Pika, (rodzaj Ochotona), mały krótkonogi i praktycznie bez ogona ssak o jajowatym kształcie, występujący w górach Zachodniej Ameryki Północnej i dużej części Azji. Pomimo niewielkich rozmiarów, kształtu ciała i okrągłych uszu, pikas nie są gryzoniami, ale najmniejszymi przedstawicielami zajęczaków, grupy reprezentowanej tylko przez zające i króliki (Rodzina Zającowate).

Czytaj więcej na ten temat

lagomorph

…także rzadziej spotykane pikas (Rodzina Ochotonidae). Króliki i zające charakteryzują się długimi uszami, krótkim ogonem i..,

órzysty teren i dostarczyć miot całkowicie zależne bezwłosych szczeniąt

pika (rodzaj ochotona) utrzymuje legowisko w zimie i rodzi na wiosnę.

Encyclopædia Britannica, Inc.Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu

29 gatunków pika są niezwykle jednolite w proporcjach ciała i postawie., Ich futro jest długie i miękkie i ma zazwyczaj szarawo-brązowy kolor, chociaż kilka gatunków jest rdzawoczerwonych. W przeciwieństwie do królików i zajęcy, tylne kończyny nie są znacznie dłuższe niż przednie. Stopy, w tym podeszwy, są gęsto futrzane, z pięcioma palcami z przodu i czterema z tyłu. Większość pik waży od 125 do 200 gramów (4,5 do 7,1 uncji) i ma około 15 cm długości.,

góry Sayan.

Contunico © ZDF Enterprises GmbH, MainzSee wszystkie filmy do tego artykułu

Pikas zwykle znajdują się w obszarach górskich na dużych wysokościach., Dwa gatunki zamieszkują Amerykę Północną, Pozostałe występują głównie w Azji Środkowej; 23 z nich żyje w całości lub częściowo w Chinach, zwłaszcza na Płaskowyżu Tybetańskim. Istnieją dwie wyraźnie różne nisze ekologiczne zajęte przez piki. Niektóre żyją tylko w stosach złamanych skał (talus), podczas gdy inne zamieszkują środowiska łąkowe lub stepowe, gdzie budują nory. Gatunki Północnoamerykańskie i mniej więcej połowa gatunków azjatyckich żyją w siedliskach skalistych i nie tworzą NOR. Ich gniazda budowane są raczej głęboko w labiryncie talusów przylegających do alpejskich łąk lub innej odpowiedniej roślinności., O. collaris (o. collaris) z Alaski i północnej Kanady został znaleziony na izolowanych nunatakach (krasach lub Szczytach otoczonych lodowcami) w Kluane National Park, A O. macrotis został zarejestrowany na 6130 metrów (20113 stóp) na zboczach Himalajów. Pika z największym rozpowszechnieniem, pika Północna (o. hyperborea), rozciąga się od Gór Uralu do wschodniego wybrzeża Rosji i wyspy Hokkaido w północnej Japonii., Chociaż pika Północna jest uważana za typowy Gatunek zamieszkujący talus, wiadomo również, że zamieszkuje skaliste tereny w lasach iglastych, gdzie tworzy nory pod opadłymi kłodami i pniami drzew.

istnieją dramatyczne różnice między pikami zamieszkującymi skaliste tereny a tymi, które budują nory w otwartych siedliskach. Mieszkańcy skał są na ogół długowieczni (do siedmiu lat) i występują w niskiej gęstości, ich populacje wydają się być stabilne w czasie. W przeciwieństwie do tego, szczupaki burrowing rzadko żyją dłużej niż jeden rok, a ich populacje mogą być 30 lub więcej razy gęstsze. Te gęste populacje wahają się szeroko. Kontrast między mieszkającymi w skale i zakopującymi pikami rozciąga się na ich rozmnażanie., Szczupaki żyjące w skałach Zwykle inicjują tylko dwa mioty rocznie i zazwyczaj tylko jeden z nich jest z powodzeniem odstawiany od maciory. Uważa się, że drugi miot odnosi sukces tylko wtedy, gdy pierwsze potomstwo traci się na początku sezonu lęgowego. Wielkość miotu większości mieszkańców skał jest niska, ale szczupaki norujące mogą produkować wiele dużych miotów w każdym sezonie. Pika stepowa (o. pusilla) ma mioty nawet 13 młodych i rozmnaża się do pięciu razy w roku.

stopień zachowań społecznych również jest różny. Szczupaki zamieszkujące skałę są stosunkowo aspołeczne, roszcząc sobie szerokie przestrzenie, oznaczone zapachem. Komunikują sobie swoją obecność, często wypowiadając krótkie wezwanie (zazwyczaj „eenk” lub „ehh-ehh”). W ten sposób mieszkające w skałach piki są w stanie śledzić sąsiadów, bezpośrednio napotykając ich tylko raz lub dwa razy dziennie. Takie spotkania Zwykle skutkują agresywnymi pościgami. W przeciwieństwie do tego, burrowing pikas żyją w grupach rodzinnych, a grupy te zajmują i bronią wspólnego terytorium., W grupie spotkania towarzyskie są liczne i ogólnie przyjazne. Piki w każdym wieku i obu płci mogą pielęgnować się nawzajem, pocierać nosy lub siedzieć obok siebie. Agresywne spotkania, zwykle w postaci długich pościgów, następują tylko wtedy, gdy osoba z jednej grupy rodzinnej wkracza na terytorium innej. Piki burrowskie mają również znacznie większy repertuar wokalny niż piki rockowe. Wiele z tych wezwań sygnalizuje spójność w grupach rodzinnych, zwłaszcza wśród młodych z kolejnych miotów lub między samcami a młodymi. Wszystkie piki wydają krótkie alarmy, gdy zauważone są drapieżniki., W okresie godowym samce wykonują długie zawołanie lub pieśń.

w przeciwieństwie do królików i zająców, piki są aktywne w ciągu dnia, z wyjątkiem nocnych pik stepowych (o. pusilla). Będąc w dużej mierze gatunkiem alpejskim lub borealnym, większość pików przystosowana jest do życia w zimnych środowiskach i nie toleruje ciepła. Kiedy temperatury są wysokie, ograniczają swoją aktywność do wczesnego ranka i późnego popołudnia. Piki nie hibernują i są uogólnionymi roślinożercami., Tam, gdzie śnieg pokrywa ich środowisko (jak to często bywa), budują skrytki roślinności zwane haypiles, aby zapewnić pożywienie w zimie. Charakterystycznym zachowaniem pików zamieszkujących skałę w okresie letnim są ich powtarzające się wyjazdy na łąki przylegające do talusa w celu zbierania roślin na sianokiszon. Często powtarzaną, ale nieprawdziwą opowieścią jest to, że pikas kładzie siano na skałach, aby wyschło przed przechowywaniem. Piki przenoszą swoje zapasy prosto do sianokiszonki, chyba że zostaną zakłócone., Podobnie jak inne zajęczaki, pikas praktykują koprofagię (patrz królik), aby dostarczyć dodatkowych witamin i składników odżywczych z ich stosunkowo niskiej jakości paszy.

Większość pik żyje na obszarach z dala od ludzi, jednak, biorąc pod uwagę wysokie zagęszczenia osiągane przez niektóre piki zakopujące, uznano je za szkodniki na Płaskowyżu Tybetańskim, gdzie uważa się, że piki zmniejszają paszę dla zwierząt domowych i niszczą łąki. W odpowiedzi, agencje rządowe w Chinach zatruły je na wielkich przestrzeniach., Ostatnie analizy wykazały jednak, że takie działania kontrolne mogą być błędne, ponieważ pika jest gatunkiem kluczowym dla różnorodności biologicznej w tym regionie. Cztery piki Azjatyckie-trzy w Chinach i jeden w Rosji i Kazachstanie – są wymienione jako gatunki zagrożone wyginięciem. Jedna z nich, pika Kosłowa (o. koslowi) z Chin, została pierwotnie zebrana przez rosyjskiego odkrywcę Nikołaja Przewalskiego w 1884 roku i minęło około 100 lat, zanim została ponownie dostrzeżona. Gatunek ten nie tylko jest rzadki, ale może być zagrożony zatruciem w ramach działań kontrolnych skierowanych na piki płaskowyżowe.,

piki mają różne nazwy zwyczajowe, najczęściej stosowane do poszczególnych form lub gatunków. Czasami używa się nazw mouse hare i cony, chociaż pika nie jest ani myszą, ani zającem, a cony może być mylony z niespokrewnionym hyraxem-biblijnym coney. Nazwa rodzajowa pochodzi od mongolskiego ochodona, a określenie pika pochodzi od Ludowego piika Tunguzów, plemienia z północno-wschodniej Syberii., Ochota jest jedynym żyjącym rodzajem rodziny Ochotonidae, a jego członkom brakuje kilku specjalnych modyfikacji szkieletowych obecnych u zająców i królików (Rodzina Zającowate), takich jak silnie łukowata czaszka, stosunkowo wyprostowana postawa głowy, silne tylne kończyny i obręcz miedniczna oraz wydłużenie kończyn. Rodzina Ochotonidae była wyraźnie odróżniana od innych zajęczaków już w epoce oligocenu. Ochotona po raz pierwszy pojawiła się w zapisie kopalnym w pliocenie w Europie Wschodniej, Azji i zachodniej Ameryce Północnej. Pochodzi prawdopodobnie z Azji., W plejstocenie Ochotona została znaleziona we wschodnich Stanach Zjednoczonych i na Zachodzie Europy, aż po Wielką Brytanię. Po tak rozległym rozprzestrzenieniu nastąpiło ograniczenie jego obecnego zasięgu. Jedna skamieniała pika (rodzaj Prolagus) prawdopodobnie żyła w czasach historycznych. Jego szczątki znaleziono na Korsyce, Sardynii i sąsiednich małych wyspach. Wcześniejszy materiał kopalny został znaleziony na kontynencie włoskim. Prawdopodobnie był obecny do 2000 lat temu, ale został doprowadzony do wyginięcia, prawdopodobnie z powodu utraty siedlisk oraz konkurencji i drapieżnictwa ze strony wprowadzanych zwierząt.