Źródła Starożytneedit
Filoksen z CytheraEdit
pisząc ponad trzy wieki po skomponowaniu Odysei, Filoksen z Cythery podjął mit Polifema w swoim poemacie Cyclops lub Galatea., Poemat został napisany jako ditiramb, z którego zachowały się tylko fragmenty i był być może pierwszym, który dostarczył kobiecego zainteresowania miłosnego Cyklopom. Obiektem romantycznego pożądania Polifema jest nimfa morska o imieniu Galatea. W wierszu Polifem nie jest jaskinią, potwornym brutalem, jak w Odysei, ale jest raczej jak sam Odyseusz w swojej wizji świata: ma słabości, jest biegły w krytyce literackiej i rozumie ludzi.,
Data kompozycji dla Cyklopa nie jest dokładnie znana, ale musi być przed 388 p. n. e., kiedy Arystofanes parodiował ją w swojej komedii Plutus (bogactwo); i prawdopodobnie po 406 p. n. e., kiedy Dionizjusz I został tyranem Syrakuz. Filoksenus mieszkał w tym mieście i był nadwornym poetą Dionizego I., Według starożytnych komentatorów, albo ze względu na jego szczerość w odniesieniu do poezji Dionizego, albo z powodu konfliktu z tyranem o kobietę grającą w aulos o imieniu Galatea, Filoksenus został uwięziony w kamieniołomach i skomponował tam swój Cyklop w sposób Rzymski à clef, gdzie postacie poematu, Polifem, Odyseusz i Galatea, miały reprezentować Dionizego, Filoksenosa i gracza aulosa. Philoxenus kazał wykonać swój Polifem na cytarze, profesjonalnej lirze wymagającej wielkich umiejętności., Cyklop grający na tak wyrafinowanym i modnym instrumencie byłby dość zaskakującym zestawieniem dla publiczności Filoksenosa.
Cyklop Filoksenosa jest również wspomniany w poetyce Arystotelesa w części omawiającej przedstawienia ludzi w tragedii i komedii, powołując się na komediowe przykłady Cyklopów zarówno Tymoteusza, jak i Filoksena.
Arystofanesedytuj
tekst ostatniej zachowanej sztuki Arystofanesa Plutus (bogactwo) przetrwał, prawie wszystkie jego chóralne ody zaginęły., To, co pozostało, pokazuje Arystofanesa (jak to czyni w pewnym stopniu we wszystkich swoich sztukach) parodiującego współczesne dzieło literackie — w tym przypadku Cyklop Filoksenosa. Naśmiewając się z literackich aspektów ditiramb Filoksenosa, Arystofanes jednocześnie komentuje rozwój muzyczny zachodzący w IV wieku p. n. e., rozwijając wątki, które przebiegają przez całą sztukę. Zawiera również wiersze i zwroty zaczerpnięte bezpośrednio od Cyklopa.
niewolnik Cario, mówi chórowi, że jego pan przyniósł ze sobą bogactwo Boga i z tego powodu wszyscy będą teraz bogaci., Chór chce tańczyć z radości, więc Cario przejmuje prowadzenie, parodiując Cyklopa Filoksenosa. Jako solista prowadzący chór, który śpiewa i tańczy, Cario odtwarza formę dithyramb. Najpierw wciela się w rolę Polifema, przypisując refrenowi role owiec i kóz, jednocześnie naśladując dźwięk liry: „a teraz życzę-threttanello! – naśladować cyklopa i, machając stopami tam i z powrotem, prowadzić cię w tańcu. Ale dalej, dzieci, krzyczcie i krzyczcie jeszcze raz pieśni beczących owiec i śmierdzących kóz.,”Chór jednak nie chce grać owiec i kóz, woleliby być Odyseuszem i jego ludźmi, i grożą oślepieniem Cario (tak jak Odyseusz pijany Cyklop) drewnianym kołkiem.
poeci pastoralni Hellenistycznyedytuj
element romantyczny, zapoczątkowany przez Filoksenosa, został ożywiony przez późniejszych poetów hellenistycznych, w tym Teokryta, Kallimacha, Hermesianaxa i Biona ze Smyrny.
Teokrytowi przypisuje się stworzenie gatunku poezji pastoralnej. Jego prace są zatytułowane Idylls i z tych idylli XI opowiada historię miłości Cyklopów do Galatea., Chociaż postać Polifema wywodzi się od Homera, istnieją znaczące różnice. Tam, gdzie Cyklop Homera był okrutny i niegodziwy, Teokryt jest absurdalny, zakochany i komiczny. Polyphemus kocha nimfę morską Galatea, ale odrzuca go z powodu jego brzydoty. Jednak w zapożyczeniu z poematu Filoksenosa, Polifemus odkrył, że muzyka uleczy tęsknotę za miłością, więc gra panpipy i śpiewa o swoich nieszczęściach, ponieważ „jestem zdolny do pikowania, jak żaden inny Cyklop”., Jego tęsknotą jest przezwyciężenie antytetycznych elementów, które dzielą je, on z ziemi i ona z wody:
ach mnie, czy moja matka przy moich narodzinach dała mi skrzela, że więc mogłem nurkować w dół do boku i pocałował rękę, jeśli usta nie pozwoli mi…
div>
miłość pary niedopasowanych została później podjęta przez innych poetów pasterskich., Ten sam trop muzyki będącej lekarstwem na miłość wprowadził Kallimach w Epigramie 47: „jak wspaniały był urok, który Polyphemus odkrył dla kochanka. Na Ziemię, Cyklop nie był głupcem!”Fragment zaginionej idylli Biona przedstawia również Polifema deklarującego jego wieczną miłość do Galatei. Odwołując się do tego, Elegia o śmierci Biona, którą niegdyś przypisywano Moschusowi, przenosi temat dalej w utworze hiperboli. Tam, gdzie polifemus poniósł porażkę, poeta oświadcza, że większy kunszt Biona zdobył serce Galatei, przyciągając ją z Morza, by opiekować się jego stadami., Odzwierciedlało to sytuację w idylli VI Teokrytu. Tam dwaj pasterze biorą udział w konkursie muzycznym, jeden z nich gra rolę Polifema, który twierdzi, że skoro przyjął podstęp ignorowania Galatei, to ona stała się tą, która go ściga.
poeci łacińskiedytuj
pomyślny wynik miłości Polifema został również nawiązany w trakcie i-wiecznej elegii miłosnej o potędze muzyki przez łacińskiego poety Propertiusa., Wśród przytoczonych przez niego przykładów wymienia się: „nawet Galatea, to prawda, pod dziką Etną, kołowała swoje mokre konie, Polifemie, do Waszych pieśni.”Podział sprzecznych elementów między potworem lądowym a nimfą morską, rozpaczliwy w idylli Teokryta 11, zostaje w ten sposób doprowadzony do harmonii.
podczas gdy Ovid traktuje historię, którą wprowadził do metamorfoz, zależy od idylli Teokryta, komplikuje to wprowadzenie Acis, który stał się przedmiotem miłości Galatei.,
gdy goniłem go z ciągłą miłością,
Cyklop podążał za mną tak samo nieustannie.
a jeśli mnie zapytasz, to nie mogę powiedzieć
Czy moja nienawiść do niego, czy moja miłość
do Acis była silniejsza. – Byli równi.,
istnieje również powrót do homeryckiej wizji potężnego potwora, którego próba odegrania czułego pasterza śpiewającego pieśni miłosne jest źródłem humoru Galatei:
teraz, polifemie, nieszczęsny Cyklopie, ty
uważaj na wygląd, a ty spróbuj
sztuki zadowalania. Czesałeś nawet
swoje usztywnione włosy grabiami: cieszy cię
przycinanie kudłatej brody haczykiem.,
w swoim charakterze również polifemus wspomina o przekroczeniu niebiańskich praw, które kiedyś charakteryzowały jego działania, a teraz są przezwyciężone przez Galatea: „ja, który gardzę Jowiszem i jego niebem i jego przenikliwym piorunem, poddaję się tylko Tobie.”
Galatea słucha piosenki miłosnej Polyphemusa, podczas gdy ona i Acis leżą ukryte przez skałę. W swojej piosence Polyphemus skarci ją za to, że nie kocha go w zamian, oferuje jej rustykalne dary i wskazuje na to, co uważa za swoją najlepszą cechę — jedno oko, które jest wielkością Wielkiej tarczy., Ale kiedy Polifemus odkrywa kryjówkę kochanków, staje się wściekły z zazdrości. Galatea, przerażona, zanurza się w oceanie, podczas gdy Cyklop wyrywa kawałek góry i miażdży nim Acis. Jednak po powrocie Galatea zmienia swojego zmarłego kochanka w ducha sycylijskiej rzeki Acis.,
i wieku n. e. artEdit
że historia czasami miała bardziej udany wynik dla Polyphemus jest również poświadczone w sztuce. W jednym z murali uratowanych z Pompei, polifemus jest przedstawiony siedząc na skale z citharą (zamiast syrinx) u boku, trzymając rękę, aby otrzymać List miłosny od Galatei, który jest niesiony przez skrzydlatego Kupidyna jadącego na delfinie.,
w innym fresku, również pochodzącym z I wieku naszej ery, obaj stoją zamknięci w nagim uścisku (patrz niżej). Z ich związku pochodzili przodkowie różnych dzikich i wojennych ras. Według niektórych relacji, Celtowie (Galati po łacinie, Γάλλοi po grecku) pochodzili od ich syna Galatosa, podczas gdy Appian przypisał im troje dzieci, Celtusa, Illyriusa i Galasa, z których pochodzą odpowiednio Celtowie, Iliryjczycy i Galowie.,
LucianEdit
potomstwo Polifema i Galatei
istnieją przesłanki, że zaloty Polifema również odniosły większy sukces w jednym z dialogów Luciana z Samosaty. Tam Doris, jedna z sióstr Galatei, złośliwie gratuluje jej podboju miłosnego i broni Polifema. Z rozmowy wynika, że Doris jest głównie zazdrosna, że jej siostra ma kochanka., Galatea przyznaje, że nie kocha Polifema, ale cieszy się, że został wybrany przez niego w preferencjach dla wszystkich jej towarzyszy.
NonnusEdit
to, że ich koniunkcja była owocna, jest również sugerowane w późniejszej Greckiej epice z przełomu V W.n. e. W trakcie Dionysiaca, Nonnus podaje relację z wesela Posejdona i Beroe, na którym Nereida „Galatea kręciła tańcem małżeńskim i niespokojnie kręciła się w kaparowym kroku, a ona śpiewała wersety małżeńskie, ponieważ nauczyła się dobrze śpiewać, będąc nauczaną przez Polifemosa z syrinxem pasterza.,”
późniejsze interpretacje Europejskieedytuj
literatura i muzykaedytuj
w czasach renesansu i baroku historia Ovida ponownie stała się popularnym tematem. W Hiszpanii Luis de Góngora y Argote napisał wielce podziwiany poemat narracyjny Fábula de Polifemo y Galatea, opublikowany w 1627 roku. Jest szczególnie znany ze swojego przedstawienia krajobrazu i zmysłowego opisu miłości Acis i Galatei. Została napisana w hołdzie wcześniejszej i raczej krótszej narracji o tym samym tytule przez Luisa Carillo y Sotomayora (1611)., Opowiadanie zostało również potraktowane operowo w bardzo popularnej zarzueli Antoniego Lliteresa Carrió (1708). Atmosfera tutaj jest lżejsza i ożywiona przez włączenie klaunów Momo i Tisbe.
we Francji opowiadanie zostało skondensowane do czternastu wierszy sonetu Polyphème en furie Tristana L 'Hermite' a (1641). W nim olbrzym wyraża swoją furię na widok kochającej pary, ostatecznie rzucając ogromny kamień, który zabija Acis, a nawet rani Galatea. Pod koniec wieku Jean-Baptiste Lully skomponował na ten temat operę Acis et Galatée (1686).,
we Włoszech Giovanni Bononcini skomponował jednoaktową operę Polifemo (1703). Wkrótce potem George Frideric Handel pracował w tym kraju i skomponował kantatę Aci, Galatea e Polifemo (1708), kładąc równie duży nacisk na rolę Polifemo, jak na kochanków. Napisany po włosku, głęboki basowy solo Polifemo Fra l 'Ombre e gl' orrori (z horrid shades) od początku wyznacza jego postać., Po przeprowadzce Haendla do Anglii, opowiedział historię w swojej operze pasterskiej Acis and Galatea z angielskim librettem Johna Gay ' a. Początkowo skomponowany w 1718 roku, utwór przeszedł wiele poprawek, a później otrzymał zaktualizowane orkiestracje zarówno Mozarta, jak i Mendelssohna.* Jako praca duszpasterska jest przesiąknięta teokrytowską atmosferą, ale w dużej mierze skupia się na dwóch kochankach. Kiedy Polyphemus deklaruje swoją miłość w liryce „o ruddier than the cherry”, efekt jest niemal komiczny., Rywal Haendla na londyńskiej scenie, Nicola Porpora, również uczynił tę historię tematem swojej opery Polifemo (1735).
pod koniec wieku Joseph Haydn skomponował Acide e Galatea (1763) jako swoją pierwszą operę podczas pobytu w Wiedniu. Zaprojektowany na imperialny ślub, otrzymał szczęśliwe zakończenie skupione na scenie transformacji po morderstwie Acis, gdy para deklaruje swoją wieczną miłość. Johann Gottlieb Naumann miał przekształcić opowieść w komiczną operę Aci e Galatea z podtytułem i ciclopi amanti (miłosny Cyklop)., Dzieło zostało po raz pierwszy wykonane w Dreźnie w 1801 roku, a jego fabuła została bardziej skomplikowana, dając Polifemo towarzysza, Orgonte. Były też dwie inne kochanki, Dorinda i Lisia, z rywalką Orgonte Lisia o miłość Dorindy.
Po libretcie Johna Gay ' a w Wielkiej Brytanii dopiero w XIX wieku temat został poddany dalszej poetyckiej obróbce. W 1819 ukazał się „The Death of Acis” Bryana Proctera, piszącego pod pseudonimem Barry Cornwall., Narracja blank verse z epizodami lirycznymi, celebruje muzykalność Polifema, który przyciąga kochanków do odsłonięcia się ze swojej kryjówki w jaskini, a tym samym doprowadza do śmierci Acis. Pod koniec wieku powstał poemat dramatyczny Alfreda Austina „Polyphemus”, którego akcja rozgrywa się po zamordowaniu i przemianie pasterzy. Olbrzym jest torturowany, słysząc radosne głosy Galatei i Acis, gdy dążą do swojego miłosnego duetu., Wkrótce potem Albert Samain napisał dwuaktowy dramat polyphème z dodatkową postacią Lycasa, młodszego brata Galatei. W ten sposób olbrzym zostaje uczłowieczony; oszczędzając kochanków, gdy ich odkrywa, oślepia się i czeka na swoją śmierć w morzu. Sztuka została po raz pierwszy wykonana pośmiertnie w 1904 roku z muzyką Raymonda Bonheura. Na tej podstawie francuski kompozytor Jean Cras oparł swoją operę „tragedia liryczna”, skomponowaną w 1914 roku i wykonaną po raz pierwszy w 1922 roku., Cras przyjął tekst Samaina niemal bez zmian, dzieląc dwa akty sztuki na cztery i wycinając kilka linijek z końcowej mowy Polifema.
pojawiły się także dwa hiszpańskie utwory muzyczne nawiązujące do Imienia Polifema. Cztery fragmenty na gitarę Reginalda Smitha Brindle ' a, El Polifemo de Oro (1956), pochodzi z poematu Federico García Lorca „zagadka gitary”. Mówi ona o sześciu tańczących pannach (strunach gitary) oczarowanych „złotym Polifemem” (jednookim dźwiękiem-dziurą)., Hiszpański kompozytor Andres Valero Castells czerpie inspirację do swojego Polifemo i Galatea z twórczości Gongory. Oryginalnie napisany dla Orkiestry Dętej w 2001 roku, w 2006 roku przepisał go na orkiestrę.
Malarstwo i rzeźbaedytuj
obrazy, które zawierają Polifema w historii Acis i Galatea można pogrupować według ich tematów. Przede wszystkim historia rozgrywa się w pasterskim krajobrazie, w którym postacie są niemal przypadkowe., Jest to szczególnie widoczne w „pejzażu z Polifemem” Nicholasa Poussina z 1649 roku (patrz Galeria poniżej), w którym zakochani odgrywają niewielką rolę na pierwszym planie. Po prawej stronie polifemus łączy się z odległym szczytem góry, na którym gra swoje piszczałki. We wcześniejszym obrazie Poussina z 1630 roku (obecnie przechowywanym w Dublin National Gallery)para jest jedną z kilku obejmujących postaci na pierwszym planie, osłoniętych przed widokiem Polifema, który gra na flecie wyżej po zboczu. Kolejna wariacja na temat została namalowana przez Pietro Dandiniego w tym okresie.,
wcześniejszy fresk Giulio Romano z 1528 roku przedstawia Polifema na skalistym pierwszym planie z lirą w uniesionej prawej ręce. Kochanków można po prostu oglądać przez szczelinę w skale, która daje się do morza w prawym dolnym rogu. Corneille Van Clève (1681) przedstawia w swojej rzeźbie siedzącego Polifema, z tą różnicą, że w jego wersji olbrzym trzyma w opuszczonej dłoni., W przeciwnym razie ma ogromny kij trzymany na ciele i odwraca się w lewo, aby spojrzeć przez ramię.
inne obrazy podejmują Teokrytyczny temat pary podzielonej przez elementy, z którymi są identyfikowane, ziemię i wodę. Istnieje seria obrazów, często zatytułowana „triumf Galatei”, w której nimfa jest przenoszona przez morze przez swoje Nereidskie siostry, podczas gdy pomniejsza postać Polifema Serenada ją z lądu. Typowe przykłady tego malowali François Perrier, Giovanni Lanfranco i Jean-Baptiste van Loo.,
cała seria obrazów Gustave ' a Moreau przedstawia ten sam punkt na wiele subtelnych sposobów. Olbrzym szpieguje Galatea przez ścianę groty morskiej lub wyłania się z klifu, aby adorować jej śpiącą postać (patrz poniżej). Ponownie Polifemus łączy się z klifem, gdzie medytuje w ten sam sposób, w jaki Galatea łączy się ze swoim żywiołem w grocie na obrazie w Musée d ' Orsay. Wizjonerska interpretacja historii odbija się echem również w obrazie Odilona Redona Cyklop z 1913 roku, w którym gigantyczne wieże górują nad zboczem, na którym śpi Galatea.,
francuscy rzeźbiarze są również odpowiedzialni za kilka niezapomnianych wersji. Osobne figury Auguste ' a Ottina znajdują się w fontannie w Ogrodzie Luksemburskim z 1866 roku. Powyżej przykucnięta jest postać Polifema z wyblakłego brązu, spoglądająca w dół na Grupę białych marmurów Acis i Galatea obejmującą poniżej (patrz wyżej). Nieco później Auguste Rodin wykonał serię posągów, skupionych na Polifemie. Pierwotnie modelowane w glinie około 1888 roku, a później odlewane w brązie, mogły być inspirowane pracami Ottina.
ostatnim tematem jest wściekłość, która udaje się w momencie odkrycia., Jest to przedstawiane we wcześniejszych obrazach Polifema rzucającego kamień w uciekających kochanków, takich jak te Annibale Carracci, Lucas Auger i Carle van Loo. XVIII-wieczna wersja Jean-Francois de Troy łączy odkrycie z następstwem, gdy olbrzym siedzący nad kochankami obraca się, aby wyrwać skałę.