Rysunek 1. Johannes Brahms (ur. 7 maja 1833, zm. 3 kwietnia 1897) – niemiecki kompozytor i pianista. Urodził się w Hamburgu w rodzinie luterańskiej, większość życia zawodowego spędził w Wiedniu. Za jego życia popularność i wpływy Brahmsa były znaczne. Jest on czasem grupowany wraz z Johannem Sebastianem Bachem i Ludwigiem van Beethovenem jako jeden z” trzech Bs”, komentarza pierwotnie sporządzonego przez XIX-wiecznego dyrygenta Hansa von Bülowa.,

Brahms skomponował na fortepian, zespoły kameralne, orkiestrę symfoniczną oraz na głos i chór. Pianista-wirtuoz, prawykonał wiele własnych utworów. Współpracował z czołowymi wykonawcami swoich czasów, m.in. z pianistką Clarą Schumann i skrzypkiem Josephem Joachimem (trzej byli bliskimi przyjaciółmi). Wiele z jego utworów stało się podstawą współczesnego repertuaru koncertowego. Brahms, bezkompromisowy perfekcjonista, zniszczył część swoich dzieł, a inne pozostawił niepublikowane.

Brahms jest często uważany zarówno za tradycjonalistę, jak i innowatora., Jego muzyka jest mocno zakorzeniona w strukturach i technikach kompozytorskich Mistrzów baroku i klasyki. Był mistrzem kontrapunktu, złożonej i wysoce zdyscyplinowanej sztuki, z której znany jest Johann Sebastian Bach, oraz rozwoju etosu kompozytorskiego, którego pionierami byli Joseph Haydn, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven i inni Kompozytorzy. Brahms dążył do uhonorowania ” czystości „tych czcigodnych” niemieckich ” struktur i rozwinięcia ich w romantyczny idiom, w procesie tworzenia odważnych nowych podejść do harmonii i melodii., Podczas gdy wielu współczesnych uważało jego muzykę za zbyt akademicką, jego wkład i kunszt były podziwiane przez kolejne postaci tak różnorodne, jak Arnold Schoenberg i Edward Elgar. Staranny, wysoko skonstruowany charakter dzieł Brahmsa był punktem wyjścia i inspiracją dla pokolenia kompozytorów.

życie

Wczesne lata

ojciec Brahmsa, Johann Jakob Brahms (1806-72), przybył do Hamburga z Dithmarschen, szukając kariery muzyka miejskiego. Był biegły w kilku instrumentach, ale znalazł zatrudnienie głównie grając na waltorni i kontrabasie. W 1830 ożenił się z Johanną HENRIKĄ Christiane Nissen (1789-1865), szwaczką nigdy wcześniej nie zamężną, która była siedemnaście lat starsza od niego., Johannes Brahms miał starszą siostrę i młodszego brata. Początkowo mieszkali w pobliżu doków miejskich, w dzielnicy Gängeviertel w Hamburgu, przez sześć miesięcy, zanim przenieśli się do małego domu na Dammtorwall, małej uliczce w pobliżu Inner Alster.

Johann Jakob dał synowi pierwsze wykształcenie muzyczne. Od siódmego roku życia uczył się gry na fortepianie u Otto Friedricha Willibalda Cossela. Z powodu ubóstwa rodziny, dorastający Brahms musiał przyczynić się do dochodów rodziny, grając na fortepianie w salach tanecznych. Pierwsi biografowie uznali to za szokujące i odegrali tę część jego życia., Niektórzy współcześni pisarze sugerowali, że to wczesne doświadczenie wypaczało późniejsze relacje Brahmsa z kobietami, ale uczeni Brahmsa Styra Avins i Kurt Hoffmann kwestionowali tę możliwość. W dyskusji uczestniczył Jan Swafford.

przez pewien czas Brahms uczył się także gry na wiolonczeli. Po pierwszych lekcjach gry na fortepianie u Otto Cossela, Brahms uczył się gry na fortepianie u Eduarda Marxsena, który studiował w Wiedniu u Ignaza von Seyfrieda (ucznia Mozarta) i Carla Marii von Bockleta (bliskiego przyjaciela Schuberta)., Młody Brahms dał kilka publicznych koncertów w Hamburgu, ale nie stał się znany jako pianista, dopóki nie odbył trasy koncertowej w wieku dziewiętnastu lat. (W późniejszym okresie często brał udział w wykonywaniu własnych utworów, zarówno jako solista, akompaniator, jak i uczestnik muzyki kameralnej.) Dyrygował chórami od wczesnych lat młodzieńczych i stał się biegłym dyrygentem chóralnym i orkiestrowym.,

spotkanie z Joachimem i Lisztem

zaczął komponować dość wcześnie, ale później zniszczył większość kopii swoich pierwszych utworów; na przykład Louise Jafa, koleżanka Marxsena, relacjonowała, że sonata fortepianowa, którą Brahms grał lub improwizował w wieku 11 lat, została zniszczona. Jego kompozycje nie zyskały publicznego uznania, dopóki nie udał się w trasę koncertową jako akompaniator węgierskiego skrzypka Eduarda Reményiego w kwietniu i maju 1853 roku. Podczas tej podróży spotkał Josepha Joachima w Hanowerze, a następnie udał się na dwór Weimarski, gdzie poznał Franza Liszta, Petera Corneliusa i Joachima Raffa., Według kilku świadków spotkania Brahmsa z Lisztem (na którym Liszt wykonał Scherzo op. 4), Reményi poczuł się urażony brakiem chwalenia przez Brahmsa Sonaty h-moll z całego serca (Brahms podobno zasnął podczas wykonania niedawno skomponowanego utworu), a wkrótce potem rozstali się. Brahms później usprawiedliwił się, mówiąc, że nie mógł nic na to poradzić, będąc wyczerpanym podróżami.,

Brahms i schumannowie

Joachim dał brahmsowi list wstępny do Roberta Schumanna, a po wycieczce po Nadrenii, Brahms pojechał pociągiem do Düsseldorfu i został powitany w rodzinie Schumannów po przyjeździe. Schumann, zdumiony talentem 20-latka, opublikował artykuł ” Neue Bahnen „(nowe ścieżki) w numerze z 28 października 1853 roku w czasopiśmie Neue Zeitschrift für Musik, ostrzegając publiczność przed młodym człowiekiem, który, jak twierdził, ” miał dać idealną ekspresję czasom.,”Ta wypowiedź wywarła wrażenie na ludziach, którzy byli wielbicielami Roberta lub Clary Schumann; na przykład w Hamburgu, wydawcy muzycznego i dyrygenta Filharmonii, ale została przyjęta z pewnym sceptycyzmem przez innych. Mogło to zwiększyć samokrytyczną potrzebę Brahmsa do doskonalenia swoich dzieł., W listopadzie 1853 roku napisał do Roberta, „szanowanego mistrza”, że jego pochwała „wzbudzi tak niezwykłe oczekiwania publiczności, że nie wiem, jak zacząć je spełniać …” podczas pobytu w Düsseldorfie Brahms uczestniczył wraz z Schumannem i Albertem Dietrichem w napisaniu Sonaty dla Joachima; jest ona znana jako” F–A – E Sonata-Free but Lonely ” (niem. Frei aber einsam). Żona Schumanna, kompozytorka i pianistka Clara, napisała w swoim pamiętniku o jego pierwszej wizycie, że

jest jedną z tych, którzy przychodzą jakby prosto od Boga. – Grał Sonaty, scherza itp., jego własne, wszystkie ukazujące bujną wyobraźnię, głębię uczuć i opanowanie formy … to, co nam zagrał, jest tak mistrzowskie, że nie można nie myśleć, że dobry Bóg posłał go na świat gotowy. Ma przed sobą wielką przyszłość, ponieważ najpierw znajdzie prawdziwe pole dla swojego geniuszu, gdy zacznie pisać dla Orkiestry.

po próbie samobójczej Roberta Schumanna i po zamknięciu w sanatorium psychiatrycznym pod Bonn w lutym 1854 roku, Clara była „w rozpaczy”, spodziewając się ósmego dziecka Schumannsa. Brahms pospieszył do Düsseldorfu., Wraz z Joachimem, Dietrichem i Juliusem Otto Grimmem często odwiedzał Clarę w marcu 1854 roku, aby odwrócić jej umysł od tragedii Roberta, grając dla niej lub z nią muzykę. Clara napisała w swoim pamiętniku

że dobry Brahms zawsze okazuje sobie najsympatyczniejszego przyjaciela. Niewiele mówi, ale widać po jego twarzy . . . jak on smuci się ze mną o ukochaną osobę, którą tak bardzo szanuje. Poza tym, jest tak miły w wykorzystywaniu każdej okazji, by mnie dopingować za pomocą wszystkiego, co musicalowe., Od tak młodego człowieka nie mogę tylko być podwójnie świadomy ofiary, dla ofiary niewątpliwie jest to dla każdego, kto jest teraz ze mną.

później, aby pomóc Klarze i jej wielu dzieciom, Brahms zamieszkał nad mieszkaniem Schumanna w trzypiętrowym domu, tymczasowo odstawiając swoją muzyczną karierę. Clara mogła odwiedzić Roberta dopiero na dwa dni przed jego śmiercią. Brahms był w stanie odwiedzić go kilka razy, więc mógł działać jako pośrednik. Schumannowie zatrudnili gosposię „Bertha” w Düsseldorfie, później Elisabeth Werner w Berlinie., Była też zatrudniona w Berlinie kucharka ” Josephine.”Kiedy najstarsze dziecko i córka Schumannów, Marie, urodzona w 1841 roku, była pełnoletnia, przejęła funkcję gospodyni, a w razie potrzeby-kucharki. W latach 1854-1856 Brahms również wyjeżdżał na tournée koncertowe, które trwało kilka miesięcy, a czasami latem na kuracje, pozostawiając personel do zarządzania domem. Clara bardzo ceniła wsparcie Brahmsa jako pokrewnego ducha muzycznego.

na koncercie w Lipsku w październiku 1854 roku Clara zagrała Andante i Scherzo z Sonaty f-moll op., 5, ” po raz pierwszy jego muzyka była grana publicznie.”

Brahms i Clara mieli bardzo bliski i długotrwały, ale niezwykły związek. Żywili wielką sympatię, ale i szacunek do siebie nawzajem. W 1887 roku Brahms zaapelował, by wszystkie listy jego i Clary do siebie zostały zniszczone. W rzeczywistości Clara przechowywała sporo listów, które Brahms wysłał do niej i na prośbę Marii powstrzymała się od zniszczenia wielu listów, które Brahms wrócił. Ostatecznie opublikowano korespondencję Klary i Brahmsa w języku niemieckim. Niektóre z najwcześniejszych listów Brahmsa do Clary pokazują, że jest w niej głęboko zakochany., Zachowane listy Clary do Brahmsa, z wyjątkiem jednego, zaczynają się znacznie później, w 1858 roku. Wybrane listy lub fragmenty z nich, niektóre do lub od Brahmsa oraz wpisy z pamiętników Clary zostały przetłumaczone na język angielski. Najwcześniejszy fragment i przetłumaczony list Brahmsa do Klary miał miejsce w październiku 1854 roku. Hans Gál ostrzega, że zachowana korespondencja mogła ” przejść przez cenzurę Klary.”

Brahms odczuwał silny konflikt między miłością do Klary a szacunkiem dla niej i Roberta, co doprowadziło go w pewnym momencie do aluzji do myśli samobójczych., Niedługo po śmierci Roberta, Brahms zdecydował, że musi oderwać się od domu Schumannów. Odszedł dość szorstko, zostawiając Clarę zranioną. Ale Brahms i Clara utrzymywali korespondencję. Brahms dołączył do Klary i niektórych jej dzieci na letnie pobyty. W 1862 Klara kupiła dom w Lichtental, następnie przylegającym do niego, od 1909 włączonym do Baden-Baden, i mieszkała tam wraz z pozostałą rodziną w latach 1863-1873. Brahms w latach 1865-1874 spędzał wakacje w pobliskim mieszkaniu w domu, który obecnie jest Muzeum, „brahmshaus” (Dom Brahmsa)., Brahms pojawia się w późniejszych latach jako postać dość awangardowa w relacji Eugenie Schumann. Clara i Brahms odbyli wspólną trasę koncertową, w listopadzie–grudniu 1868 w Wiedniu, następnie na początku 1869 do Anglii, następnie Holandii; trasa zakończyła się w kwietniu 1869. Po przeprowadzce Clary z Lichtental do Berlina w 1873 roku, spotykali się rzadziej, ponieważ Brahms miał swój dom w Wiedniu od 1863 roku.

Clara była o 14 lat starsza od Brahmsa., W liście do niej 24 maja 1856 roku, dwa i pół roku po spotkaniu z nią i po dwóch latach razem lub korespondencyjnie, Brahms napisał, że nadal nazywa ją niemiecką formą grzecznościową ” Sie „od” ty „i wahał się używać znanej formy” Du.”Clara zgodziła się, że nazywają się nawzajem „Du”, pisząc w swoim pamiętniku ” nie mogę odmówić, bo naprawdę kocham go jak syna.”Brahms napisał (a) 31 maja:

„chciałbym napisać do ciebie tak czule, jak cię kocham i zrobić dla ciebie tyle dobrych rzeczy, ile byś chciał. Jesteś mi tak nieskończenie drogi, że trudno mi to wyrazić., Chciałbym nazywać cię kochanie i wiele innych imion, nie mając dość adorowania Cię.”

reszta tego listu, a większość później zachowanych listów, dotyczy muzyki i ludzi muzycznych, aktualizujących się nawzajem o ich podróżach i doświadczeniach. Brahms bardzo cenił poglądy Clary jako kompozytora. „Nie było kompozycji Brahmsa, która nie została pokazana Klarze w momencie, gdy miała być przekazana. Pozostała jego wiernym doradcą.,”W liście do Joachima w 1859 roku, trzy lata po śmierci Roberta, Brahms napisał o Klarze:

” wierzę, że nie szanuję i nie podziwiam jej tak bardzo, jak ją kocham i jestem pod jej urokiem. Często muszę siłą powstrzymywać się od cichego obejmowania jej ramionami, a nawet-nie wiem, wydaje się to tak naturalne, że nie będzie tego źle traktować.”

Brahms nigdy nie ożenił się, mimo silnych uczuć do kilku kobiet i pomimo zawarcia zaręczyn, wkrótce zerwanych, z Agathe von Siebold w Getyndze w 1859 roku., Wydaje się, że Brahms był raczej niedyskretny co do Związku, podczas gdy on trwał, co niepokoiło jego przyjaciół. Po zerwaniu zaręczyn, Brahms napisał do Agathe: „Kocham Cię! Muszę cię znowu zobaczyć, ale nie jestem w stanie nosić kajdanek. Proszę, napisz do mnie, Czy mogę przyjść ponownie, aby przytulić cię w Moje ramiona, Pocałować Cię i powiedzieć, że cię kocham. Ale już nigdy się nie zobaczyli.,

Detmold i Hamburg

Po śmierci Roberta Schumanna w sanatorium w 1856 roku Brahms podzielił swój czas między Hamburg, gdzie założył i prowadził chór damski, a Detmold w Księstwie Lippe, gdzie był nadwornym nauczycielem muzyki i dyrygentem. Był solistą na prawykonaniu I Koncertu fortepianowego, pierwszego publicznie wykonanego utworu orkiestrowego, w 1859 roku. Po raz pierwszy odwiedził Wiedeń w 1862 roku, przebywając tam przez zimę, a w 1863 roku został mianowany dyrygentem Wiedeńskiej Singakademie., Choć zrezygnował z tego stanowiska w następnym roku i przyjął pomysł objęcia stanowisk dyrygenta w innych miejscach, coraz częściej przebywał w Wiedniu i wkrótce tam zamieszkał. W latach 1872-1875 był dyrektorem koncertów Wiedeńskiej Gesellschaft der Musikfreunde; później nie przyjął formalnego stanowiska. W 1877 roku odmówił doktoratu honoris causa Uniwersytetu w Cambridge, ale w 1879 roku przyjął doktorat z Uniwersytetu w Breslau i jako gest uznania skomponował Uwerturę festiwalową.,

stale komponował w latach 50. i 60., ale jego muzyka wywoływała podzielone reakcje krytyczne, a pierwszy koncert fortepianowy został źle przyjęty w niektórych wczesnych wykonaniach. Jego dzieła zostały okrzyknięte „nową szkołą niemiecką”, której głównymi postaciami byli Franz Liszt, Richard Wagner i Hector Berlioz. Brahms podziwiał część muzyki Wagnera i podziwiał Liszta jako wielkiego pianistę, ale konflikt między obiema szkołami, znany jako wojna romantyków, wkrótce ogarnął całą muzyczną Europę., W obozie Brahmsa przebywali jego bliscy przyjaciele: Clara Schumann, Joachim, wpływowy krytyk muzyczny Eduard Hanslick i czołowy wiedeński chirurg Theodor Billroth. W 1860 roku Brahms podjął próbę zorganizowania publicznego protestu przeciwko niektórym dzikim ekscesom muzyki Wagnerianów. Miało to formę manifestu, napisanego wspólnie przez Brahmsa i Joachima. Manifest, który został opublikowany przedwcześnie z zaledwie trzema podpisami poparcia, okazał się porażką i nigdy więcej nie zaangażował się w publiczną polemikę.,

lata popularności

premiera niemieckiego Requiem, jego największego dzieła chóralnego, w Bremie, w 1868 roku, potwierdziła Europejską reputację Brahmsa i skłoniła wielu do przyjęcia, że pokonał Beethovena i symfonię. To mogło dać mu pewność, że w końcu ukończy szereg dzieł, z którymi zmagał się przez wiele lat, takich jak kantata Rinaldo, jego pierwszy kwartet smyczkowy, trzeci Kwartet fortepianowy, a przede wszystkim jego pierwsza Symfonia., Pojawiła się ona w 1876 roku, choć została rozpoczęta (i wersja pierwszej części widziana przez niektórych z jego przyjaciół) na początku lat 60. XX wieku. pozostałe trzy Symfonie powstały następnie w latach 1877, 1883 i 1885. Od 1881 roku mógł wypróbować swoje nowe utwory orkiestrowe z Orkiestrą dworską księcia Meiningen, której dyrygentem był Hans von Bülow. Był solistą na prawykonaniu II Koncertu fortepianowego w 1881 roku w Szkodrze.

Brahms często podróżował, zarówno w celach biznesowych (trasy koncertowe), jak i dla przyjemności. Od 1878 r. często odwiedzał Włochy wiosną i zwykle szukał przyjemnego wiejskiego miejsca, w którym można komponować latem. Był świetnym chodziarzem i szczególnie lubił spędzać czas na świeżym powietrzu, gdzie czuł, że może myśleć jaśniej.,

w 1889 roku Theo Wangemann, przedstawiciel amerykańskiego wynalazcy Thomasa Edisona, odwiedził kompozytora w Wiedniu i zaprosił go do wykonania eksperymentalnego nagrania. Brahms zagrał skróconą wersję swojego pierwszego węgierskiego tańca na fortepianie. Nagranie zostało później wydane na LP z wczesnymi wykonaniami fortepianowymi (opracowanym przez Gregora Benko). Chociaż mówione wprowadzenie do krótkiego utworu muzycznego jest dość jasne, gra na fortepianie jest w dużej mierze niesłyszalna z powodu ciężkiego szumu powierzchniowego. Mimo to pozostaje to najwcześniejsze nagranie dokonane przez wielkiego kompozytora., Analitycy i uczeni pozostają jednak podzieleni co do tego, czy głos wprowadzający utwór jest głosem Wangemanna czy Brahmsa. Podjęto kilka prób poprawy jakości tego historycznego nagrania; wersja „denoised” została wyprodukowana na Uniwersytecie Stanforda, który twierdzi, że rozwiązuje zagadkę.

w 1889 roku Brahms został honorowym obywatelem Hamburga, do 1948 roku jedynym urodzonym w Hamburgu.

Brahms i Dvořák

w 1875 roku kompozytor Antonín Dvořák (1841-1904) był nadal praktycznie nieznany poza regionem Pragi., Brahms zasiadał w jury, które trzykrotnie przyznało Dvořákowi Państwową Nagrodę kompozytorską w Wiedniu, najpierw w lutym 1875, a następnie w latach 1876 i 1877. Brahms polecił również Dvořáka swojemu wydawcy, Simrockowi, który zamówił bardzo udane Tańce słowiańskie. W ciągu kilku lat Dvořák zyskał światową sławę. W 1892 został mianowany dyrektorem nowo powstałego Konserwatorium Narodowego w Nowym Jorku.

w latach późniejszych

w 1890 roku 57-letni Brahms postanowił zrezygnować z komponowania., Jak się jednak okazało, nie był w stanie dotrzymać swojej decyzji i w latach przed śmiercią stworzył szereg uznanych arcydzieł. Jego podziw dla Richarda Mühlfelda, klarnecisty z orkiestrą w Meiningen, skłonił go do skomponowania Trio Klarnetowego op. 114, kwintetu Klarnetowego op. 115 (1891) i dwóch sonat Klarnetowych op.120 (1894). Napisał także kilka cykli utworów fortepianowych op. 116-119, Vier ernste Gesänge (cztery Pieśni poważne), op. 121 (1896) i jedenaście preludiów chorałowych na organy, op.122 (1896).

podczas kończenia op., 121 pieśni, Brahms rozwinął raka (źródła różnią się, czy był to wątroba czy trzustka). Ostatni raz wystąpił publicznie 3 marca 1897 roku, kiedy to Hans Richter dyrygował jego IV Symfonią. Po każdym z czterech ruchów była owacja. Jego stan stopniowo się pogarszał i zmarł miesiąc później, 3 kwietnia 1897 roku, w wieku 63 lat. Brahms jest pochowany w Zentralfriedhof w Wiedniu, pod pomnikiem Victora Horty i rzeźbiarki Ilse von Twardowski-Conrat.,

jeszcze w tym samym roku brytyjski kompozytor Hubert Parry, który uważał Brahmsa za największego artystę tamtych czasów, napisał dla Brahmsa Elegię orkiestrową. Utwór ten nigdy nie został zagrany za życia Parry 'ego, po raz pierwszy wystąpił na koncercie upamiętniającym samego Parry' ego w 1918 roku.

w latach 1904-1914 przyjaciel Brahmsa, krytyk muzyczny Max Kalbeck opublikował ośmiotomową biografię Brahmsa, ale nigdy nie została ona przetłumaczona na język angielski., W latach 1906-1922 Deutsche Brahms-Gesellschaft (Niemieckie Towarzystwo Brahmsa) wydało 16 numerowanych tomów korespondencji Brahmsa, z których co najmniej 7 było redagowanych przez Kalbecka. Później ukazało się kolejne 7 tomów korespondencji Brahmsa, w tym dwa tomy z Clarą Schumann, pod redakcją Marie Schumann.

styl i wpływy

Brahms zachował w swoich utworach Klasyczne poczucie formy i porządku – w przeciwieństwie do bogactwa muzyki wielu jego współczesnych., Tak więc wielu wielbicieli (choć niekoniecznie Sam Brahms) postrzegało go jako mistrza tradycyjnych form i „czystej muzyki”, w przeciwieństwie do „nowego niemieckiego” objęcia muzyki programowej.

Brahms czcił Beethovena: w domu kompozytora marmurowe popiersie Beethovena patrzyło w dół na miejsce, w którym komponował, a niektóre fragmenty jego dzieł przypominają styl Beethovena., Pierwsza Symfonia Brahmsa ma silny wpływ na V Symfonię Beethovena, ponieważ oba utwory są In-moll i kończą się walką o triumf C-dur. Główny temat finału pierwszej Symfonii przypomina również główny temat finału IX Beethovena, a gdy zwrócono uwagę na to podobieństwo do Brahmsa, odpowiedział, że każdy dunce może to zobaczyć. W 1876 roku, kiedy utwór miał premierę w Wiedniu, natychmiast okrzyknięto go „dziesiątym Beethovenem”., Jednak podobieństwo muzyki Brahmsa do muzyki Beethovena zostało po raz pierwszy zauważone już w listopadzie 1853 roku, w liście Alberta Dietricha do Ernsta Naumanna.

Niemieckie Requiem zostało częściowo zainspirowane śmiercią matki w 1865 roku (w tym czasie skomponował Marsz żałobny, który miał stać się podstawą drugiej części, Denn alles Fleisch), ale zawiera również materiał z symfonii, którą rozpoczął w 1854 roku, ale porzucił po próbie samobójczej Schumanna. Napisał kiedyś, że Requiem ” należało do Schumanna.,”Pierwsza część tej opuszczonej Symfonii została przerobiona jako pierwsza część pierwszego koncertu fortepianowego.

Brahms kochał klasycznych kompozytorów Mozarta i Haydna. Zbierał pierwsze edycje i autografy ich prac, redagował wydania wykonawcze. Studiował muzykę kompozytorów przedklasycznych, takich jak Giovanni Gabrieli, Johann Adolph Hasse, Heinrich Schütz, Domenico Scarlatti, George Frideric Handel, a zwłaszcza Johann Sebastian Bach. Do jego przyjaciół należeli czołowi muzykolodzy, a wraz z Friedrichem Chrysanderem redagował edycję dzieł François Couperina., Brahms redagował również utwory C. P. E. i W. F. Bacha. W sztuce kontrapunktu inspirował się muzyką starszą; tematy niektórych jego utworów wzorowane są na źródłach barokowych, takich jak Sztuka fugi Bacha w finale fugi Sonaty wiolonczelowej nr 1 Czy kantata nr 150 tego samego kompozytora w temacie passacaglii w finale IV Symfonii.

wczesnoromantyczni Kompozytorzy mieli duży wpływ na Brahmsa, szczególnie Schumanna, który zachęcał Brahmsa jako młodego kompozytora. Podczas pobytu w Wiedniu w latach 1862-63 Brahms zainteresował się szczególnie muzyką Franza Schuberta., Wpływ tego ostatniego można rozpoznać w dziełach Brahmsa z tego okresu, takich jak dwa kwartety fortepianowe op.25 i op. 26 oraz Kwintet fortepianowy nawiązujący do kwintetu smyczkowego Schuberta i Grand Duo na fortepian na cztery ręce. Wpływ Chopina i Mendelssohna na Brahmsa jest mniej oczywisty, choć czasami można znaleźć w jego utworach coś, co wydaje się być aluzją do jednego z nich (np. Scherzo Brahmsa op. 4, aluzja do scherza b-moll Chopina; część scherzowa w Sonacie Fortepianowej F-moll Brahmsa op., 5, nawiązuje do finału Trio fortepianowego c-moll Mendelssohna).

Brahms rozważał rezygnację z kompozycji, gdy wydawało się, że innowacje innych kompozytorów w rozszerzonej tonalności spowodują całkowite złamanie zasady tonalności. Mimo, że Wagner stał się gorliwie krytyczny wobec Brahmsa w miarę wzrostu jego postury i popularności, entuzjastycznie przyjmował wczesne Wariacje i fugi na temat Haendla; Sam Brahms, według wielu źródeł, głęboko podziwiał muzykę Wagnera, ograniczając swoją ambiwalencję jedynie do dramaturgicznych nakazów teorii Wagnera.,

Brahms napisał na fortepian i głos 144 niemieckich pieśni ludowych, a wiele z jego utworów odzwierciedla motywy ludowe lub przedstawia sceny z życia wiejskiego. Jego tańce Węgierskie były jednymi z jego najbardziej dochodowych kompozycji.