Jego nabój był ograniczony do obszaru zaledwie setnej mili kwadratowej., Jednak w tej przestrzeni była oszałamiająca liczba adresów: 350 budynków, prawie wszystkie o wysokości od 10 do 14 pięter, zajmowanych przez 8500 lokali, 10 700 gospodarstw domowych i ponad 33 000 mieszkańców.

wiele wysokich, wąskich wieżowców w mieście było ciasnych względem siebie—tak ciasnych, że całe miejsce wydawało się jedną masywną strukturą: po części architekturą, po części organizmem. Była niewielka jednorodność kształtu, wysokości lub materiału budowlanego. Żeliwne balkony na ścianach murowanych i betonowych., Przewody i kable pokrywały każdą powierzchnię: biegnąc pionowo od poziomu gruntu do lasów anten telewizyjnych na dachu, lub rozciągając się poziomo jak niezliczone rolki ciemnego sznurka, które wydawały się prawie wiązać budynki razem. Wejście do miasta oznaczało pozostawienie światła dziennego. Były tam setki alejek, Większość tylko kilka metrów szerokości. Niektóre drogi przecinały się pod budynkami, inne tunele powstały w wyniku gromadzenia się odpadów wyrzucanych przez okna i na siatkę drucianą nawleczoną między wieżowcami., Tysiące metalowych i plastikowych rur wodnych biegło po ścianach i sufitach, większość z nich przeciekała i skorodowała. Jako zabezpieczenie przed uporczywymi kroplami, które spadły w alejkach, kapelusz był standardowym problemem dla listonosza miasta. Wielu mieszkańców zdecydowało się na korzystanie z parasoli.

w całym mieście były tylko dwie windy. U stóp niektórych wieżowców przybito do ścian skrzynki pocztowe wspólne i indywidualne., Ale często jedyną opcją dla listonosza była wspinaczka. Nawet kilka pięter dalej ciągnął się labirynt ścieżek: wiązane arterie, które zagrzebały się w sercu miasta wzdłuż łączących się mostów i klatek schodowych.

czasami listonosz sięgał na najwyższe piętro i wspinał się na dach. Przejścia i rdzewieje metalowe drabiny pozwoliły mu szybko przemieszczać się z budynku do budynku, zanim spadł z powrotem w ciemność. Podczas gdy niektóre alejki były puste i ciche, inne przepełnione życiem. Setki fabryk produkowało wszystko, od piłek rybnych po piłki golfowe., Całe korytarze pokryte były drobnym pyłem mącznym używanym do produkcji makaronu. Ostre, chemiczne zapachy wypełniały ulice, które leżały obok producentów metali i tworzyw sztucznych. Nielicencjonowani lekarze i dentyści gromadzili się razem, elektryczne znaki wiszące nad ich lokalami, aby reklamować swoje usługi. Wielu pacjentów przybyło spoza miasta, chętnie płaciło okazyjne opłaty w zamian za nie zadawanie pytań. Sklepy i stragany spożywcze były nawleczone wzdłuż ulicy” Big Well”, ulicy „Bright” i ulicy” Dragon City”. Dla żądnych przygód specjalnością miasta były mięso psów i węży.,

poruszając się głębiej, długie korytarze dawały wgląd w zadymione pomieszczenia. Nieustanne klikanie płytek mahjong odbijało się echem wzdłuż ścian. Salony gier hazardowych ustawione obok klubów ze striptizem i kin pornograficznych. Prostytutki-w tym dzieci-nagabywały w ciemnościach, prowadząc klientów do burdeli na zapleczu. A wszędzie leżały ciała w mroku. Przy ulicy Kwong Ming-znanej jako „stacja elektryczna” – drewniane stragany sprzedawały tanie narkotyki. Uzależnieni przykucnęli, by wdychać dym z heroiny przez rurki trzymane nad ogrzaną folią aluminiową., Nagie pokoje, kusząco nazywane „divanami”, wypełnione były podatnymi Mężczyznami i kobietami, wszystkie zatopione w opiumowych otępieniach. Wiele z miejskich szczurów też było uzależnionych i można je było zobaczyć wijących się w męczarniach w ciemnych zakamarkach, zdesperowanych w poszukiwaniu trafienia.

nie było o czym mówić. Było to społeczeństwo anarchistyczne, samoregulujące się i samostanowiące. Była to kolonia w obrębie Kolonii, miasto w obrębie miasta, maleńki blok terytorium jednocześnie kwestionowany i zaniedbany. Było znane jako Kowloon Walled City. Ale miejscowi nazywali to inaczej. Hak Nam-Miasto ciemności.,

Po pierwszej wojnie opiumowej w latach 1839-1842—wywołanej w istocie próbami chińskiego rządu, aby zapobiec importowi narkotyków przez Kompanię Wschodnioindyjską—Chiny podpisały traktat przekazujący część swojego terytorium Wielkiej Brytanii: prawie bezludną, górzystą wyspę z osłoniętym, głębokim portem przy wejściu do rzeki Canton, naprzeciwko półwyspu Kowloon. Hong Kong.,

w 1843 roku Chińczycy zaczęli budować fort na samym końcu półwyspu Kowloon, z biurem Mandaryna (urzędnika rządowego) i koszarami dla 150 żołnierzy, otoczonymi murem o długości 700 stóp i szerokości 400 stóp. Znane jako Kowloon Walled City, było przeznaczone jako widoczna chińska obecność wojskowa w pobliżu nowej brytyjskiej kolonii. W 1860 roku spory o handel wywołały drugą wojnę opiumową. Siły brytyjskie i francuskie zdewastowały Chińczyków, a nowy traktat przyznał Wielkiej Brytanii cały Półwysep Kowloon, z jedynym wyjątkiem—murowane miasto.,

przez następne 30 lat władze brytyjskie próbowały wynegocjować kontrolę nad miastem, ale Chińczycy pozostali stanowczy. Nawet nowy traktat z 1898 roku, który przyznał Wielkiej Brytanii Hongkong, Kowloon i dalsze Terytoria w Kantonie na 99 lat, utrzymał murowane miasto pod chińską kontrolą. Rok później, w maju 1899 roku, krążyły pogłoski, że chińscy żołnierze ponownie gromadzili się w otoczonym murami mieście, więc Brytyjczycy wysłali wojska za wodę. Spodziewali się bitwy—być może kolejnej wojny – ale znaleźli tylko Mandaryna., Zirytowany Urzędnik również wyjechał, a Brytyjczycy zajęli miasto, choć Chińczycy nigdy nie zrzekli się swoich roszczeń. Misjonarze wprowadzali się i budowali kościoły i szkoły, hodowcy świń z okolicznych wzgórz zajmowali działki w obrębie murów. Nie było prawie żadnej kontroli administracyjnej, a miasto stało się slumsem. Jednak za każdym razem, gdy rząd Hong Kongu próbował go oczyścić, aby przekształcić go w park-eksmitując mieszkańców w procesie—chiński rząd zawsze wkraczał. Wszakĺľe Ăłw malutki prostokÄ … t ziemi ciÄ … gle byĹ ' oficjalnie ich terytorium.,

sytuacja pozostała nierozwiązana do wybuchu II wojny światowej. wojska japońskie zajęły Półwysep Kowloon i zburzyły Mury Miasta, aby zbudować nowy pas startowy dla pobliskiego lotniska Kai Tak.

Po wojnie uchodźcy zalali Półwysep Kowloon. Jedynym śladem po Starym Mieście była opuszczona skorupa domu Mandaryna., Jednak ludzie przyciągali niemal instynktownie do tego szorstkiego prostokąta ziemi. Może to było feng shui. Otoczone murami miasto zostało pierwotnie ułożone zgodnie ze starożytnymi zasadami chińskiej filozofii: zwrócone na południe i z widokiem na wodę, ze wzgórzami i górami na północy. To idealne dopasowanie, jak mówiono, przyniosło harmonię wszystkim obywatelom. W swojej desperackiej sytuacji niektórzy uchodźcy mogli wierzyć, że Kowloon będzie bardzo potrzebnym źródłem szczęścia i dobrobytu. Inni jednak przypomnieli, że kiedyś była to chińska enklawa na brytyjskim terytorium kolonialnym., Kamienne mury „murowanego miasta” zniknęły, ale uchodźcy byli przekonani, że dyplomatyczni pozostali.w 1947 r.w Kowloon obozowało ponad 2000 lokatorów, ich szałasowe chaty ułożone niemal dokładnie w ślad za oryginalnym miastem. Nikt nie chciał znaleźć się poza granicami-ci po złej stronie linii ryzykowali utratę ochrony chińskiego rządu. Ludzie przybywali, A obóz stawał się coraz bardziej nędzny i przepełniony.

, 5 stycznia 1948 roku Wydział Robót Publicznych, wspierany przez dużą obecność policji, usunął lokatorów i zburzył wszystkie mieszkania slumsów. W ciągu tygodnia okupanci powrócili jednak, by odbudować swoje szałasy. Kiedy policja próbowała interweniować, wybuchły zamieszki. Wieść o zamieszkach rozeszła się po Chinach, a los „mieszkańców” Kowloon stał się przyczyną célèbre. Brytyjski konsulat w Kantonie został podpalony, a grupa studentów w Szanghaju zorganizowała strajk protestacyjny., Urzędnicy chińskiego rządu udali się do otoczonego murami miasta-i oficjalnie zachęcili uchodźców do kontynuowania walki z brytyjskimi ciemiężcami.

Chińskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych nadal twierdziło, że zachowało jurysdykcję nad miastem i jego mieszkańcami. W obliczu narastającego napięcia rząd Hongkongu ustąpił. Program eksmisji został wstrzymany, a policja wycofała się., Z tymczasowego obozu dla uchodźców Kowloon zaczął ewoluować w coś bardziej stałego. Na ruinach starego założono Nowe Miasto.

Greg Girard

Jakie miasto? Oczywiście wyrok Sir Alexandra Granthama, gubernatora Hongkongu w latach 1947-1957, był potępiający. Kowloon, pisał, stał się ” szambo nieprawości, z heroin divans, burdele i wszystko, co niesmaczne.,”Chińskie roszczenia do suwerenności nad Kowloon nie rozciągały się na żadną codzienną administrację; używali jedynie jego niepewnego statusu jako wygodnego narzędzia do politycznego punktowania. Po zamieszkach w 1948 roku rząd Hongkongu podjął podobną politykę nieinterwencji. Rezultatem było miasto poza prawem: nie było podatków, nie było regulacji przedsiębiorstw, nie było systemów opieki zdrowotnej ani planowania, nie było obecności policji. Ludzie mogli przyjechać do Kowloon i, oficjalnie, zniknąć. Nie było zaskoczeniem, że działalność przestępcza rozkwitła., Pięć gangów triady—Król Yee, Sun Yee On, 14K, wo Shing Wo i Tai Ho Choi-zamieszkało. Pozaprawny status Kowloon sprawił, że było to idealne miejsce do produkcji, sprzedaży i używania narkotyków, takich jak opium i heroina. Miasto, które zostało założone, aby nadzorować ruch opium, stało się epicentrum handlu narkotykami w Hongkongu.

przestępczość zorganizowana mogła zdominować większość Kowloon, ale nie zdefiniowała miasta. Przedsiębiorcy, przyciągani niskimi czynszami oferowanymi przez Prywatnych właścicieli, zobaczyli wyjątkową okazję., Powstały setki fabryk, a linie produkcyjne obsługiwały całe rodziny. Warunki były często przerażające, ale wydajność—i zysk-niezwykłe. Towary wyprodukowane w Kowloon były eksportowane do Hongkongu, Chin, a nawet, w niektórych przypadkach, na cały świat. Specjalnością była produkcja tworzyw sztucznych i Tekstyliów, podobnie jak produkcja żywności. Ku błogiej ignorancji mieszkańców Hongkongu, pierogi i kulki rybne serwowane w ich restauracjach były często pozyskiwane z Kowloon.,

mieszkańcy otoczonego murami miasta wykazali się niezwykłą zdolnością do zmian i adaptacji. Granice ich świata były ściśle ograniczone, jednak gdy coraz więcej ludzi przybywało do miasta, ich architektura spełniała zapotrzebowanie. Gdy nowoczesne wieżowce dorastały w Hong Kongu, Budowniczowie Kowloon kopiowali to, co widzieli, wznosząc własne wieżowce. Cienkie kolumny, zakładane na fundamentach często składających się z cienkich warstw betonu wylewanego do płytkich okopów, zaczęły przedłużać skywards., Nie wymagając pozwolenia na budowę, budowle rozrzucano z niesamowitą prędkością. Osadnictwo i osadnictwo były powszechne. Ponieważ wieżowce często opierały się o siebie, mieszkańcy nazywali je „budynkami kochanków”.”

gdy bloki zaczęły się łączyć, miasto stało się mniej zbiorem budynków, a bardziej pojedynczą strukturą, solidnym blokiem wypełnionym tysiącami pojedynczych jednostek zaprojektowanych tak, aby spełnić wszystkie wymagania miasta: życie, praca, nauka, produkcja, handel, handel i wypoczynek. Coraz częściej mieszkańcy byli fizycznie odizolowani od świata zewnętrznego. Światło nie przenikało do wąskich uliczek prowadzących między wieżowcami. To był początek miasta ciemności.

stopniowo powstawał system samorządności., W 1963 roku, po raz pierwszy od ponad dekady, władze Hongkongu podjęły próbę interwencji w Kowloon, wydając nakaz wyburzenia jednego z zakątków miasta i proponując przeniesienie wysiedlonych mieszkańców do nowego osiedla w pobliżu. Kiedy plany zostały upublicznione, społeczność natychmiast utworzyła ” Kowloon City anti-demolition committee.”

o godzinie 9:20 w dniu 14 stycznia 1987 r.400 urzędników z hongkońskiego wydziału mieszkaniowego wzniosło kordony wokół 83 ulic i alejek prowadzących do i z otoczonego murami miasta., Następnie weszli do miasta z misją, aby skontaktować się i zbadać każdego mieszkańca. Wcześniej tego ranka ogłoszono, że miasto zostanie oczyszczone i przebudowane jako park publiczny—tak jak planował to rząd Hongkongu ponad pół wieku wcześniej. Tym razem nie było chińskiego oporu. Dwa lata wcześniej, 19 grudnia 1984, rządy Chin i Wielkiej Brytanii podpisały wspólną deklarację o przekazaniu Chinom suwerenności Hongkongu 1 lipca 1997., Chińskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zawsze używało Kowloon jako politycznego pionka, aby przypomnieć Brytyjczykom i światu o ich roszczeniach nad ziemią przyznaną Wielkiej Brytanii w 1898 roku. 99 lat prawie się skończyło.

plany oczyszczenia i rozbiórki były utrzymywane w tajemnicy. Odszkodowanie było kluczowym elementem procesu eksmisji, więc istniało niebezpieczeństwo nagłego napływu osób chcących wziąć kawałek rządowych pieniędzy., Przez sześć miesięcy Wydział Mieszkalnictwa nadzorował Kowloon, aby zebrać dowody na liczbę ludności. Pakiet odszkodowań dla mieszkańców i właścicieli firm wyniósł 2,76 miliarda dolarów. Średnio mieszkańcy otrzymali około 380 000 dolarów za poszczególne mieszkania. Negocjacje trwały przez kilka lat, a do listopada 1991 r.tylko 457 gospodarstw domowych miało jeszcze uzgodnić warunki. Do tego czasu większość z 33 000 mieszkańców wyprowadziła się. Niektórzy jednak trzymali się do końca, a 2 lipca 1992 roku policja zamieszek wkroczyła do miasta i wyparła ostatnich mieszkańców., Wzniesiono wysokie ogrodzenie z drutu, aby otaczać cały teren – niemal dokładnie wzdłuż linii wyznaczonej przez oryginalny granitowy mur miasta.

23 marca 1993 r.w ośmiopiętrowy wieżowiec na skraju otoczonego murami miasta uderzyła w bok kula wrakowa. To była samotna, ceremonialna huśtawka. Prawdziwa praca wyburzenia Kowloon, kawałek po kawałku, rozpocznie się kilka tygodni później. Moment oklaskiwał tłum zaproszonych gości i dygnitarzy. Witano go również okrzykami gniewu byłych mieszkańców, którzy zebrali się na ostatni, daremny protest., Prawie dokładnie rok zajęło zredukowanie reszty miasta do kurzu i gruzu.

Były dwie granitowe tablice, każda oznaczona chińskimi znakami: jedna brzmiała „South Gate”, a druga ” Kowloon Walled City.”Kiedy ruiny wieżowców zostały oczyszczone, deweloperzy odkryli segmenty fundamentów oryginalnego muru, wraz z trzema żelaznymi armatami, które kiedyś wyszły z murów obronnych miasta., Samotny budynek wciąż stał w centrum Kowloon, jedyna budowla, która przetrwała przez całą burzliwą historię-Urząd Mandaryna. W ciągu następnego roku ruiny zaczęły szybko przekształcać się w Park krajobrazowy, wzorowany na słynnych XVII-wiecznych ogrodach Jiangnan zbudowanych przez dynastię Qing.

ścieżki biegnące przez te nowe ogrody zostały nazwane od ulic i budynków zburzonych slumsów. Kowloon Walled City Park został oficjalnie otwarty 22 grudnia 1995 roku przez brytyjskiego gubernatora Hongkongu, Chrisa Pattena. Zajęło to około sześciu dekad, ale w końcu Kowloon został przekształcony w „miejsce popularnego kurortu”, przewidziane przez sir Williama Peela, gubernatora Hongkongu w 1934 roku: sześć i pół akrów ozdobnych pawilonów bambusowych, ładne cechy wody i żywą zieleń.,

oto historia powstania i upadku slumsów. Narodziła się z dziwactwa historii, wykorzystała swoją niesmaczną reputację i, podobnie jak Los wszystkich slumsów, stała się wstydem, zanim została zrównana z ziemią przez władze. Czy jego historia ma jakieś większe znaczenie? Wielu twierdzi, że nie. Ale podczas gdy mieszkańcy i turyści korzystają z parku, niektórzy nadal pragną klaustrofobicznej ciemności. Teoretycy z dzikiego wybrzeża architektury wciąż powracają do idei Kowloon., Na tym maleńkim prostokącie ziemi, jedna Wspólnota stworzyła coś, co istniało wcześniej tylko w awangardowej wyobraźni: „organiczną megastrukturę.”

koncepcja megastruktury pojawiła się pod koniec lat 60., jako radykalne odejście od konwencjonalnej idei miasta. Zamiast budynków rozmieszczonych wokół przestrzeni publicznych, ulic i placów, megastrukturaliści wyobrażali sobie jedno ciągłe miasto łączące obywateli w zestaw modułowych jednostek, zdolnych do nieograniczonej rozbudowy., Było to miasto zaprojektowane, aby żyć, ewoluować i dostosowywać się, spełniając wszystkie potrzeby swoich ludzi i mając zdolność do nieskończonego „podłączania” większej liczby jednostek, aby sprostać zmieniającym się pragnieniom.

Architekci zepchnęli ten pomysł do skrajności, najbardziej sensacyjnie w pracy Alana Boutwella i Michaela Mitchella, którzy w 1969 roku zaproponowali ” ciągłe miasto dla 1 000 000 ludzi.,”Przewidywali jedno, liniowe miasto, siedzące na 100-metrowych filarach, biegnące w linii prostej między Atlantyckim i pacyficznym wybrzeżem Ameryki Północnej. Kowloon, w efekcie, był dowodem koncepcji. W ramach anarchistycznego społeczeństwa megastrukturaliści byli jądrem architektonicznej utopii.

inni jednak widzieli Kowloon nie jako szalkę Petriego dla teorii miejskiej, ale jako model lub dioramę dla nowego rodzaju konstrukcji—takiej, która nie istniała w zwykłej fizycznej płaszczyźnie, ale była tak realna, jak wszystko, co można było zobaczyć lub dotknąć., Znany amerykański pisarz science fiction, William Gibson, opisał Kowloon, niedługo przed jego rozbiórką, jako ” UL snu.”To, co widział Gibson w nieuregulowanym, organicznym chaosie miasta ciemności, było ucieleśnieniem jego słynnej koncepcji „cyberprzestrzeni” – lub, jak dziś byśmy to nazwali, Internetu.

w swoich początkowych latach internet stanowił idealne środowisko do tworzenia wielu, samoregulujących się społeczności. Podobnie jak murowane miasto, działało poza prawem lub nadzorem zewnętrznym. Był postprodukcyjny i postprodukcyjny., W cyberprzestrzeni mogą powstać tysiące, a nawet miliony Kowloonów: cyfrowe Enklawy rozwijające się na wolności twórczej i politycznej, posiadające autonomiczną, dynamiczną strukturę, która pozwoliła im rosnąć w przerażającym, niemal wykładniczym tempie. Było to również, podobnie jak miasto otoczone murami, żyjące na pożyczonym czasie. „Zawsze utrzymywałem, że wiele z anarchii i szaleństwa wczesnego Internetu miało wiele wspólnego z faktem, że rządy po prostu nie zdawały sobie sprawy, że tam jest”, skomentował Gibson., „To było tak, jakby to terytorium powstało i nie było linii kolejowych, nie było stróżów prawa, a ludzie robili, co chcieli, ale zawsze uważałem za pewnik, że kolej przyjdzie i będzie prawo na zachód od Dodge.”

jeszcze Gibson ' s mind, the people of Kowloon—and the megastrukturalists—były po omacku w kierunku następnego etapu ewolucji człowieka., Widział murowane Miasto, ten wypadek urban birth, jako prymitywny, podświadomy schemat przyszłości, plan dla programistów i hakerów, architektów sieci, do naśladowania. W swojej powieści Idoru z 1996 roku Gibson wyobrażał sobie wirtualne Kowloon, otoczone murami miasto 2.0 odtworzone jako ultra-libertariańskie Sanktuarium internetowe: „ci ludzie, ci, o których mówią, zrobili dziurę w sieci, znaleźli dane, historię tego. Mapy, zdjęcia … Zbudowali go na nowo.”

tak więc rozbiórkowa kula mogła nie tylko niszczyć osławione slumsy. Być może Kowloon był również pierwszym, prawdziwym, fizycznym pomnikiem Internetu., Miasto, które dało wgląd w nieskończone horyzonty, strukturalne możliwości—i wrodzoną amoralność-cyfrowej sfery.

możesz dołączyć do rozmowy o tym i innych historiach na forach społeczności Atlas Obscura.