Brytyjski bryg Dei Gratia był około 400 mil na wschód od Azorów 5 grudnia 1872 roku, kiedy członkowie załogi zauważyli statek dryfujący na wzburzonych morzach. Kapitan David Morehouse był zaskoczony, gdy odkrył, że okrętem bez eskorty był „Mary Celeste”, który opuścił Nowy Jork osiem dni przed nim i powinien już przybyć do Genui we Włoszech. Zmienił kurs, by zaoferować pomoc.

, Pod pokładem, mapy statku zostały rzucone, a rzeczy załogi były nadal w ich kwaterach. Statek nie miał własnej łodzi ratunkowej, a jedna z dwóch pomp została zdemontowana. Trzy i pół metra wody zalało dno statku, choć ładunek 1701 baryłek alkoholu przemysłowego był w dużej mierze nienaruszony. Był sześciomiesięczny zapas żywności i wody – ale nie było duszy, aby ją spożywać.

tak narodziła się jedna z najtrwalszych tajemnic w historii żeglarstwa: co się stało z dziesięcioma osobami, które pływały na pokładzie Mary Celeste?, Przez dziesięciolecia brak twardych faktów tylko pobudził spekulacje co do tego, co mogło się wydarzyć. Teorie wahały się od buntu do piratów do morskich potworów do zabójczych waterspouts. Opowiadanie Arthura Conana Doyle ' a z 1884 roku oparte na sprawie zakładało schwytanie mściwego byłego niewolnika, film z 1935 roku przedstawiał Bela Lugosi jako morderczego marynarza. Teraz nowe śledztwo, oparte na nowoczesnej technologii morskiej i nowo odkrytych dokumentach, poskładało najbardziej prawdopodobny scenariusz.,

„uwielbiam ideę tajemnic, ale zawsze powinieneś powracać do tych rzeczy, korzystając z wiedzy, która od tego czasu wyszła na jaw”, mówi Anne MacGregor, dokumentalistka, która rozpoczęła śledztwo i napisała, wyreżyserowała i wyprodukowała prawdziwą historię „Mary Celeste”, częściowo dzięki finansowaniu z Smithsonian Networks.

statek rozpoczął swój pamiętny rejs 7 listopada 1872 roku, płynąc z siedmioma załogantami i kapitanem Benjaminem Spoonerem Briggsem, jego żoną Sarah i dwuletnią córką Sophią., 282-tonowa brygada przez dwa tygodnie zmagała się z ciężką pogodą, aby dotrzeć do Azorów, gdzie ostatni wpis do dziennika okrętowego został odnotowany 25 listopada o godzinie 5 rano.

Po zauważeniu Mary Celeste dziesięć dni później, członkowie załogi Dei Gratia popłynęli statkiem około 800 mil do Gibraltaru, gdzie brytyjski sąd vice—Admiralicji zwołał rozprawę ratunkową, która zwykle ograniczała się do ustalenia, czy ratownicy—w tym przypadku członkowie załogi Dei Gratia-byli uprawnieni do zapłaty od ubezpieczycieli statku., Ale prokurator generalny kierujący śledztwem, Frederick Solly-Flood, podejrzewał zgorszenie i odpowiednio badał. Po ponad trzech miesiącach sąd nie znalazł dowodów przestępstwa. Ostatecznie salwatorzy otrzymali zapłatę, ale tylko jedną szóstą z 46 000 dolarów, na które statek i jego ładunek zostały ubezpieczone, co sugeruje, że władze nie były całkowicie przekonane o niewinności załogi Dei Gratia.

historia Mary Celeste mogłaby przejść do historii, gdyby Conan Doyle nie opublikował „J., Habakuk Jephson 's Statement” w 1884; jego sensacyjna relacja, wydrukowana w Cornhill Magazine, zapoczątkowała fale teoretyzowania o losach statku. Nawet Prokurator Generalny Solly-Flood zrewidował sprawę, pisząc streszczenia swoich wywiadów i notatek. Ale tajemnica pozostała nierozwiązana. MacGregor odkrył szlak w 2002 roku. „O tej legendzie napisano tyle bzdur” „Czułem się zmuszony do odkrycia prawdy.,”

cztery poprzednie dokumenty śledcze MacGregora, w tym katastrofa Hindenburga: prawdopodobna przyczyna (2001), zastosowały nowoczesne techniki kryminalistyczne do kwestii historycznych. „Istnieją oczywiste ograniczenia w sprawach historycznych” – mówi. „Ale korzystając z najnowszych technologii, można dojść do innego wniosku.”

Spekulacje dotyczące potworów morskich były łatwe do odrzucenia. Stan statku-nienaruszony i z pełnym ładunkiem-zdawał się wykluczać piratów., Jedna z teorii z XIX wieku głosiła, że członkowie załogi pili alkohol na pokładzie i zbuntowali się; po przesłuchaniu Potomków załogi, MacGregor uznał ten scenariusz za mało prawdopodobny. Inna teoria zakładała, że opary alkoholu rozszerzyły się w upale Azorów i zdmuchnęły główny właz, co skłoniło pasażerów na pokładzie do strachu przed zbliżającą się eksplozją. Ale MacGregor zauważa, że grupa pokładowa znalazła zabezpieczony główny właz i nie zgłosiła wyczucia żadnych oparów., Prawda, mówi, że dziewięć z 1701 beczek w ładowni było pustych, ale puste dziewięć zostało zarejestrowanych jako wykonane z czerwonego dębu, a nie białego dębu jak inne. Czerwony dąb jest znany jako bardziej porowate drewno i dlatego bardziej narażone na wyciek.

jeśli chodzi o morderczego marynarza granego przez Lugosiego w tajemnicy Mary Celeste, mógł on pochodzić od dwóch niemieckich załogantów, braci Volkerta i Boye Lorenzena, którzy byli podejrzani, ponieważ na opuszczonym statku nie znaleziono żadnego z ich dóbr osobistych., Ale potomek Lorenzen powiedział Macgregorowi, że para straciła swój sprzęt w wraku statku wcześniej w 1872 roku. „Nie mieli motywu”, mówi MacGregor.

po wykluczeniu tego, co się nie stało, MacGregor skonfrontował się z pytaniem, co może mieć miejsce.

opuszczenie statku na otwartym morzu jest ostatnią rzeczą, jaką kapitan zamówiłby, a marynarz zrobiłby., Ale czy to rozkazał Kapitan Briggs? Jeśli tak, to dlaczego?

jego statek był Zdatny do żeglugi. „Nie został zalany ani okropnie uszkodzony” – mówi Phil Richardson, oceanograf fizyczny w Woods Hole Oceanographic Institution w Massachusetts i ekspert w dziedzinie wraków statków, którego MacGregor zaangażował w swoje śledztwo. „Załoga discovery opłynęła go, więc był w naprawdę dobrej kondycji.,”

życie Briggsa przed Mary Celeste nie dawało żadnych wskazówek, mówi MacGregor, który odwiedził rodzinne miasto kapitana Marion w stanie Massachusetts i przeprowadził wywiad z potomkami Arthura Briggsa, 7-letniego syna, którego Briggowie zostawili, aby mógł uczęszczać do szkoły. MacGregor dowiedział się, że kapitan był doświadczony i szanowany w kręgach żeglugowych. „Nigdy nie było pytania, że zrobi coś irracjonalnego” – mówi.

czy Briggs miał więc racjonalny powód do opuszczenia statku?, MacGregor uznał, że jeśli określi dokładne miejsce, z którego Briggs, jego rodzina i załoga opuścili statek, może być w stanie wyjaśnić dlaczego. Wiedziała z zapisów dziennika Mary Celeste—gdzie zapisano je przed zapisaniem do dziennika-że statek był sześć mil od Azorów i w zasięgu wzroku od wyspy Santa Maria 25 listopada; wiedziała z zeznań załogi Dei Gratia, że dziesięć dni później statek znajdował się około 400 mil na wschód od wyspy., MacGregor poprosił Richardsona, aby ” pracował Wstecz i stworzył ścieżkę między tymi dwoma punktami.”

Richardson powiedział, że będzie potrzebował temperatury wody, prędkości wiatru i kierunków wiatru w tym czasie, dane, które MacGregor znalazł w International Comprehensive Ocean Atmosphere Data Set( ICOADS), baza danych, która przechowuje globalne informacje morskie od 1784 do 2007 i jest używany do badania zmian klimatu., Ona, jej mąż, Scott i Richardson, skorzystali z danych, aby ustalić, czy Mary Celeste mogła dryfować z zarejestrowanego miejsca 25 listopada do miejsca, w którym załoga Dei Gratia zgłosiła odnalezienie go 5 grudnia. Ich wniosek: tak, mógł, nawet bez załogi, aby popłynąć. „Dowiedzieliśmy się, że w zasadzie samo się popłynęło” – mówi Richardson.

w tym momencie MacGregor rozważał fakt, że kapitan najprawdopodobniej zamówi statek opuszczony w zasięgu wzroku od lądu., Ponieważ Santa Maria była ostatnim lądem przez setki mil, wydawało się bezpiecznie założyć, że Mary Celeste została opuszczona rankiem 25 listopada, po wpisaniu ostatniego wpisu z dziennika.

Ale dlaczego?

w tej kwestii najważniejsze są notatki Prokuratora Generalnego Solly-Flooda. Napisał, że nie widział nic niezwykłego w podróży do ostatnich pięciu dni, dlatego przepisał dziennik statku począwszy od pięciu dni od końca., Uważa się, że dziennik okrętowy został utracony w 1885 roku, więc te transkrypcje były jedynymi środkami dla MacGregora i Richardsona do wyznaczania kursu i pozycji zapisanych dla statku. Następnie obie strony ponownie rozważyły te stanowiska w świetle danych ICOADS i innych informacji na temat warunków na morzu w tym czasie. Ich wniosek: Briggs był w rzeczywistości 120 mil na zachód od miejsca, w którym myślał, że jest, prawdopodobnie z powodu niedokładnego chronometru. Według obliczeń kapitana, powinien był zobaczyć ląd trzy dni wcześniej niż on.,

notatki Solly-Flooda dostarczyły jeszcze jednej informacji, którą MacGregor i Richardson uważają za znaczącą: dzień przed dotarciem do Azorów Briggs zmienił kurs i udał się na północ wyspy Santa Maria, być może szukając schronienia.

w noc przed ostatnim wpisem do dziennika okrętowego „Mary Celeste” ponownie zmierzyła się z wzburzonym morzem i wiatrami przekraczającymi 35 węzłów. Jednak powody MacGregora, wzburzone morze i wadliwy chronometr same w sobie nie skłonią doświadczonego kapitana do opuszczenia statku. Coś jeszcze?,

Pył węglowy i gruz budowlany mogły zanieczyścić pompy statku, co wyjaśniałoby zdemontowaną pompę znalezioną na statku Mary Celeste. Gdy pompa nie działała, Briggs nie wiedziałby, ile wody morskiej znajduje się w kadłubie statku, który był zbyt zapakowany, aby zmierzyć go wzrokowo.,

w tym momencie, mówi MacGregor, Briggs—po przebyciu trudnych warunków pogodowych, wreszcie i z opóźnieniem widząc ląd i nie mając możliwości określenia, czy jego statek zatonie—mógł wydać rozkaz opuszczenia statku.

ale, podobnie jak Prokurator Generalny Solly-Flood, MacGregor nie może zostawić samej historii Mary Celeste; kontynuuje śledztwo w sprawie książki. „Badania trwają”, mówi. „Ponieważ wzruszyła mnie ta historia, jak mam nadzieję, że inni ludzie będą.”

Jess Blumberg jest stażystką w Smithsonian.,

prawdziwa historia „Mary Celeste” będzie miała premierę 4 listopada na Smithsonian Channel W High-definition DirecTV.