III Symfonia Es-dur Beethovena, Symfonia Eroica, zmieniła muzyczny świat i być może jest jego najważniejszym dziełem. Za jednym zamachem muzyka orkiestrowa przenosi się w inny wymiar, z szerokością koncepcji i emocjonalnym ładunkiem, wykraczając poza to, o czym wcześniej marzyłeś. Beethoven pierwotnie zadedykował Napoleonowi swoją Symfonię Eroica –ale usunął jego nazwisko w gniewie na wieść, że uczynił się cesarzem., Pierwsze publiczne wykonanie symfonii miało miejsce 7 kwietnia 1805 w Theater an der Wien w Wiedniu. Odpowiedzi na dzieło były początkowo podzielone, jednak wpływ Symfonii „Eroica” rozciągnął się daleko w przyszłość.

Posłuchaj polecanego przez nas nagrania Symfonii Eroica Beethovena w wykonaniu Filharmoników Berlińskich pod dyrekcją Herberta von Karajana.,

Beethoven’s Revolutionary ‘Eroica’ Symphony: Masterpiece Guide

The story goes that Ludwig van Beethoven scrubbed out the dedication on his Symphony No.,3, „Eroica”, tak mocno, że zostawił dziurę w gazecie. Ostatecznie na stronie tytułowej pozostał tajemniczy komentarz: „skomponowany dla uczczenia pamięci wielkiego człowieka.”Wycięte słowa odnosiły się do Napoleona Bonaparte.

Beethoven czcił Napoleona na początku dla Prometejskich nadziei na wolność i zmiany, które zainspirował w następstwie Rewolucji Francuskiej. Kiedy jednak przyjaciel kompozytora, Ferdinand Ries, oznajmił mu, że Napoleon koronuje się na cesarza, odpowiedź kompozytora (jak wspominał Ries) brzmiała: „czy on też jest zwykłym człowiekiem?, Teraz on również będzie deptał prawa człowieka i zaspokajał tylko swoje ambicje!”

to rozczarowanie zmieniło nie tylko dedykację, ale także artystyczne losy III Symfonii Beethovena. Kiedy w latach 1801-02 zaczął szkicować pomysły na dzieło o niespotykanej skali i ambicji, zamierzał, aby było ono w pełni programowe i nosiło jednoznaczny tytuł Bonaparte. Zamiast tego, jako Sinfonia Eroica, odniesienie jest sublimowane w szersze wrażenie: jeśli jest rewolucja, To jest ona wewnątrz samej muzyki., Był to początek „heroicznego” okresu kompozycji Beethovena, w którym postanowił wykuć „nową drogę”. Nie ma utworu, który lepiej pokazywałby jego intencję lub mistrzostwo, z jakim ją wypełniał.

klucz Symfonii Eroica Es-dur uważany był wówczas za humanistyczną, szlachetną, „oświeceniową” tonację. Tutaj została określona nie przez pierwszą część, ale przez ostatnią, którą Beethoven opierał na temacie z jego muzyki baletowej do stworzeń Prometeusza, również Es-dur., Czy powinniśmy identyfikować wizerunek Prometeusza (Tytana, który ukradł ogień greckim bogom na Olimpie, przyniósł go ludzkości i został straszliwie ukarany) z Napoleonem, Beethovenem, czy z jednym i drugim? Odniesienie jest bez wątpienia nie bez powodu. Zarysowany akord otwierający finał jest motywem germinalnym całej pracy.

Motyw główny części pierwszej również się na nim opiera, zanim Beethoven przekręci muzykę pozornie z kursu chromatycznym skosem. Ale ten zwrot ilustruje całą naturę tego ruchu: każda idea jest w ciągłym ruchu., Wykracza daleko poza to, co można by uznać za „formę sonatową”, choć te elementy konfliktu, kontrastu i rozwoju są z pewnością obecne; po prostu rozwój nigdy nie ustaje. Jak to ujął Jan Swafford w swojej najnowszej biografii kompozytora: „to będzie Muzyka o procesie stawania się. Oto kolejny element zarówno abstrakcyjny, jak i symboliczny: Bohater dążący do czegoś. Nazwij to zwycięstwem, nazwij to przyjściem do jego własnego.”

druga część to Marsz żałobny

druga część to Marsz żałobny; ważne jest jednak pytanie, dlaczego., Sam Napoleon był bardzo żywy, w połowie lat trzydziestych (był o rok starszy od Beethovena) i najkrwawsze z jego wielu kampanii wojskowych leżały w przyszłości. Powszechne założenie, że Beethoven wyobrażał sobie śmierć swego (ówczesnego) bohatera, wydaje się więc nieco dziwaczne.

Marsz żałobny był francuską tradycją, która rozwinęła się po rewolucji jako część nowego, szczególnie wielkiego, ale popularnego stylu muzyki obrzędowej. Wydaje się, że Beethoven rozwinął osobliwe zainteresowanie tym raczej niszowym gatunkiem. Część Sonaty Fortepianowej op., 26, napisana w latach 1800-01, poświęcona jest wariacjom na temat pt. „Marsz żałobny na śmierć bohatera”. Temat główny części otwierającej Sonaty Fortepianowej op. 27 nr 2, Sonaty księżycowej (ukończonej w 1801 roku), zawiera charakterystyczny rytm o dziwnie podobnym charakterze.

czy miało to dla niego jakieś osobiste znaczenie poza czysto muzycznym zainteresowaniem jest dyskusyjne., Pewne jest jednak to, że zaczął głuchy, gdy miał dwadzieścia lat – Być może w wyniku typowego tyfusu, być może otosklerozy, być może czegoś innego-i w 1802 roku osiągnął punkt kryzysowy, próbując pogodzić się z pogarszającym się stanem. W tzw. Testamencie z Heiligenstadt pisał do swoich dwóch braci, że rozważał odebranie sobie życia: „tylko moja sztuka powstrzymywała mnie … wydawało mi się niemożliwe opuszczenie świata, dopóki nie wydałem wszystkiego, co czułem, że jest we mnie.,”Być może nie jest zbyt fantazyjnie zastanawiać się, czy w marszu pogrzebowym symfonii grzebał własną przeszłość.

scherzo przywraca muzykę do życia, powietrza i ducha

scherzo przywraca muzykę do życia, powietrza i ducha – odbijając się jak Beethoven zawsze wydaje. Jego sekcja trio zawiera prawdziwe trio: trzy waltornie, które tworzą nasłoneczniony zespół, podkreślając fakt, że była to pierwsza Symfonia, która wymagała więcej niż dwóch z nich.,

Jeśli Beethoven doświadczył fascynacji marszami pogrzebowymi, inny gatunek zapewnił mu romans na całe życie: temat i wariacje. Od wczesnych, mało znanych utworów fortepianowych, aż po gigantyczne wariacje Diabelliego op. 120, poprzez liczne zestawy w formacie samodzielnym oraz w sonatach i utworach kameralnych, forma ta miała dla niego nieograniczone możliwości. Część końcowa Symfonii Eroica pozostaje jednym z najbardziej niezwykłych przykładów., Rozpoczyna się w sposób szkieletowy, wytyczając zarys harmoniczny i rytmiczny, z którego temat Prometeusza wyłania się stopniowo; Beethoven rozwija powstałe w ten sposób wariacje w starannie skonstruowany wielki finał, do triumfalnego efektu.

To właśnie w wiedeńskim pałacu księcia Lobkowitza (dziś muzeum teatralne miasta) kompozytor dyrygował pierwszym prywatnym wykonaniem Symfonii „Eroica” w sierpniu 1804 roku. Tutaj fabuła się zagęszcza. Pamiętasz tę dedykację?, Książę Lobkowitz, jako główny patron, otrzymał dedykację własnego i kilkumiesięcznego prywatnego wykorzystania dzieła, zanim zostało ono publicznie wykonane i opublikowane. Jeśli uważasz, że istnieje jakiś filozoficzny konflikt między zależnością Beethovena od Królewskiego patronatu a jego pasją do wolności i równości, nie mylisz się. Należy jednak pamiętać, że Beethoven planował nawet przenieść się do Paryża, zanim rozczarowanie Napoleonem zmieniło jego zdanie; nie możemy odrzucić relacji „Bonaparte” z Ries w świetle takiego idealizmu.,

pierwsze publiczne wykonanie Symfonii Eroica miało miejsce 7 kwietnia 1805 roku w Theater an der Wien, luksusowej nowej operze, w której Beethoven był kompozytorem-rezydentem w latach 1803-4, pisząc symfonię-dosłownie w rezydencji, ponieważ musiał mieszkać w mieszkaniu i komponować operę (w ten sposób wisi kolejna opowieść).

odpowiedzi na pracę zostały podzielone na początku

odpowiedzi na pracę zostały podzielone na początku., Podczas gdy przyjaciele Beethovena od początku uważali go za arcydzieło, niektórzy komentatorzy narzekali na „niekończący się czas trwania tej najdłuższej i być może najtrudniejszej ze wszystkich symfonii, który wyczerpuje nawet koneserów i staje się nie do zniesienia dla zwykłego amatora”.

wkrótce jednak muzycy, którzy byli zobowiązani do jej wykonania – zawsze najtrudniej zadowolić grupę – wzięli ją do serca. W Lipsku w 1807 r. jeden ze sprawozdań sugeruje: „Orkiestra dobrowolnie zbierała się na dodatkowe próby bez wynagrodzenia, z wyjątkiem honoru i szczególnej przyjemności samego utworu.,”

wpływ Symfonii „Eroica” sięgał daleko w przyszłość

wpływ Symfonii „Eroica” sięgał daleko w przyszłość, wywierając niezmierzony wpływ na kompozytorów od Schuberta przez Berlioza po Wagnera (Muzyka pogrzebowa Zygfryda z Götterdämmerung), a później Mahlera. Zasada „rozwijającej się wariacji” była również główną techniką kompozytorską dla Brahmsa i rzeczywiście Schoenberga. W tej symfonii Beethoven szukał dla siebie nowej drogi; w końcu znalazł taką, która ukształtowała muzykę na stulecie.,

Polecane nagranie

Polecane nagranie Symfonii Eroica Beethovena w wykonaniu Filharmoników Berlińskich pod dyrekcją Herberta von Karajana można kupić tutaj.