siedemdziesiąt pięć lat temu, 9 kwietnia 1939 roku, gdy wojska Hitlera posunęły się w Europie, a depresja odcisnęła swoje piętno w USA., jedno z najważniejszych wydarzeń muzycznych XX wieku miało miejsce w National Mall w Waszyngtonie. Tam tylko dwóch wykonawców, śpiewak i pianista, tworzyło muzyczną i społeczną historię.,

w wieku 42 lat contralto Marian Anderson była sławna w Europie i USA, ale nigdy nie stanęła przed tak ogromnym tłumem. Tego dnia na widowni było 75 000 osób, a ona była przerażona. Później napisała: „nie mogłam uciec od tej sytuacji. Gdybym miał coś do zaoferowania, musiałbym to zrobić teraz.”

Tak więc, w chłodnym kwietniowym zmierzchu, Anderson wszedł na scenę zbudowaną nad stopniami pomnika Lincolna i zaczął śpiewać „My Country,' Tis of Thee.”Jej pierwsze notatki nie wykazują oznak nerwów. Jej głos jest silny i słodki., A wybór muzyki-tej otwierającej – jest niezwykły, biorąc pod uwagę okoliczności. Spiker NBC Blue Network wyjaśnił niezwykłe miejsce w ten sposób: „Marian Anderson śpiewa ten publiczny koncert w Lincoln Memorial, ponieważ nie była w stanie uzyskać audytorium, aby pomieścić ogromną publiczność, która chce ją usłyszeć.”

to nie była historia. Według biografa Andersona, Allana Keilera, została zaproszona do śpiewania w Waszyngtonie przez Howard University w ramach cyklu koncertów., A ze względu na międzynarodową reputację Andersona, Uniwersytet musiał znaleźć miejsce wystarczająco duże, aby pomieścić tłumy. Constitution Hall był takim miejscem, ale Córki Rewolucji Amerykańskiej były właścicielami sali.

„odmówili jej korzystania z sali”, mówi Keiler, „ponieważ była czarna i ponieważ w każdym kontrakcie wydawanym przez DAR drukowano klauzulę tylko dla białych artystów.”

podobnie jak stolica kraju, Constitution Hall został wówczas wyodrębniony., Czarni widzowie mogli siedzieć w małej części balkonu, i tak było, gdy we wcześniejszych latach pojawiło się kilku czarnych wykonawców. Jednak po tym, jak jeden z takich piosenkarzy odmówił występu w wydzielonym audytorium, DAR orzekł, że tylko biali mogą pojawić się na ich scenie.

jedną z członkiń DAR była pierwsza dama Eleanor Roosevelt. Oburzony tą decyzją, Roosevelt wysłał list z rezygnacją i napisał o tym w swojej cotygodniowej kolumnie: „mój dzień.”Podjęli działania, które były szeroko krytykowane w prasie” – napisała., „Pozostanie członkiem oznacza zgodę na to działanie i dlatego Rezygnuję.”

DAR nie ustąpił. Według Keilera pomysł śpiewania na świeżym powietrzu przyszedł od Waltera White' a, ówczesnego sekretarza wykonawczego NAACP. Ponieważ Pomnik Lincolna był pomnikiem narodowym, logistyka tego dnia przypadła Sekretarzowi Spraw Wewnętrznych Haroldowi Ickesowi. To Ickes zaprowadził Andersona na scenę 9 kwietnia 1939 roku.

’of Thee We Sing'

zaczęła od „My Country, 'Tis of Thee” — znanej również jako „America” — pieśni głęboko patriotycznej., Kiedy doszła do trzeciej linijki tej znanej melodii, dokonała zmiany. Zamiast” of thee I sing „śpiewała” to thee We sing.”

spokojna, skromna osoba, Anderson często używała” my”, mówiąc o sobie. Po latach od koncertu wyjaśniła, dlaczego: „nie możemy żyć sami”. „A to, co sprawiło, że ta chwila stała się możliwa dla Ciebie i dla mnie, zostało wywołane przez wielu ludzi, których nigdy nie poznamy.”

ale jej zmiana tekstu — z” ja „na” My ” — można usłyszeć jako uścisk, oznaczający odpowiedzialność społeczną i grupową., Nigdy nie była aktywistką Praw Obywatelskich, uważała, że uprzedzenia znikną, jeśli będzie występowała i zachowywała się z godnością. Ale godność była ceną podczas jej 25-minutowego koncertu Lincoln Memorial. Biograf Keller twierdzi, że przed każdą piosenką wydawała się przerażona, a mimo to wciąż pojawiały się idealne nuty.

„myślę, że to dlatego, że była w stanie zamknąć oczy i zamknąć to, co widziała przed sobą” – mówi Keiler. „I po prostu muzyka przejęła kontrolę.,”

na tej scenie, przed brzegiem mikrofonów, stojącym za nią posągiem Lincolna, ikoniczne fotografie ukazują Andersona jako królewską postać tego pochmurnego, rozmarzonego dnia. Chociaż słońce wybuchło, gdy zaczęła śpiewać, owinęła wokół siebie futro na kwietniowy wiatr.

Płaszcz Z Norek Andersona jest przechowywany w Anacostia Community Museum w Waszyngtonie. Jest przechowywany w dużej archiwalnej skrzynce w chłodni i nadziewany bezkwasową tkanką, aby zachować swój kształt. Podszewka płaszcza jest haftowana złotymi nićmi we wzór paisley, a Inicjały M A są monogramowane wewnątrz.,

niezależnie od tego, czy jest owinięta w ten płaszcz, czy ubrana w salę koncertową, Anderson, historyk Muzeum Gail Lowe, wzruszył wszystkich, którzy ją słyszeli: „jej głos był bardzo bogatym kontraltem, więc takie niskie nuty … może rezonować i dopasować bicie serca.”

dyrygent Arturo Toscanini powiedział, że głos podobny do Andersona ” pojawia się raz na sto lat.,”

’Genuis, podobnie jak sprawiedliwość, jest ślepy'

Kiedy Ickes przedstawił Andersona, powiedział spustoszonemu tłumowi — który rozciągał się aż od pomnika Lincolna do Pomnika Waszyngtona — ” w tym wielkim audytorium pod niebem wszyscy jesteśmy wolni. Geniusz, podobnie jak sprawiedliwość, jest ślepy. Genius nie rysuje kolorowych linii.”

a geniusz dotknął Marian Anderson.

Anderson inspirował pokolenia i nadal to robi. W Constitution Hall odbędzie się koncert jubileuszowy, który zaprzeczył jej 75 lat temu., Wśród wyróżnionych wykonawców są: Jessye Norman, Dionne Warwick, zwyciężczyni American Idol Candice Glover, bass Soloman Howard i sopranistka Alyson Cambridge.

Cambridge po raz pierwszy usłyszała o Andersonie, gdy była młodą studentką muzyki w Waszyngtonie. „Powiedzieli, że była pierwszą Afroamerykanką, która zaśpiewała w Met” -mówi Cambridge. W wieku 12 lat Cambridge dopiero zaczynała lekcje głosu, ale wiedziała, że Nowojorska Metropolitan Opera jest dla śpiewaczki operowej.

w dzisiejszych czasach Cambridge przekonuje się, że musi tłumaczyć wielką piosenkarkę innym., „Niektórzy ludzie patrzą na mnie z podniesioną brwią -” kim jest Marian Anderson?- Mówi Cambridge. I kontynuuje: „naprawdę przełamała bariery dla wszystkich afroamerykańskich artystów i wykonawców.”

Koncert Lincoln Memorial sprawił, że Anderson stał się międzynarodową gwiazdą. To przyćmiło resztę jej długiego życia jako wykonawcy — miała 96 lat, gdy zmarła w 1993 roku. Ostatecznie zaśpiewała w Constitution Hall. W tym czasie DAR przeprosił i zmienił swoje zasady. Anderson rzadko mówiła o tym historycznym kwietniowym dniu, a Keiler mówi, że kiedy to zrobiła, nie było rancora.,

„nigdy nie słyszałeś w jej głosie ani jednego tonu podłości, goryczy, winy, po prostu jej brakowało” – mówi. „Jest w tym coś świętego. Coś głęboko ludzkiego i dobrego.”