Virginia creeper to rodzimy wspinacz z rodziny winogron (Vitaceae), który jest szczególnie zauważalny jesienią, gdy liście stają się kolorowe w chłodną pogodę. Gatunek Parthenocissus quinquefolia występuje we wschodniej i środkowej Ameryce Północnej, od południowej Kanady po Wschodni Meksyk i Gwatemalę., Miał wiele innych nazw naukowych; do synonimów zalicza się Ampelopsis hederacea var. murorum, A. quinquefolia, Hedera quinquefolia, and Vitis hederacea. Virginia creeper ma wiele innych wspólnych nazw, w tym bluszcz pięciolistny (nie jest blisko spokrewniony z prawdziwym bluszczem, w rodzaju Hedera), pięciopalczasty i woodbine. Blisko spokrewniony gatunek, P. inserta, zwany także woodbine, jest bardzo podobny w wyglądzie, ale nie może wspinać się po gładkich powierzchniach, jak P. quinquefolia.

creeper Virginia rośnie wzdłuż ziemi w lasach, często porastając drzewa lub słupy telefoniczne na granicach lasów, lub na otwartych obszarach, takich jak wzdłuż linii kolejowych, kamienistych urwisk, rzędów ogrodzeń, brzegów strumieni lub jezior, a także w zaburzonych siedliskach zarówno na obszarach wiejskich, jak i miejskich. Jest twardszy od bluszczu Bostońskiego, rosnącego w strefach 3-9, dlatego jest często używany tam, gdzie Bluszcz bostoński lub japoński (P. tricuspidata, pochodzący z Azji, strefy 4-8) nie przetrwa. Liście bluszczu Bostońskiego mają 3 płatki o gładszych krawędziach, a wici są znacznie krótsze niż na pnączu Wirginijskim.,

ta energiczna, drzewiasta pnącza i pnąca winorośl może dorastać do 50 stóp – i 20 stóp w ciągu jednego roku – trzymając się powierzchni z małymi, rozgałęzionych wici, które mają silne dyski klejące na końcach, aby przymocować do kory lub skały. Wici produkowane są na łodygach naprzeciwko liści.

rośnie na ziemi, tworzy okrywę o wysokości około stopy, z korzeniami tworzącymi się na węzłach, gdy winorośl wchodzi w kontakt z glebą. Nowe łodygi są gładkie i zielone, ale w końcu stają się brązowe i drzewiaste i drobno dojrzewające. W tkankach i soku rośliny znajdują się mikroskopijne, drażniące igły kryształy szczawianu wapnia zwane raphidami, które mogą powodować kontaktowe zapalenie skóry (podrażnienie skóry i pęcherze) u osób wrażliwych.,

nowe liście są brązowe, purpurowe lub zielone zabarwione na czerwono, gdy pojawiają się wiosną, rozszerzając się do 6 cali długości i 2½ cala szerokości. Liście naprzemianległe są dłoniaste, zazwyczaj z pięcioma jajowatymi listkami, chociaż liście na młodych pnączach mogą mieć tylko trzy listki. Listki mają grubo ząbkowane lub ząbkowane brzegi (przynajmniej wzdłuż górnej części), spiczaste końcówki i stożkowe do podstawy. Liście są dość zmienne w wyglądzie, niektóre pnącza mają szerokie listki z tępymi końcówkami, a inne z smukłymi listkami z długimi końcówkami., Każdy liść złożony jest trzymany na smukłym ogonku o długości 6-8 cali.

liście są matowe na górnej powierzchni i jasnozielone poniżej. Spód może być gładki lub włoski. Pozostają atrakcyjne przez lato, a jesienią stają się jasne fioletowe lub czerwone, zanim spadną z winorośli. Jest to jedna z najwcześniejszych odmian winorośli, które kolorują jesienią.,

niepozorne kwiaty kwitną późną wiosną lub wczesnym latem w 4-6-calowych szerokich skupiskach (wiechach złożonych cymes) po 50-150 kwiatów w górnych pachach liści, z każdym kwiatem na końcu własnego szypułki. Każdy ¼ cala szeroki kwiat ma 5 Zielonkawobiałe, trójkątne, rekurencyjne płatki, 5 białych pręcików z dużymi żółtymi pylnikami i słupek o mocnym stylu., Na każdej roślinie kwiaty mogą być idealne, tylko pręcikowe, tylko słupkowe lub zarówno pręcikowe, jak i słupkowe. Kwiaty zapylane są przez owady. Ze względu na ich mały rozmiar i niepozorny kolor, a także na ogół ukryte przez liście, rozkwit na tej roślinie jest rzadko zauważany.

po kwiatach pojawiają się okrągłe, mięsiste jagody, które dojrzewają od zielonego do niebiesko-czarnego późnym latem lub wczesną jesienią i utrzymują się na pnączach. Szypułki zmieniają się z zielonego na jasno pomarańczowo-czerwony lub czerwony jesienią., Twarde jagody o średnicy ¼ cala, z których każda zawiera 2 lub 3 nasiona, które są niejadalne dla ludzi (i toksyczne po spożyciu w ilości), ale są ważnym źródłem pożywienia dla ptaków śpiewających w zimie, a jeleń, wiewiórki, skunksy i inne małe zwierzęta również jedzą. Ze względu na wysokie stężenie kwasu szczawiowego są umiarkowanie toksyczne dla większości ssaków, w tym dla ludzi. Łatwo sieje nasiona (lub nasiona są rozproszone przez ptaki), dzięki czemu może stać się zarośnięty w obszarach krajobrazowych.

Virginia creeper jest często elementem ogrodów leśnych – sadzonych przez ludzi lub naturalnie rozproszonych tam przez zwierzęta – gdzie tworzy gęstą pokrywę gruntową nawet w suchym cieniu lub wspina się na drzewa. Jest również często uprawiany jako ozdobny do pokrywania ścian lub ogrodzeń i ze względu na atrakcyjny kolor jesienny. Może być uprawiana na budynkach, ponieważ jej przylegające dyski nie szkodzą murze (chociaż oderwanie żywych winorośli może uszkodzić pomalowane powierzchnie; jeśli winorośl zostanie zabita jako pierwsza, po pewnym czasie wici się poluzują i winorośl może zostać usunięta z mniejszymi uszkodzeniami, chociaż pozostałość pozostanie).,

jest dobrym sezonowym pokryciem na kratach, altanach lub ogrodzeniach z ogniwami łańcucha, a gdy jest uprawiany na Ziemi, może łatwo ukryć pnie drzew, stosy skalne lub inne oczka. Nie nadaje się do mieszanych lub wieloletnich obramowań lub większości małych ogrodów. Ze względu na swój płodny wzrost może być nieco problematyczny, jeśli pozwoli mu rosnąć nad innymi roślinami, ponieważ zadłusza krzewy, a nawet drzewa, jeśli nie jest zarządzany., Jednak rośliny są bardzo tolerancyjne w przycinaniu-najlepiej zrobić to wiosną – i w razie potrzeby można je przyciąć aż do podstawy.

może być stosowany do kontroli erozji na zboczach, ponieważ przywiązuje się do ziemi z przypadkowymi korzeniami, lub spróbuj wyhodować kilka roślin razem espaliered na ścianie, aby zapewnić wizualne zainteresowanie w zimie, gdy bez liści. Przytwierdza się do pionowych powierzchni, ale nie jest powszechnie stosowany do pokrycia ściany lub budynku., Jest również dobrą rośliną do bonsai.

roślina ta jest dość łatwa w uprawie i dość tolerancyjna w szerokim zakresie warunków. Jest to dobry wybór dla zacienionych miejsc, w których jest miejsce, aby wędrować. Pamiętaj, aby umieścić go odpowiednio, ponieważ jest tak energiczny i agresywny, że może być zbyt dużo dla małych przestrzeni lub otaczać inne pobliskie rośliny., Jest najbardziej energiczny w pełnym słońcu, ale dobrze radzi sobie w półcieniu( i toleruje ciężki cień), w prawie każdym rodzaju gleby. Jest odporny na suszę po ustaleniu, nie jest dotknięty przez juglone z czarnego orzecha włoskiego i nie jest bardzo preferowany przez jelenie( chociaż czasami przeglądają liście), ale może być karmiony przez

dorosłe chrząszcze Japońskie oraz kilka rodzimych chrząszczy i Gąsienic, zwłaszcza ćmy Sfinksa., Przycinaj w dowolnym momencie, aby ukształtować roślinę lub utrzymać ją w granicach. Virginia creeper jest zwykle uprawiany z nasion (wysiewane jesienią lub wiosną po wilgotnej stratyfikacji), ale może być również rozmnażane z miękkiego drewna, pół-liściastego lub liściastego łodygi sadzonek, sadzonek korzeni lub warstw.

czasami dostępna jest drobnolistna odmiana 'Engelmanni' (Bluszcz Engelmanna). Ma mniejsze liście i gęstszy wzrost, dzięki czemu dobrze nadaje się do małych ogrodów, a także ma lepiej przylegać do ścian., Odmiana Star Showers® (’Monham') ma zielono-białe, barwne liście. 'Variegata' jest mniej energiczną odmianą o liściach o barwie żółtej i białej, która jesienią zmienia kolor na różowy i czerwony. Red Wall ™ („Troki” PPAF) od sprawdzonych zwycięzców ma jaskrawy czerwony kolor jesieni, ale nie jest zalecany do sadzenia w pobliżu budynków.,

Virginia creeper jest czasami mylony z trującym bluszczem (Toxicodendron radicans) ze względu na podobny zwyczaj wzrostu i rozmiar liści, ale jest łatwy do odróżnienia przez pięć ulotek, podczas gdy trujący bluszcz zawsze ma tylko trzy ulotki, a ulotki są bardziej zmienne w liczbie i głębokości zębów lub płatów. Te dwie rośliny często rosną razem.

– Susan Mahr, University of Wisconsin – Madison