aby zrozumieć, jak rozwinęła się obecna równowaga Ameryki między prawem krajowym, praktyką lokalnej społeczności i indywidualną wolnością przekonań, pomocne jest zrozumienie niektórych wspólnych doświadczeń i wzorców wokół religii w kulturze kolonialnej w okresie między 1600 a 1776.,

we wczesnych latach, które później stały się Stanami Zjednoczonymi, chrześcijańskie Grupy religijne odgrywały wpływową rolę w każdej z brytyjskich kolonii, a większość z nich starała się egzekwować ścisłe przestrzeganie religii zarówno przez rządy Kolonii, jak i lokalne zasady miejskie.

Większość starała się wyegzekwować ścisłe przestrzeganie religii. Prawo nakazywało, aby wszyscy uczęszczali do domu modlitwy i płacili podatki, które finansowały pensje Ministrów., Osiem z trzynastu brytyjskich kolonii miało oficjalne lub” ustanowione ” kościoły, a w tych koloniach dysydenci, którzy starali się praktykować lub prozelityzować inną wersję chrześcijaństwa lub wiarę niechrześcijańską, byli czasami prześladowani.

chociaż większość kolonistów uważała się za chrześcijan, nie oznaczało to, że żyli w kulturze jedności religijnej. Zamiast tego, różne grupy chrześcijańskie często wierzyły, że ich własne praktyki i wyznania dostarczają unikalnych wartości, które wymagają ochrony przed tymi, którzy się nie zgadzali, napędzając potrzebę rządów i regulacji.,

w Europie narody katolickie i protestanckie często prześladowały lub zabraniały sobie nawzajem swoich religii, a koloniści brytyjscy często utrzymywali ograniczenia wobec katolików. W Wielkiej Brytanii protestancki kościół anglikański podzielił się na gorzkie podziały między tradycyjnymi Anglikanami i reformującymi purytanami, przyczyniając się do angielskiej wojny domowej w 1600 roku. w koloniach brytyjskich różnice między purytanami i Anglikanami pozostały.,

w latach 1680-1760 anglikanizm i Kongregacjonalizm, odgałęzienie angielskiego ruchu purytańskiego, stały się głównymi zorganizowanymi denominacjami w większości kolonii. Jednak wraz z upływem XVII i XVIII wieku protestanckie skrzydło chrześcijaństwa stale rodziło nowe ruchy, takie jak baptyści, metodyści, kwakrzy, Unitarianie i wielu innych, czasami określani jako „dysydenci.”We wspólnotach, w których dominowała jedna istniejąca wiara, nowe zgromadzenia były często postrzegane jako niewierni awanturnicy, którzy denerwowali porządek społeczny.,

pomimo starań, aby rządzić społeczeństwem na chrześcijańskich (a dokładniej protestanckich) zasadach, pierwsze dekady ery kolonialnej w większości kolonii charakteryzowały się nieregularnymi praktykami religijnymi, minimalną komunikacją między odległymi osadnikami, a populacją „Murtererów, cudzołożników, Próżniaków.”1 zwykła Anglikańska Parafia amerykańska rozciągała się pomiędzy 60 a 100 mil i była często bardzo słabo zaludniona., Na niektórych obszarach kobiety stanowiły nie więcej niż jedną czwartą populacji, a biorąc pod uwagę stosunkowo niewielką liczbę tradycyjnych gospodarstw domowych i chroniczny niedobór duchownych, życie religijne było przypadkowe i nieregularne dla większości. Nawet w Bostonie, który był bardziej zaludniony i zdominowany przez Kościół Kongregacyjny, jeden mieszkaniec skarżył się w 1632 roku, że „fellows which keepe hogges all weeke preach on the Sabboth.”2

chrześcijaństwo zostało dodatkowo skomplikowane przez powszechną praktykę astrologii, alchemii i form czarów., Strach przed takimi praktykami można ocenić na podstawie słynnych procesów, które odbyły się w Salem w stanie Massachusetts w 1692 i 1693 roku. Co zaskakujące, alchemia i inne praktyki magiczne nie były całkowicie oderwane od chrześcijaństwa w umysłach wielu „filozofów przyrody” (prekursorów naukowców), którzy czasami uważali je za eksperymenty, które mogłyby odkryć tajemnice Pisma Świętego. Jak możemy się spodziewać, duchowni zniechęcali do tych poszukiwań.

z kolei w miarę osiedlania się kolonii rosły wpływy duchowieństwa i ich kościołów., Sercem większości wspólnot był kościół; sercem kalendarza był Szabat—okres intensywnej działalności religijnej i” świeckiej”, który trwał przez cały dzień. Po latach zmagań o narzucenie dyscypliny i jednolitości w niedziele, selekcjonerzy z Bostonu w końcu mogli ” paradować po ulicy i zobowiązać wszystkich do chodzenia do Kościoła . . . jeden z obserwatorów napisał w 1768 r. 3 do tego czasu niewiele społeczności otwarcie tolerowało Podróże, picie, hazard lub krwawe sporty w szabat.,

niewolnictwo—które również zostało mocno ugruntowane i zinstytucjonalizowane między 1680 a 1780 rokiem—było również kształtowane przez religię. Użycie przemocy wobec niewolników, ich nierówności społeczne, wraz z pogardą osadników dla wszystkich religii innych niż chrześcijaństwo ” spowodowały zniszczenie niezwykłej szerokości, utratę tradycyjnych praktyk religijnych wśród półmilionowych niewolników przywiezionych do Kolonii kontynentalnych między 1680 a rewolucją amerykańską.,”4 nawet w kościołach, które dążyły do nawracania niewolników do swoich zborów —baptyści są dobrym przykładem—niewolnicy byli najczęściej cichą mniejszością. Jeśli otrzymali jakieś chrześcijańskie instrukcje religijne, to częściej niż nie, od ich właścicieli, a nie w szkółce niedzielnej.

lokalne różnice w praktykach protestanckich i różnice etniczne między białymi osadnikami sprzyjały różnorodności religijnej. Duże odległości, słaba komunikacja i transport, zła pogoda i brak urzędników dyktowały różnorodność religijną z miasta do miasta i z regionu do regionu., Wraz z rosnącą liczbą francuskich hugenotów, katolików, Żydów, Holenderskich kalwinistów, niemieckich reformowanych pietystów, szkockich prezbiterian, Baptystów, kwakrów i innych wyznań, większość kolonii z anglikańskimi lub Kongregacjonalnymi zakładami miała niewielki wybór, jak tylko wykazywać pewien stopień tolerancji religijnej. Tylko w Rhode Island i Pensylwanii tolerancja była zakorzeniona w zasadzie, a nie celowości., W rzeczywistości pierwsza konstytucja Pensylwanii głosiła, że wszyscy, którzy wierzyli w Boga i zgodzili się żyć w pokoju pod rządami cywilnymi, „w żaden sposób nie będą molestowani ani uprzedzani za ich religijną perswazję praktyki.”5 jednak rzeczywistość często nie spełniała tego ideału.

Nowa Anglia

większość mieszkańców Nowej Anglii udała się do Zgromadzenia na nabożeństwa. Meetinghouse, który pełnił zarówno funkcje świeckie, jak i religijne, był niewielkim drewnianym budynkiem położonym w centrum miasta., Ludzie przez większość dnia siedzieli na twardych drewnianych ławkach, przez co zazwyczaj trwały nabożeństwa w kościele. Te domy spotkań stały się większe i znacznie mniej prymitywne, ponieważ populacja rosła po 1660 roku. rosły wieże, wprowadzono dzwony, a niektóre kościoły rosły na tyle duże, aby pomieścić aż tysiąc wiernych.,

w przeciwienstwie do innych kolonii, w kazdym miescie w Nowej Anglii bylo spotkanie.6 w 1750 Boston, miasto z ludnością 15000, miało osiemnaście kościołów.7 w poprzednim wieku frekwencja w kościele była niespójna. Po 1680 roku, wraz z pojawieniem się wielu innych kościołów i organów klerykalnych, religia w Nowej Anglii stała się bardziej zorganizowana i bardziej jednolicie egzekwowana., W jeszcze ostrzejszym przeciwieństwie do innych kolonii, w Nowej Anglii większość noworodków została ochrzczona przez Kościół, a frekwencja kościelna wzrosła w niektórych obszarach do 70 procent dorosłej populacji. Do XVIII wieku zdecydowaną większość kolonistów stanowili mieszkańcy kościoła.

koloniści z Nowej Anglii—z wyjątkiem Rhode Island—byli głównie purytanami, którzy w większości prowadzili surowe życie religijne. Duchowieństwo było wysoko wykształcone i oddane studiowaniu i nauczaniu zarówno Pisma Świętego, jak i nauk przyrodniczych., Purytańskie przywództwo i szlachta, zwłaszcza w Massachusetts i Connecticut, włączyły swoją wersję protestantyzmu do swojej struktury politycznej. Rządy w tych koloniach zawierały elementy teokracji, twierdząc, że przywódcy i urzędnicy czerpali tę władzę z boskiego przewodnictwa i że władza cywilna powinna być używana do egzekwowania zgodności religijnej. Ich prawa zakładały, że obywatele, którzy odeszli od konwencjonalnych zwyczajów religijnych, stanowią zagrożenie dla porządku Cywilnego i powinni być karani za ich niezgodność.,

pomimo wielu pokrewieństw z ustanowionym Kościołem Anglii, kościoły Nowej Anglii działały zupełnie inaczej niż starszy system Anglikański w Anglii. Massachusetts Bay i Connecticut nie miały sądów kościelnych, które nakładały grzywny na przestępców religijnych, pozostawiając tę funkcję magistratom cywilnym. Kościoły kongregacyjne zazwyczaj nie posiadały własności (nawet miejscowy meetinghouse był własnością miasta i był używany do prowadzenia zarówno spotkań miejskich i nabożeństw religijnych), a ministrowie, choć często powoływani do doradzania magistratom cywilnym, nie odgrywali żadnej oficjalnej roli w rządach miast lub kolonii.,

w tych koloniach rząd cywilny Ostro zajmował się religijnymi dysydentami, wyrzucając takich jak Anne Hutchinson i Roger Williams za ich jawną krytykę purytanizmu i Biczowanie Baptystów lub przycinanie uszu Kwakrom za ich zdeterminowane wysiłki na rzecz prozelityzmu. Oficjalne prześladowania osiągnęły swój szczyt w latach 1659-1661, kiedy Purytańscy magistratowie Massachusetts Bay powiesili czterech misjonarzy kwakrów.

jednak, pomimo surowej reputacji purytanizmu, rzeczywiste doświadczenia nowojorskich dysydentów były bardzo zróżnicowane, a kary za różnice religijne były nierównomierne., Interwencja Anglii w 1682 roku zakończyła karanie cielesne dysydentów w Nowej Anglii. Ustawa Toleration Act, uchwalona przez angielski parlament w 1689 roku, dała Kwakrom i kilku innym denominacjom prawo do budowy kościołów i prowadzenia publicznego kultu w koloniach. Podczas gdy dysydenci nadal znosili dyskryminację i kary finansowe również do XVIII wieku, ci, którzy nie kwestionowali autorytetu Purytan bezpośrednio zostali pozostawieni bez przeszkód i nie zostali prawnie ukarani za swoje” heretyckie ” przekonania.,

kolonie Śródatlantyckie i Południowe

mieszkańcy Kolonii środkowych i południowych chodzili do kościołów, których styl i wystrój wyglądają bardziej znajomo współczesnym Amerykanom niż zwykłe domy spotkań w Nowej Anglii. Oni też siedzieli w kościele przez większość dnia w niedzielę. Po 1760 roku, gdy odległe posterunki rozrastały się w Miasta, a osady z zaplecza stały się tętniącymi życiem centrami handlowymi, Południowe kościoły rosły w wielkościach i świetności. Frekwencja kościelna, fatalna, jak to było w pierwszych dniach okresu kolonialnego, stała się bardziej spójna po 1680 roku., Podobnie jak na północy, było to wynikiem rozprzestrzeniania się kościołów, nowych kodeksów i organów klerykalnych oraz religii, która stała się bardziej zorganizowana i jednolicie egzekwowana. Pod koniec epoki kolonialnej Kościół osiągnął co najmniej 60 procent we wszystkich koloniach.

środkowe kolonie widziały mieszankę religii, w tym kwakrów (którzy założyli Pensylwanię), katolików, luteranów, kilku Żydów i innych. Osadnicy południowi byli mieszanką także Baptystów i anglikanów., W Karolinach, Wirginii i Maryland (który został pierwotnie założony jako przystań dla katolików), Kościół Anglii został uznany przez prawo jako kościół Stanowy, a część dochodów podatkowych poszła na wsparcie parafii i jej kapłana.

W rzeczywistości, dla każdego osiemnastego obserwatora, ” prawna i społeczna dominacja Kościoła Anglii była niezaprzeczalna.”8 Po 1750 r., gdy w tej kolonii zapełniły się szeregi Baptystów, kolonialna Anglikańska elita odpowiedziała na ich obecność siłą. Kaznodzieje baptyści byli często aresztowani., Moby fizycznie atakowały członków sekty, przerywając spotkania modlitewne, a czasem bijąc uczestników. W rezultacie w latach 1760 i 1770 nastąpił wzrost niezadowolenia i niezgody w Kolonii (niektórzy twierdzą, że wirginijscy dysydenci ponieśli jedne z najgorszych prześladowań w Ameryce antebellum).9

w Karolinach, Nowym Jorku, New Jersey i Delaware anglikanie nigdy nie stanowili większości, w przeciwieństwie do Wirginii., Z nielicznymi ograniczeniami napływu nowych kolonistów, anglikańscy obywatele w tych koloniach musieli przyjąć, choć niechętnie, zróżnicowane etnicznie grupy prezbiterian, Baptystów, kwakrów, członków Holenderskiego Kościoła Reformowanego i różnych niemieckich Pietystów.

Maryland został założony przez Cecyliusza Calverta w 1634 roku jako bezpieczna przystań dla katolików. W 1649 roku władze Katolickie uchwaliły ustawę o tolerancji religijnej, która została uchylona, gdy purytanie przejęli władzę nad kolonią. Duchowieństwo i budynki należące zarówno do religii katolickiej, jak i purytańskiej były subsydiowane ogólnym podatkiem.,

kwakrzy założyli Pensylwanię. Ich wiara wpłynęła na sposób, w jaki traktowali Indian i jako pierwsi wydali publiczne potępienie niewolnictwa w Ameryce. William Penn, założyciel Kolonii, twierdził, że władze cywilne nie powinny mieszać się w religijne / duchowe życie swoich obywateli. Sporządzone przez niego ustawy zobowiązywały do ochrony swobód obywatelskich ” wszystkich osób . . . którzy wyznają i uznają jedynego Wszechmogącego i wiecznego Boga za stwórcę, Podtrzymywacza i władcę świata.,”10

Przebudzenie religijne

przebudzenie religijne przetoczyło się przez kolonie w latach 1730 i 1740. krótko po tym, jak angielski ewangelik i rewiwista George Whitefield zakończył tournée po Ameryce, Jonathan Edwards wygłosił kazanie zatytułowane „grzesznicy w rękach rozgniewanego Boga”, wywołując falę religijnego zapału i początek wielkiego przebudzenia., Opierając się na masowych kazaniach na świeżym powietrzu, w których uczestniczyło czasem aż 15 000 osób, ruch ten zakwestionował elitę klerykalną i kolonialną establishment, koncentrując się na grzeszności każdej jednostki i na zbawieniu poprzez osobiste, emocjonalne nawrócenie—to, co dziś nazywamy „narodzeniem się na nowo”.”Pomijając światowy sukces jako znak Bożej łaski, i skupiając się na przemianie emocjonalnej (pejoratywnie nazywanej przez establishment” entuzjazmem”), a nie na rozumowaniu, ruch odwoływał się do biednych i niewykształconych, w tym niewolników i Indian.,

z perspektywy czasu wielkie przebudzenie przyczyniło się do ruchu rewolucyjnego na wiele sposobów: zmusiło przebudzonych do organizowania, mobilizowania, petycji i zapewniało im doświadczenie polityczne; zachęcało wierzących do podążania za ich przekonaniami, nawet jeśli oznaczało to zerwanie z ich kościołem; odrzucało autorytet klerykalny w sprawach sumienia; i kwestionowało prawo władzy cywilnej do interwencji we wszystkich sprawach religii. W zaskakujący sposób zasady te bardzo dobrze współgrały z podstawowymi wierzeniami racjonalnych protestantów (i deistów)., Przyczynili się również do wyjaśnienia ich wspólnych zastrzeżeń do brytyjskich rządów cywilnych i religijnych nad koloniami, a także dostarczyli obu argumentów za oddzieleniem kościoła od państwa.

racjonalizm

pomimo ewangelicznego, emocjonalnego wyzwania dla rozumu leżącego u podstaw „Wielkiego przebudzenia”, pod koniec okresu kolonialnego racjonalizm protestancki pozostał dominującą siłą religijną wśród przywódców większości kolonii: „podobieństwo wiary wśród wykształconej szlachty we wszystkich koloniach jest zauważalne. . . ., wydaje się być dowodem na to, że jakaś forma racjonalizmu—Unitariańska, deistyczna lub inna—była często obecna w religii przywódców dżentelmenów w późnym okresie kolonialnym.Czy to unitariański, deistyczny, czy nawet anglikański/Kongregacyjny, racjonalizm skupiał się na etycznych aspektach religii. Racjonalizm odrzucał również wiele „zabobonnych” aspektów liturgii chrześcijańskiej (choć wielu nadal wierzyło w duszę ludzką i w życie pozagrobowe). Polityczna przewaga tego argumentu polegała na tym, że żadna ludzka instytucja-Religijna czy Obywatelska-nie mogłaby rościć sobie prawa do boskiego autorytetu., Ponadto, w poszukiwaniu Bożych prawd, racjonaliści tacy jak Thomas Jefferson i Benjamin Franklin cenili studiowanie natury (znanej jako „religia naturalna”) nad Pismem Świętym (lub „religią objawioną”).

u podstaw tej racjonalnej wiary leżała idea, że Bóg obdarzył ludzi rozumem, aby mogli odróżnić dobro od zła. Znajomość różnicy oznaczała również, że ludzie dokonywali wolnych wyborów, aby grzeszyć lub zachowywać się moralnie., Radykalizacja tego stanowiska skłoniła wielu racjonalnych dysydentów do argumentowania, że interwencja w ludzkie decyzje władz cywilnych podważa szczególne przymierze między Bogiem a ludzkością. Wielu opowiadało się więc za oddzieleniem kościoła od państwa.

logika tych argumentów skłoniła ich do odrzucenia boskiego autorytetu, którego domagali się królowie angielscy, a także ślepego posłuszeństwa, jakim jest taki autorytet., Tak więc, do 1760 roku, zorganizowali atak na Anglię z dwóch stron: po pierwsze, za chęć interwencji w życie religijne Kolonii, a po drugie, za twierdzenie, że król rządził koloniami z boskiej inspiracji. Gdy związek z boskim autorytetem został zerwany, rewolucjoniści zwrócili się do Locke ' a, Miltona i innych, dochodząc do wniosku, że rząd, który nadużywał swojej władzy i szkodził interesom poddanych, był tyranią i jako taki zasługiwał na zastąpienie.

Cytaty

• 1: Patrycja U., Bonomi, Under the Cape of Heaven: Religion, Society, and Politics in Colonial America (New York: Oxford University Press, 1986), 16.
• 2 : Bonomi, pod Przylądkiem nieba, 18.
• 3 : Bonomi, pod Przylądkiem nieba, 6.
• 4: jak ujął to jeden z historyków, był to „Holokaust, który zniszczył zbiorową afrykańską praktykę religijną w kolonialnej Ameryce.”Butler, Awash in a Sea of Faith, 157.
• 5 : Bonomi, pod Przylądkiem nieba, 36.
• 6: John Butler, Awash in a Sea of Faith: Christianization of the American People (Cambridge: Harvard University Press, 1990), 57.,
• 7 : Bonomi, pod Przylądkiem nieba, 90.
• 8 : John A. Ragosta, Wellspring of Liberty: How Virginia ' s Religious Dissenters Helped Win the American Revolution and Secured Religious Liberty (New York: Oxford University Press, 2010), 3.
• 9: Ragosta, źródło wolności.
• 10: William Penn, rząd Pensylwanii (5 maja 1682).
• 11 : Bonomi, pod Przylądkiem Niebieskim, 104.