Ta sekcja wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji. Proszę Pomóż ulepszyć ten artykuł, dodając cytaty do wiarygodnych źródeł. Niezabezpieczony materiał może być kwestionowany i usuwany. (Maj 2014) (dowiedz się, jak i kiedy usunąć tę wiadomość z szablonu)

obrazy religijne są używane w pewnym stopniu przez wszystkie główne religie, w tym zarówno religie indyjskie, jak i Abrahamowe, i często zawierają bardzo złożoną ikonografię, która odzwierciedla wielowiekową tradycję. Świecka ikonografia Zachodnia nawiązywała później do tych tematów.

Indyjska ikonografia Religijna

Centralne dla ikonografii i hagiografii religii indyjskich są mudry lub gesty o określonych znaczeniach., Inne cechy to aureola i aureola, spotykane również w sztuce chrześcijańskiej i Islamskiej, a także boskie cechy i atrybuty reprezentowane przez asany i narzędzia rytualne, takie jak dharmaczakra, wadżra, czhatra, sauwastika, phurba i danda. Symboliczne użycie koloru do oznaczenia elementów klasycznych lub Mahabhuty oraz liter i sylab bija ze świętych skryptów alfabetycznych to inne cechy. Pod wpływem Tantry Sztuka rozwinęła Ezoteryczne znaczenia, dostępne tylko dla inicjatorów; jest to szczególnie silna cecha Sztuki tybetańskiej. Sztuka religii indyjskich esp., Hindusi w swoich licznych podziałach sektorowych rządzą się świętymi tekstami zwanymi Aagama, które opisują stosunek i proporcję ikony, zwanej taalmaana, a także nastrój postaci centralnej w kontekście. Na przykład, Narasimha inkarnacja Wisznu, choć uważana za gniewne bóstwo, ale w niewielu kontekstach jest przedstawiona w uspokojonym nastroju.,

chociaż ikoniczne przedstawienia lub skupianie się na jednej postaci są dominującym typem buddyjskiego wizerunku, duże kamienne reliefy lub freski narracyjne cykle życia Buddy lub opowieści z jego poprzednich wcieleń znajdują się w głównych miejscach, takich jak Sarnath, Ajanta i Borobudor, szczególnie we wcześniejszych okresach. Z kolei w sztuce hinduistycznej sceny narracyjne stały się bardziej powszechne w ostatnich wiekach, zwłaszcza w miniaturowych obrazach z życia Kryszny i ramy.,

ikonografia Chrześcijańskaedytuj

po wczesnym okresie, gdy anikonizm był silny, zaczęła się sztuka wczesnochrześcijańska, około dwa wieki po Chrystusie, z małymi obrazami w katakumbach rzymskich, które przedstawiają postacie oranów, portrety Chrystusa i niektórych świętych oraz ograniczoną liczbę „skróconych przedstawień” epizodów biblijnych podkreślających wyzwolenie., Z okresu konstantyńskiego Sztuka monumentalna zapożyczyła motywy z rzymskiego wyobrażenia cesarskiego, klasycznej religii greckiej i rzymskiej oraz sztuki popularnej-motyw Chrystusa w majestacie zawdzięcza coś zarówno cesarskim portretom, jak i przedstawieniom Zeusa. W okresie późnego antyku ikonografia zaczęła być znormalizowana i nawiązywać ściślej do tekstów biblijnych, chociaż wiele luk w kanonicznych narracjach Ewangelii zostało zatkanych materią z Ewangelii apokryficznych. Ostatecznie Kościołowi uda się wyplenić większość z nich, ale niektóre pozostają, jak wół i osioł w Narodzenia Chrystusa.,

Po okresie ikonoklazmu Bizantyjskiego innowacja ikonograficzna została uznana za niezdrową, jeśli nie heretycką, w Kościele wschodnim, choć nadal utrzymywała się w lodowcowym tempie. Bardziej niż na Zachodzie, tradycyjne przedstawienia były często uważane za autentyczne lub cudowne pochodzenie, a zadaniem artysty było ich kopiowanie z jak najmniejszym odchyleniem., Kościół Wschodni również nigdy nie zaakceptował użycia monumentalnych wysokich płaskorzeźb lub wolnostojących rzeźb, które za bardzo przypominały pogaństwo. Większość współczesnych prawosławnych ikon jest bardzo zbliżona do swoich poprzedników sprzed tysiąca lat, chociaż nastąpił rozwój i pewne zmiany w znaczeniu – na przykład starzec noszący runo w rozmowie ze Świętym Józefem zwykle postrzegany w prawosławnych Rodzimowierstwach wydaje się zaczynać jako jeden z pasterzy lub prorok Izajasz, ale obecnie jest zwykle rozumiany jako „Kusiciel” (Szatan).,

zarówno na Wschodzie, jak i zachodzie, rozwinęły się liczne ikony Chrystusa, Marii i świętych oraz inne tematy; liczba nazwanych typów ikon Maryi, z Dzieciątkiem lub bez, była szczególnie duża na Wschodzie, podczas gdy Chrystus Pantokrator był najbardziej powszechnym wizerunkiem Chrystusa. Szczególnie ważne przedstawienia Marii obejmują typy Hodegetria i Panagia. Tradycyjne modele rozwinęły się dla obrazów narracyjnych, w tym dużych cykli obejmujących wydarzenia z życia Chrystusa, życia Dziewicy, części Starego Testamentu i, coraz częściej, żywoty popularnych świętych., Szczególnie na Zachodzie rozwinął się system atrybutów pozwalających na identyfikację poszczególnych postaci świętych poprzez standardowy wygląd i trzymane przez nich przedmioty symboliczne; na Wschodzie częściej identyfikowano je za pomocą etykiet tekstowych.,

z okresu romańskiego rzeźba na kościołach stawała się coraz ważniejsza w sztuce Zachodniej i prawdopodobnie częściowo z powodu braku bizantyjskich modeli stała się miejscem wielu innowacji ikonograficznych, wraz z iluminowanym manuskryptem, który już pod wpływem sztuki wyspiarskiej i innych czynników przyjął zdecydowanie odmienny kierunek od bizantyjskich odpowiedników., Rozwój teologii i praktyki dewocyjnej zaowocował innowacjami, takimi jak temat koronacji Dziewicy i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zarówno związane z franciszkanami, jak i wiele innych wydarzeń. Większość malarzy pozostała zadowolona z kopiowania i nieznacznie modyfikowania dzieł innych, a oczywiste jest, że duchowni, przez kogo lub dla których kościołów zamówiono większość dzieł sztuki, często określali szczegółowo to, co chcieli pokazać.,

teoria typologii, w której znaczenie większości wydarzeń Starego Testamentu rozumiano jako „typ” lub pre-wyobrażenie wydarzenia w życiu lub aspekcie Chrystusa lub Maryi, była często odzwierciedlana w sztuce, a w późniejszym średniowieczu zdominowała wybór scen starotestamentowych w zachodniej sztuce chrześcijańskiej.

podczas gdy w okresie romańskim i gotyckim zdecydowana większość sztuki religijnej miała na celu przekazywanie często skomplikowanych przekazów religijnych w możliwie najjaśniejszy sposób, wraz z pojawieniem się wczesnego malarstwa niderlandzkiego ikonografia stała się wysoce wyrafinowana i w wielu przypadkach wydaje się celowo enigmatyczna, nawet dla dobrze wykształconego współczesnego., Subtelne warstwy znaczeniowe odkryte przez współczesne badania ikonograficzne w dziełach Roberta Campina, takich jak Ołtarz w Mérode, i Jana van Eycka, takich jak Madonna kanclerza Rolina i Zwiastowanie Waszyngtona, tkwią w małych szczegółach tego, co po raz pierwszy ogląda się bardzo konwencjonalne przedstawienia. Gdy malarstwo włoskie wykształciło upodobanie do Enigmy, znacznie później przejawiało się najczęściej w kompozycjach świeckich pod wpływem renesansowego neoplatonizmu.,

od XV wieku malarstwo religijne stopniowo wyzwalało się z nawyku podążania za wcześniejszymi modelami kompozycyjnymi, a od XVI wieku oczekiwano, że ambitni artyści znajdą nowe kompozycje dla każdego tematu, a bezpośrednie zapożyczenia od wcześniejszych artystów częściej stanowią pozy pojedynczych figur niż całych kompozycji. Reformacja wkrótce ograniczyła Większość protestanckiego malarstwa religijnego do scen biblijnych poczętych na wzór malarstwa historycznego, a po kilku dekadach katolicki Sobór Trydencki ograniczył nieco wolność katolickich artystów.,