komentarz

najprostszym wyjaśnieniem zaburzeń oddechowych byłoby ograniczenie rozszerzania się klatki piersiowej przez dużą ilość powietrza w tkankach podskórnych1. Alternatywnym wyjaśnieniem byłaby bezpośrednia kompresja dróg oddechowych. Powietrze w tkankach podskórnych, pochodzące z płuc, może dostać się tam dwoma drogami. Po pierwsze, jeśli opłucna ciemieniowa jest rozdarta, powietrze, które dostało się do przestrzeni opłucnej, może przejść bezpośrednio do ściany klatki piersiowej i tkanek podskórnych., Alternatywnie, powietrze pęcherzykowe może śledzić proksymalnie w obrębie osłonki oskrzelowej w kierunku hilum płuc, gdzie może przejść powierzchownie do powięzi śródbłonka, powodując rozedmę2 podskórną. Może również przenikać do śródpiersia, a następnie do przestrzeni trzewnej szyjki macicy, która tworzy tchawicę i przełyk3. To, czy powietrze w tym przedziale powięziowym może rzeczywiście uciskać drogi oddechowe, jest dyskusyjne., Dokładny charakter ucisku w drogach oddechowych w tym przypadku jest w dużej mierze spekulacją opartą na ustaleniach laryngoskopowych w czasie zatrzymania oddechu—wybrzuszenia strun głosowych zamykających drogi oddechowe. Powietrze w przestrzeni trzewnej szyjki macicy mogło przedostać się do podśluzów tchawicy. Zatoka krtaniowa jest miejscem luźnego przywiązania do otaczających tkanek szkieletowych i dlatego może wybrzuszać się w drogach oddechowych. Z pewnością wzrost wysokości głosu jest często postrzegany u pacjentów z rozedmą podskórną pochodzącą z płuc, wskazując na zaburzenia krtani., Obecność rozedmy podskórnej w okolicy szyjki macicy jest zwykle przyjmowana jako dowód dekompresji śródpiersia i przestrzeni trzewnych szyjki macicy. Jednak w tym przypadku nacisk był wyraźnie wystarczający, aby spowodować rozwarstwienie całego ciała, aż do palców. Obecność zaworu jednokierunkowego w ścieżce powietrza śledzącego może pozwolić na gromadzenie się znacznej objętości z każdym oddechem, co prowadzi do stopniowego narastania ciśnienia poza zaworem., Powietrze w śródpiersiu, gromadzące się przez podobny mechanizm, jest związane z obrazem tamponady serca4, a kilka przypadków opisuje niewydolność oddechową z pneumomediastinum, chociaż mechanizm ten jest trudny do ustalenia.

niezależnie od dokładnego mechanizmu kompresji dróg oddechowych w tym przypadku, pacjent wyraźnie skorzystałby na wcześniejszej dekompresji tkanek podskórnych. Opisano różne podejścia, w tym stosowanie podskórnych nacięć, igieł lub drenów5, 6,7., Mediastinotomia szyjki macicy jest rozwiązaniem, gdy interwencje te nie łagodzą nasilających się zaburzeń oddechowych8.