siedząc ze skrzyżowanymi nogami na szpitalnym łóżku, przekazywałam historię okresu lekarzowi. Spojrzał na mnie quizy, patrząc na moje notatki. „25? Jesteś bardzo młoda.”Tego popołudnia dowiedziałam się, że mam poważną anemię. Zostałem przyjęty do szpitala na transfuzję krwi; w ciągu 12 godzin powoli wchłaniałem trzy worki krwi, podłączone do kroplówki na oddziale wśród kobiet trzy razy w moim wieku.

wcześniej tego dnia otrzymałam telefon od lekarza w sprawie wyników badań krwi., Kazała mi natychmiast udać się do& e, mówiąc mi, że mój poziom hemoglobiny był niebezpiecznie niski. Zdezorientowana i samotna, po cichu płakałam, gdy pielęgniarki wkładały mi plastikowe zawory do żył. Byłem tak zmęczony, że ledwo mogłem chodzić i znalazłem się popychany po długich korytarzach szpitala na wózku inwalidzkim. Nawet siedzenie było trudne. Moje ciało składało się na pół. Łatwo jest zapomnieć o wrażliwości bycia człowiekiem, kiedy jesteś zajęty przez strumień rozpraszających rzeczy do tego stopnia, że przestajesz słuchać swojego ciała., Tej nocy przypomniano mi, że nikt z nas nie jest nieomylny.

co miesiąc od dojrzewania traciłem zagrażającą życiu ilość krwi.myślałem, że to norma.

intensywne zmęczenie zaczęło się pod koniec czerwca. Świeżo po powrocie z festiwalu, czułem się trochę wyczerpany od noszenia ciężkich rzeczy, ale myślałem, że dzień odpoczynku uporządkuje mnie. Zamiast tego letarg się pogorszył. Codzienne zadania stały się niezwykle trudne. Cały czas czułam się wyczerpana i sfrustrowana aż do łez., Zmagałem się z moją pracą i ledwo mogłem chodzić po schodach. Próby wykonywania moich zwykłych lekkich ćwiczeń wypełniały mnie strachem. przez większość dni po prostu nie mogłem zebrać energii. Nie mogłam nawet zaciągnąć się do kuchni, aby gotować, a przez większość czasu chciałam położyć się na kanapie i się poddać. Zacząłem zasypiać w środku dnia.

Czytaj więcej: życie z chorobą psychiczną mojej matki

To był sen, którego nie chciałem i nie mogłem walczyć-Sen, który sprawił, że czułem się poza kontrolą i bezradny., Rano, gdybym wstał zbyt szybko, byłabym oblegana zawrotami głowy i bólami głowy. I oczywiście, pragnąłem lodu jak uzależniony.

życie rozdaje Ci czasami te ręce, rzucając w ciebie sygnały, abyś przestał, zanim będzie za późno. Na początku nie słuchałem, dręczony łagodnymi myślami: byłem zmęczony, czy po prostu leniwy? Większość ludzi spojrzała na mnie i założyłam, że nic mi nie jest. W politycznej atmosferze, w której twoja wartość i wartość jest tak ściśle związana z Twoją produktywnością, czułem się winny i naciskałem na siebie, aby robić rzeczy i być miejscami.,

To była ulga, aby zdiagnozować, dla mojego fizycznego wyczerpania mieć źródło. Ciężka anemia była spowodowana przez moje ciężkie miesiączki. Co miesiąc, odkąd osiągnąłem dojrzałość płciową, traciłem zagrażającą życiu ilość krwi … i myślałem, że to norma. Podkładki nocne trzeba by było wymieniać o północy, a w najcięższe dni nie mogłem wyjść z domu bez co najmniej 5 super tamponów.

pierwszy raz dostałam okres w wieku 11 lat., Dzięki subpar edukacji seksualnej w mojej szkole, nauczyłem się, że tampon może rozszerzyć się do trzech razy jego pierwotnego rozmiaru, ale nie miałem pojęcia, ile krwawienia jest średnia dla kogoś w moim wieku. Skupiono się na formie naszego ciała, a nie na funkcji. Więc walczyłem cicho przez moich nastolatków i wczesnych lat dwudziestych, z tylko tych najbliższych mi zrozumieć zakres mojego bólu.,

Czytaj więcej: Jak to jest być w ciąży przez dziesięć lat z rzędu

znosiłam kalekie wyniszczające miesiączki, z bólem tak dużym, że musiałabym zadzwonić do szkoły lub pracy. Budziłam się w środku nocy z bólem pierwszego dnia cyklu. Nudności były tak złe, że siedziałem w łazience wymiotując, zbyt ostrożny, aby jeść, gdyby to się stało ponownie. Tracę godziny snu, wyłamując się w wilgotnych potach. W pracy miałam okres i musiałam znaleźć sposób, żeby dostać pozwolenie na powrót do domu., Mój czas w miesiącu nie wzbudzał łagodnych niedogodności, ale raczej strach i strach. Wydawało mi się, że mój okres próbuje mnie zabić,a lata później, prawie tak się stało.

Anemia jest częsta u kobiet, które mają ciężkie miesiączki, ale te dwa nie zawsze korelują. Zwykle można przeciwstawić się zbilansowanej diecie bogatej w żelazo. W moim przypadku jedzenie szpinaku i fasoli nie wystarczyło, aby przeciwdziałać utracie krwi. Wydaje się, że kobiety są bardziej zagrożone i mniej prawdopodobne, że zostaną początkowo oznaczone.,

bez punktu odniesienia, gdy osiągnąłem wiek, nie pytałem, co się ze mną dzieje.

„niedobór żelaza u kobiet miesiączkujących nie jest traktowany poważnie jako wskaźnik choroby, tak jak u mężczyzn i kobiet po menopauzie”, wyjaśnia Sophie Osbourne, lekarz NHS w Enfield w północnym Londynie.

wzięła pod uwagę moje własne doświadczenia.rok temu, gdy wyniki badań krwi wskazywały na niewielką anemię, lekarz uznał, że nie jest to na tyle ważne, by dać mi znać.,

„rzadko zdarza się, że drobne niedobory przekształcają się w poważne niedobory, chyba że istnieją inne czynniki,” kontynuuje. „Bardzo ciężkie okresy z pewnością dadzą szokująco niskie wartości żelaza, jeśli utrzymają się w czasie.”

Osbourne powiedziała mi, że podczas swojej kariery przyjmowała wiele kobiet z niedoborem żelaza. „W wielu przypadkach-tłumaczy-podejrzewano krwawienie z jelit, ale ostatecznie winą były okresy.,”

w szkołach, miejscach pracy i miejscach publicznych ludzie wymyślają coraz bardziej innowacyjne sposoby chowania tamponów w rękawach podczas podróży do toalety lub znajdują dyskretne sposoby opróżniania kubków menstruacyjnych we wspólnych łazienkach. Stygmatyzacja nauczyła mnie bardzo wcześnie, że rzeczy, które dzieją się z ciałami, które nie są cisgenderem i mężczyzną, są dziwne i złe, i nie powinno się o nich mówić.

był czas, kiedy kobiety walczyły o pełne zrozumienie swojego zdrowia reprodukcyjnego. Ruch kobiecy z 1969 roku doprowadził do wspólnego projektu książki Our Bodies, Ourselves., Napędzana bezprecedensowym pragnieniem wiedzy na tle zdominowanego wówczas przez mężczyzn zawodu zdrowotnego, książka pochodzi z warsztatów podnoszących świadomość na temat kobiecych ciał.

w dzisiejszych czasach nie rozmawiamy o naszych okresach. Nie mając żadnego punktu odniesienia, gdy osiągnęłam wiek, nie zastanawiałam się, co się ze mną dzieje. Bałam się rozmawiać o moich problemach z okresem z przyjaciółmi i czułam się jak oszust, mówiąc pracodawcom, że mój ból był powodem, dla którego nie pojawiłabym się w pracy. Przez lata nauczyłem się radzić sobie ze swoim stanem., Przejście na kubki wielokrotnego użytku zamiast jednorazowych podkładek i tamponów drastycznie zmniejszyło kłopotliwe sytuacje wycieku. Unikanie długotrwałych stresujących sytuacji łagodzi comiesięczny ból. Bycie wolnym strzelcem oznaczało, że mogłem wziąć kilka dni wolnego i nie czuć się winnym, ponieważ nie miałem już szefa, przed którym mogłem odpowiedzieć.

Czytaj więcej: Przewodnik po ciąży

kilka dni po transfuzji krwi, byłam nadal zmęczona, sfrustrowana i dzwoniłam do lekarza., Naiwnie, myślałem, że procedura zadziała jak ładowanie telefonu, pompowanie mnie nową krwią i wysyłanie w drogę, jak nowa. Zamiast tego odesłano mnie do domu z celofanową torbą pełną pudełek tabletek. W szczytowym momencie brałam 10 tabletek dziennie, najważniejsze, aby całkowicie zatrzymać okres, aby ciężka utrata krwi nie pokonała punktu transfuzji.

właściwa rekonwalescencja trwała tygodnie, a ja wciąż jestem w trakcie, ale teraz znów czuję, że żyję. To małe rzeczy, takie jak wspinanie się po schodach, aby złapać coś bez konieczności poświęcania czasu na odpoczynek., To brak wstrząsających bólów głowy i zdolność wsiadania na rower bez poczucia, że mogę zemdleć. Wraz z letargiem przyszedł otępienie zmysłów, ale teraz moje emocje są dostrojone w przytłaczającą wdzięczność. To, że jestem lepsza dzięki nieznajomym oddającym swoją krew-to teraz moja krew-jest stałym źródłem podziwu. Nadal trochę boję się okresu. Ale myślę, że doświadczyłem najgorszych jego konsekwencji.przynajmniej na razie.