Logika i metafizykaedytuj

od czasów Leibniza do powszechnego przyjęcia logiki Fregego w latach 30. Doktryny koncepcji odnoszą się do systematycznych, hierarchicznych relacji najbardziej ogólnych klas rzeczy., Doktryny sądu badają relacje podmiotu i orzeczenia, a doktryny wnioskowania wyznaczają formy sylogizmów pierwotnie występujących w arystotelesowskiej logice pojęć.

rzeczywiście, „logika” w dziedzinie dziewiętnastowiecznej filozofii kontynentalnej przyjmuje szereg znaczeń od „metafizyki” do „teorii nauki”, od „epistemologii krytycznej” do „pierwszej filozofii.”A debaty o naturze logiki przeplatały się ze współzawodnictwem o dziedziczenie płaszcza Kanta, a wraz z nim przyszłego kierunku filozofii niemieckiej., Każda nowa książka logiczna stawiała nowe roszczenie w stuletniej ekspansjonistycznej wojnie między nurtami filozoficznymi.

z możliwym wyjątkiem badania wnioskowania, to, co w dziewiętnastowiecznej Europie (a więc logika Hegla) nazywało się „logiką”, niewiele przypomina to, co logicy studiują dzisiaj. Logika, a zwłaszcza Doktryna pojęcia, miała charakter metafizyczny; była poszukiwaniem fundamentalnej struktury ontologicznej w relacjach najbardziej podstawowych predykatów (ilość, czas, miejsce itp.,), praktyka sięgająca do kategorii sofistów Platona i Arystotelesa.

Ten program badawczy nabrał nowego znaczenia wraz z publikacją Krytyki czystego rozumu Kanta z 1781 roku. Kant wyprowadził własną tabelę kategorii (dwanaście czystych lub „przodkowych” pojęć rozumienia, że struktura wszystkich doświadczeń niezależnie od treści) ze standardowego terminu-logicznej tabeli sądów, zauważając również, że

…prawdziwe koncepcje przodków…,mają również swoje równie czyste pochodne pojęcia, które w żadnym wypadku nie mogłyby zostać przeniesione w kompletny system transcendentalnej filozofii, ale z samą wzmianką o której mogę być zadowolony w zaledwie krytycznym eseju.,

naukę logiki (którą później Hegel uważał za centralną dla swojej filozofii) można uznać za znaczący wkład w program badawczy metafizyki kategorii w jej postkantowskiej formie, podejmując projekt, który Kant zasugerował, jest konieczny, ale sam nie dążył do: „odnotować i, w miarę możliwości, całkowicie skatalogować” pochodne pojęcia czystego zrozumienia i „całkowicie zilustrować jego drzewo genealogiczne.,”

powinowactwo między logiką Hegla i Kanta (odpowiednio” spekulatywną „i” transcendentalną”) jest widoczne w ich słownictwie. Kant mówił o Entstehen (przyjściu) i Vergehen (ustaniu), tych samych dwóch terminach, których użył Hegel w odniesieniu do dwóch elementów kompozycyjnych Werden (stawania się). Kant użył jednak terminu Veränderung (zmiana) zamiast Werden, a określenie kategorii ontologicznych z nazwy jest samo w sobie zagadnieniem złożonym., I chociaż spis treści logiki w minimalnym stopniu przypomina tabelę kategorii Kanta, cztery nagłówki tabeli Kanta (ilość, jakość, relacja i modalność) nie odgrywają w dialektyce Hegla roli organizacyjnej, jaką miał dla nich na myśli Kant i ostatecznie Hegel zarzucił Kant kopiowanie tabeli sądów z „współczesnych kompendiów logiki”, których przedmiotem jest, jak powiedział Hegel, „całkowita rekonstrukcja”.”

więc jak powstają kategorie? Hegel napisał (a):

…,głębszy wgląd w antynomiczną, a ściślej w dialektyczną naturę rozumu pokazuje jakąkolwiek koncepcję jako jedność przeciwstawnych elementów, którym można by dać formę antynomicznych twierdzeń.

ponieważ każda koncepcja jest złożeniem kontraktów (wartość jest czarno-biała, temperatura jest gorąca i zimna, itp.,), wszystkie czyste koncepcje zrozumienia są immanentnie zawarte w najbardziej abstrakcyjnej koncepcji; całe drzewo pojęć czystego zrozumienia rozwija się z jednej koncepcji w sposób, w jaki drzewo wyrasta z nasienia. Z tego powodu logika Hegla zaczyna się od rodzaju summum, ” byt, Czysta istota „(„a Bóg ma absolutnie bezsporne prawo, aby początek był z nim”), z którego wywodzą się bardziej konkretne pojęcia, takie jak stawanie się, określanie bytu, czegoś i nieskończoności.,

precyzyjna natura procesowej autokretyzacji, która napędza logikę Hegla, jest nadal przedmiotem kontrowersji. Uczeni tacy jak Clark Butler twierdzą, że znaczna część logiki jest formalizowalna, postępując dedukcyjnie poprzez dowód pośredni. Inni, jak Hans-Georg Gadamer, uważają, że kurs Hegla w logice jest zdeterminowany przede wszystkim przez skojarzenia zwykłych słów w języku niemieckim. Niezależnie jednak od jej statusu jako logiki formalnej, Hegel jasno rozumiał przebieg swojej logiki, który miał odzwierciedlenie w biegu historii:

…,poszczególne etapy idei logicznej przybierają kształt kolejnych systemów, z których każdy opiera się na określonej definicji Absolutu. Tak jak logiczna Idea rozwija się w procesie od abstrakcji do konkretu, tak w historii filozofii najwcześniejsze systemy są najbardziej abstrakcyjne, a tym samym najbiedniejsze…

kategorie Hegla są częściowo przeniesione z jego wykładów na temat historii filozofii., Na przykład: Parmenides wziął czystą istotę za Absolut; Gorgiasz zastąpił ją czystym niczym; Heraklit zastąpił zarówno byt, jak i nic stawaniem się (co jest jednością dwóch przeciwieństw: przychodzenia i przestania). Hegel rozumiał historię filozofii jako transhistoryczny argument sokratyczny dotyczący tożsamości Absolutu. Że historia powinna przypominać tę dialektykę wskazującą Hegelowi, że historia jest czymś racjonalnym.,

rzeczy same w Sobieedytuj

zarówno dla Hegla, jak i Kanta, „docieramy do koncepcji rzeczy samej w sobie, usuwając lub abstrakując wszystko w naszych doświadczeniach przedmiotów, których możemy stać się świadomi.”

” rzecz taka, jaka jest sama w sobie „jest rzeczywiście poznawalna: jest nieokreślonym,” przyszłościowym ” aspektem rzeczy, której doświadczamy—jest tym, co poznamy. Innymi słowy, chociaż rzecz sama w sobie jest w danym momencie zupełnie nieznana, to jednak pozostaje tą częścią rzeczy, o której można dowiedzieć się więcej.,: 101-102

LifeEdit

Karen ng pisze, że „istnieje Centralne, powtarzające się urządzenie retoryczne, do którego Hegel powraca w całym swoim systemie filozoficznym: opisywanie aktywności rozumu i myśli w kategoriach dynamicznej aktywności i rozwoju życia organicznego.”Hegel posunął się tak daleko, że w swojej nauce logiki zawarł pojęcie życia jako kategorii, prawdopodobnie zainspirowane akcentem Arystotelesa na teleologię, a także traktowaniem Naturzwecka (naturalnej celowości) Kanta w krytyce Sądu., W dziele tym Kategoria życia jest pojmowana jako idea absolutna w formie pojęcia subiektywnego; można zauważyć ilustracyjny kontrast w kontrastowaniu tego z tym, jak Kategoria Poznania jest uważana za ideę absolutną w formie sądu. Spekulatywna tożsamość umysłu i natury sugeruje, że rozum i historia postępują w kierunku Absolutu, przemierzając różne stadia względnej niedojrzałości, podobnie jak drzewo lub dziecko, przezwyciężając niezbędne niepowodzenia i przeszkody (Patrz postęp poniżej).,

struktura logiki Hegla zdaje się wykazywać samopodobieństwo, z podrozdziałami, w traktowaniu bardziej specyficznej tematyki, przypominającej traktowanie całości. Koncepcja aufhebunga Hegla, dzięki której części są zachowane i przekształcone w całość, przewiduje koncepcję emergencji we współczesnej teorii systemów i biologii ewolucyjnej.

system Hegla jest często przedstawiany w formie trójkąta Sierpińskiego ze względu na jego skłonność do grupowania pojęć przez triady., Jednak sam Hegel opisuje system jako ” krąg okręgów:”

…nauka przedstawia się jako okrąg, który wije się wokół siebie, gdzie mediacja wije koniec z powrotem do początku, który jest prostą podstawą; okrąg jest więc okręgiem okręgów, ponieważ każdy pojedynczy członek, który jest spowodowany przez metodę, odbija się w sobie tak, że wracając do początku, jest jednocześnie początkiem nowego członka.,

FreedomEdit

myślenie Hegla można rozumieć jako konstruktywny rozwój w ramach szerokiej tradycji, która obejmuje Platona i Immanuela Kanta. Do tej listy można dodać Proklusa, Meistera Eckharta, Gottfrieda Wilhelma Leibniza, Plotinusa, Jakoba Böhme 'a i Jean-Jacques' a Rousseau. To, co odróżnia ich od materialistów, takich jak Epikurus i Thomas Hobbes oraz od empiryków, takich jak David Hume, to fakt, że uważali wolność lub samostanowienie za rzeczywiste i mające ważne implikacje ontologiczne dla duszy, umysłu lub Boskości., To skupienie się na wolności jest tym, co generuje pojęcie Platona (w Phaedo, Republic i Timaeus) duszy jako wyższej lub pełniejszej rzeczywistości niż ta posiadana przez przedmioty nieożywione. Podczas gdy Arystoteles krytykował „formy” Platona, zachował on ontologiczne implikacje Platona dla samostanowienia: rozumowanie etyczne, szczyt duszy w hierarchii natury, porządek kosmosu i uzasadnione argumenty za pierwszym poruszającym. Do rozważań o wolności moralnej i noumenalnej, a także o Bogu, Kant wniósł wysokie uznanie Platona za suwerenność indywidualną.,:127-128 wszystkie trzy znajdują wspólną płaszczyznę na temat wyjątkowej pozycji ludzi we wszechświecie, w stosunku do zwierząt i przedmiotów nieożywionych.

w swojej dyskusji o „Duchu” w swojej encyklopedii Hegel chwali Arystotelesa o duszy jako „zdecydowanie najbardziej godne podziwu, być może nawet jedyne dzieło o wartości filozoficznej na ten temat”. W fenomenologii ducha i nauce logiki wszechobecna jest troska Hegla o kwestie Kantowskie, takie jak wolność i moralność oraz ich implikacje ontologiczne., Zamiast po prostu odrzucać dualizm wolności i natury Kanta, Hegel dąży do poddania go „prawdziwej nieskończoności”, „koncepcji” (lub „pojęcia”: Begriff), „ducha” i ” życia etycznego „w taki sposób, że dualizm Kantowski staje się zrozumiały, a nie pozostaje brutalnym”danym”.

powodem, dla którego ta subsumpcja ma miejsce w szeregu pojęć, jest to, że metoda Hegla w jego nauce logiki i jego encyklopedii ma zaczynać od podstawowych pojęć, takich jak „bycie” i „nic”, i rozwijać je poprzez długą sekwencję opracowań, w tym te już wspomniane., W ten sposób rozwiązanie, które zostało zasadniczo osiągnięte w opisie ” prawdziwej nieskończoności „w rozdziale” jakości „nauki logiki, powtarza się w nowych formach w późniejszych etapach, aż do” ducha „i” życia etycznego ” w trzecim tomie encyklopedii.

w ten sposób Hegel bronił prawdy w dualizmie Kantowskim przed redukcyjnymi lub eliminacyjnymi programami, takimi jak materializm i empiryzm., Podobnie jak Platon, ze swoim dualizmem duszy przeciwko cielesnym apetytom, Kant dążył do zdolności umysłu do kwestionowania jego czułych skłonności lub apetytów i wymyślić standard ” obowiązku „(lub, w przypadku Platona,” dobra”), który przekracza ograniczalność cielesną. Hegel zachował tę zasadniczą platońską i Kantowską troskę w postaci nieskończoności wykraczającej poza to, co skończone (proces, który Hegel w rzeczywistości odnosił się do ” wolności „i ” powinności”): 133-136, 138 uniwersalność wykraczająca poza to, co szczególne (w koncepcji) i Duch wykraczający poza naturę., Hegel uczynił te dualności zrozumiałymi przez (ostatecznie) swój argument w rozdziale „jakość” „nauki logiki”. Skończone musi stać się nieskończone, aby osiągnąć rzeczywistość. Idea Absolutu wyklucza wielość, więc subiektywne i obiektywne muszą osiągnąć syntezę, aby stać się całością., Dzieje się tak, ponieważ, jak sugerował Hegel wprowadzając pojęcie „rzeczywistości”: 111 to, co decyduje o sobie—zamiast zależeć od jego relacji z innymi rzeczami ze względu na swój zasadniczy charakter—jest pełniej „realne” (zgodnie z łacińską etymologią „realne”, bardziej „rzeczopodobne”) niż to, co nie. Rzeczy skończone nie determinują samych siebie, ponieważ jako rzeczy „skończone” ich zasadniczy charakter jest determinowany przez ich granice względem innych rzeczy skończonych, więc aby stać się „rzeczywistymi”, muszą wyjść poza swoją skończoność („skończoność jest tylko jako przekraczanie samego siebie”).,:145

wynik tego argumentu jest taki, że skończone i nieskończone-partykularne i uniwersalne, Natura i wolność – nie stoją wobec siebie jako niezależne rzeczywistości, ale zamiast tego ta ostatnia, w każdym przypadku, jest samo-transcendentem tej pierwszej.: 146 zamiast podkreślać osobliwość każdego czynnika, który uzupełnia i koliduje z innymi, relacja między skończonym i nieskończonym (i partykularnym i uniwersalnym, a naturą i wolnością) staje się zrozumiała jako stopniowo rozwijająca się i doskonaląca się całość.,

ProgressEdit

mistyczne pisma Jakoba Böhme wywarły silny wpływ na Hegla. Böhme pisał, że upadek człowieka jest koniecznym etapem ewolucji Wszechświata. Ta ewolucja była wynikiem Bożego pragnienia całkowitej samoświadomości. Hegel był zafascynowany dziełami Kanta, Rousseau i Johanna Wolfganga Goethego oraz Rewolucją Francuską., Współczesna filozofia, Kultura i społeczeństwo wydawały się Heglowi obarczone sprzecznościami i napięciami, takimi jak te między podmiotem i przedmiotem wiedzy, umysłem i naturą, sobą i innymi, wolnością i autorytetem, wiedzą i wiarą lub oświeceniem i romantyzmem. Głównym filozoficznym projektem Hegla było przyjęcie tych sprzeczności i napięć i zinterpretowanie ich jako części kompleksowej, ewoluującej, racjonalnej jedności, którą w różnych kontekstach nazwał ” ideą absolutną „(Nauka o logice, sekcje 1781-1783) lub” wiedzą absolutną „(Fenomenologia Ducha,”(DD) wiedza absolutna”).,

według Hegla jedność ta ewoluowała i objawiała się w sprzeczności i negacji. Sprzeczność i negacja mają tę dynamiczną cechę, że każdy punkt w każdej dziedzinie rzeczywistości—świadomość, historia, filozofia, sztuka, Natura i społeczeństwo-prowadzi do dalszego rozwoju, aż do osiągnięcia racjonalnej jedności, która zachowuje sprzeczności jako fazy i podczęści, podnosząc je (Aufhebung) do wyższej jedności. Umysł ten pojmuje wszystkie te fazy i podczęści jako kroki w swoim własnym procesie rozumienia., Jest to racjonalne, ponieważ ten sam, leżący u podstaw, logiczny, rozwojowy porządek leży u podstaw każdej domeny rzeczywistości i samoświadomego racjonalnego myślenia, chociaż dopiero w późniejszych stadiach rozwoju dochodzi do pełnej samoświadomości. Racjonalna, samoświadoma całość nie jest rzeczą lub istotą, która leży poza innymi istniejącymi rzeczami lub umysłami. Dochodzi raczej do dopełnienia w filozoficznym rozumieniu indywidualnych istniejących ludzkich umysłów, które poprzez własne zrozumienie doprowadzają ten proces rozwojowy do zrozumienia samego siebie., Myśl Hegla jest rewolucyjna, ponieważ jest filozofią absolutnej negacji—dopóki absolutna negacja znajduje się w centrum, systematyzacja pozostaje otwarta, umożliwiając istotom ludzkim stawanie się podmiotami.

„Umysł” i „Duch” są powszechnymi angielskimi tłumaczeniami użycia przez Hegla niemieckiego słowa „Geist”, które łączy znaczenie ducha—jak w Bogu, duchu lub umyśle—z zamierzoną siłą., W szkicu rękopisów Hegla napisanych podczas jego pobytu na Uniwersytecie w Jenie, jego pojęcie „Geist” było ściśle związane z pojęciem „Eteru”, z którego czerpał również pojęcia przestrzeni i czasu, ale w jego późniejszych pracach (po Jenie) nie używał wyraźnie swojego starego pojęcia”eteru”.,

centralną koncepcją Hegla wiedzy, umysłu i rzeczywistości była odmienność tożsamości; umysł uzewnętrznia się w różnych formach i przedmiotach i stoi na zewnątrz lub jest im przeciwny, a poprzez rozpoznawanie siebie w nich, jest „z samym sobą” w tych zewnętrznych przejawach, tak że są one jednocześnie umysłem i innym niż umysł. To pojęcie tożsamości odmiennej, związane z jego koncepcją sprzeczności i negatywności, jest główną cechą odróżniającą myśl Hegla od innych filozofów.,

społeczeństwo Obywatelskieedytuj

Hegel wyróżnił społeczeństwo obywatelskie i Państwo w swoich elementach Filozofii Prawa. W tym dziele społeczeństwo obywatelskie (Hegel użył terminu „bürgerliche Gesellschaft”, choć obecnie w języku niemieckim określa się je jako Zivilgesellschaft, aby podkreślić bardziej inkluzywną wspólnotę) było etapem dialektycznej relacji między postrzeganymi przez Hegla przeciwieństwami, makro-Wspólnotą państwa i mikro-Wspólnotą rodziny. Ogólnie rzecz biorąc, termin ten został podzielony, podobnie jak zwolennicy Hegla, na polityczną lewicę i prawicę., Po lewej stronie stała się ona podstawą społeczeństwa obywatelskiego Karola Marksa jako podstawy ekonomicznej; po prawej stronie stała się Opisem dla wszystkich niepaństwowych (a państwo jest szczytem obiektywnego ducha) aspektów społeczeństwa, w tym kultury, społeczeństwa i Polityki. To liberalne rozróżnienie między społeczeństwem politycznym a obywatelskim zostało wykorzystane przez Alexisa de Tocqueville ' a. W rzeczywistości rozróżnienia Hegla co do tego, co miał na myśli przez społeczeństwo obywatelskie, są często niejasne., Choć wydaje się, że uważał on, że społeczeństwo obywatelskie, takie jak to, w którym żył, jest nieuniknionym krokiem w dialektyce, pozwolił na zmiażdżenie innych „mniejszych”, Nie w pełni zrealizowanych społeczeństw obywatelskich, ponieważ nie były one w pełni świadome swojego braku postępu. W oczach Hegla było całkowicie uzasadnione, aby zdobywca, taki jak Napoleon, przyszedł i zniszczył to, co nie zostało w pełni zrealizowane.

Państwo Hegla jest ostateczną kulminacją uosobienia wolności lub prawa (Rechte) w elementach Filozofii Prawa., Państwo podporządkowuje się rodzinie i społeczeństwu obywatelskiemu i wypełnia je. Wszystkie trzy razem nazywane są „życiem etycznym” (Sittlichkeit). Stan obejmuje trzy „chwile”. W państwie Heglowskim obywatele znają swoje miejsce i wybierają swoje miejsce. Oboje znają swoje obowiązki i decydują się je wypełnić. „Najwyższym obowiązkiem jednostki jest bycie członkiem Państwa” (elementy filozofii prawa, rozdział 258). Jednostka ma „znaczną wolność w państwie”., Państwo jest „obiektywnym duchem”, więc „tylko poprzez bycie członkiem Państwa jednostka sama ma obiektywizm, prawdę i życie etyczne” (sekcja 258). Każdy członek kocha Państwo z prawdziwym patriotyzmem, ale przekroczył prosty „ducha zespołu” poprzez odzwierciedlenie poparcia ich obywatelstwa.

Heraklitusedytuj

według Hegla, „Heraklit jest Tym, który jako pierwszy zadeklarował naturę nieskończoną i najpierw pojął naturę jako samą w sobie nieskończoną, czyli jej istotę jako proces. Początki filozofii datuje się od Heraklita., Jego ideą jest niezmienna Idea, która jest taka sama u wszystkich filozofów do dnia dzisiejszego, jak była to Idea Platona i Arystotelesa”. Dla Hegla wielkimi osiągnięciami Heraklita było zrozumienie natury nieskończoności, która dla Hegla obejmuje zrozumienie wrodzonej sprzeczności i negatywności rzeczywistości; i zrozumienie, że rzeczywistość jest stawaniem się lub procesem i że „bycie” i „nicość” są pustymi abstrakcjami., Według Hegla „ciemność” Heraklita wynika z tego, że jest on prawdziwym filozofem (w terminach Hegla „spekulatywnym”), który pojął ostateczną prawdę filozoficzną i dlatego wyraził siebie w sposób wykraczający poza abstrakcyjną i ograniczoną naturę zdrowego rozsądku i trudny do uchwycenia przez tych, którzy działają w zdrowym rozsądku. Hegel twierdził, że w Heraklitach miał przedmowę do swojej logiki: „nie ma propozycji Heraklita, której nie przyjąłem w mojej logice”.

Hegel w swoich wykładach na temat historii filozofii przytacza szereg fragmentów Heraklita., Ten, któremu przypisuje wielkie znaczenie, to fragment, który tłumaczy jako „byt nie jest czymś więcej niż Nie-bytem”, który interpretuje jako następujący:

Sein und Nichts sei dasselbe
byt i nie-byt są tym samym.

Heraklit nie uformował żadnych abstrakcyjnych rzeczowników z jego zwykłego użycia „być ” i” stać się ” i wydawał się przeciwstawiać jakiejkolwiek tożsamości A do jakiejkolwiek innej tożsamości B, C i tak dalej, która nie jest-A., Hegel interpretuje jednak not-A jako zupełnie nieistniejące, Nie niczym, czego nie można sobie wyobrazić, ale jako nieokreśloną czy” czystą ” istotę bez partykularności czy specyficzności. Czysta istota i czysta nie-istota lub nicość są dla Hegla abstrakcjami od rzeczywistości stawania się i tak też interpretuje Heraklita.,

dla Hegla, wewnętrzny ruch rzeczywistości jest procesem myślenia Boga przejawiającym się w ewolucji Wszechświata Natury i myśli; Hegel twierdził, że gdy jest w pełni zrozumiany, rzeczywistość jest myślona przez Boga jako przejawiająca się w ludzkim zrozumieniu tego procesu. Ponieważ myśl ludzka jest obrazem i wypełnieniem myśli Bożej, Boga można zrozumieć poprzez analizę myśli i rzeczywistości. Tak jak ludzie nieustannie korygują swoją koncepcję rzeczywistości poprzez dialektyczny proces, Bóg staje się pełniej manifestowany poprzez dialektyczny proces stawania się.,

dla swojego boga Hegel nie przyjmuje Logosu Heraklita, ale odnosi się do nous Anaksagorasa, chociaż mógł uznać je tak samo, jak nadal odnosi się do Bożego planu, który jest identyczny z Bogiem. Cokolwiek nous myśli w dowolnym czasie jest rzeczywistą substancją i jest tożsame z ograniczonym bytem, ale więcej pozostaje w substracie nie-bytu, który jest identyczny z czystą lub nieograniczoną myślą.

wszechświat jako stawanie się jest połączeniem bytu i nie-bycia., Specyfika nigdy nie jest kompletna sama w sobie, ale w dążeniu do znalezienia kompletności nieustannie przekształca się w bardziej kompleksowe, złożone, odnoszące się do siebie szczegóły. Zasadniczą naturą bycia-dla-samego siebie jest to, że jest ono wolne „samo w sobie”; nie zależy ono od niczego innego w odniesieniu do swojego istnienia. Ograniczenia reprezentują kajdany, które muszą być stale odrzucane, ponieważ stają się bardziej swobodne i bardziej samostanowione.,

chociaż Hegel rozpoczął filozofowanie od komentarza do religii chrześcijańskiej i często wyraża pogląd, że jest chrześcijaninem, jego idee są nie do przyjęcia dla niektórych chrześcijan, mimo że miał duży wpływ na teologię XIX i XX wieku.

Religiaedytuj

jako absolwent protestanckiego seminarium, obawy teologiczne Hegla znalazły odzwierciedlenie w wielu jego pismach i wykładach. Jego myśli o osobie Jezusa Chrystusa wyróżniały się z teologii Oświecenia., W opublikowanych pośmiertnie wykładach na temat filozofii religii, Cz. 3, Hegel szczególnie interesuje się demonstracją istnienia Boga i dowodem ontologicznym. Podkreśla on, że „Bóg nie jest abstrakcją, ale konkretnym Bogiem Bóg, rozważany w kategoriach wiecznej idei, musi zrodzić syna, musi odróżnić się od siebie; jest procesem różnicowania, a mianowicie miłości i ducha”. Oznacza to, że Jezus, jako Syn Boży, jest stawiany przez Boga przeciwko sobie jako drugiemu. Hegel widzi relacyjne i metafizyczne jedność między Jezusem a Bogiem Ojcem., Dla Hegla Jezus jest zarówno boski, jak i ludzki. Hegel potwierdza ponadto, że Bóg (jako Jezus) nie tylko umarł, ale ” następuje raczej odwrócenie: Bóg, to znaczy, utrzymuje się w tym procesie, a ten ostatni jest tylko śmiercią śmierci. Bóg zmartwychwstaje do życia i w ten sposób rzeczy są odwrócone”.

filozof Walter Kaufmann twierdził, że we wczesnych pismach teologicznych Hegla istnieje ostra krytyka tradycyjnego chrześcijaństwa. Kaufmann wskazał również, że odniesienia Hegla do Boga lub do Boskości i ducha czerpały z klasycznej greckiej i chrześcijańskiej konotacji terminów., Kaufmann napisał:

Obok swoich ukochanych Greków, Hegel widział przed sobą przykład Spinozy i, w swoich czasach, poezję Goethego, Schillera i Hölderlina, który również lubił mówić o bogach i boskości. Tak więc on także czasami mówił o Bogu, a częściej o boskości; a ponieważ od czasu do czasu lubił nalegać, że jest on rzeczywiście bliższy tej czy innej tradycji chrześcijańskiej niż niektórzy teologowie jego czasów, czasami rozumiano go jako chrześcijanina.,

Hegel zidentyfikował się jako ortodoksyjny Luteranin i uważał, że jego filozofia jest zgodna z chrześcijaństwem., To skłoniło Heglowskiego filozofa, prawnika i Polityka Carla Friedricha Göschela (1784-1861) do napisania Traktatu o zgodności filozofii Hegla z chrześcijańską doktryną o nieśmiertelności duszy (Von den Beweisen für die Unsterblichkeit der menschlichen Seele im Lichte der spektiven Philosophie: eine Ostergabe – From the evidence of the immortality of the human soul in the light of speculative philosophy: an Easter gift) (Berlin: Verlag von Duncker und Humblot, 1835).,

Hegel pojmował nieśmiertelność duszy w następujący sposób w odniesieniu do chrześcijaństwa:

tak więc nieśmiertelność duszy nie może być reprezentowana jako pierwsza wchodząca w sferę rzeczywistości dopiero na późniejszym etapie; jest to aktualna właściwość Ducha; duch jest wieczny i z tego powodu jest już obecny., Duch, jako obdarzony wolnością, nie należy do sfery rzeczy ograniczonych; jako ten, co myśli i wie w sposób absolutny, posiada uniwersalność dla swego przedmiotu; jest to wieczność, która nie jest po prostu czasem trwania, ponieważ czas trwania może być oparty na górach, ale na wiedzy. Wieczność ducha jest tutaj wprowadzana do świadomości i znajduje się w tej uzasadnionej wiedzy, w tym właśnie oddzieleniu, które osiągnęło nieskończoność bycia dla siebie i które nie jest już uwikłane w to, co naturalne, warunkowe i zewnętrzne., Ta wieczność Ducha sama w sobie oznacza, że Duch jest, na początku, potencjalny; ale następny punkt zapatrywania wskazuje, że Duch powinien być tym, czym jest w swej istotnej i kompletnej naturze, w sobie i dla siebie. Duch musi się zastanowić nad sobą i w ten sposób powstaje brak jedności, nie może pozostać w punkcie, w którym widzi się, że nie jest tym, czym jest potencjalnie, ale musi stać się adekwatny do swojej koncepcji, musi stać się duchem uniwersalnym., Rozważana z punktu widzenia podziału lub podziału, jej potencjalna istota jest dla niej inną, a ona sama jest naturalną wolą; jest ona podzielona w sobie, a ten podział jest jak dotąd jej odczuciem lub świadomością sprzeczności i w ten sposób pojawia się wraz z nią konieczność zniesienia sprzeczności.,5ef020″>

Duch jest nieśmiertelny; jest wieczny; i jest nieśmiertelny i wieczny dzięki temu, że jest nieskończony, że nie ma takiej skończoności przestrzennej, jaką kojarzymy z ciałem; kiedy mówimy o tym, że ma pięć stóp wysokości, dwie stopy szerokości i grubości, że nie jest to teraz czas, że zawartość jego wiedzy nie składa się z tych niezliczonych muszek, że jego wola i wolność nie są nie ma to nic wspólnego z nieskończoną masą istniejących przeszkód, ani z celami i działaniami, z którymi muszą się zmierzyć przeciwstawne przeszkody i przeszkody., Nieskończoność ducha jest jej inwardnością, w sensie abstrakcyjnym jej czystą inwardnością, i to jest jej myśl, a ta abstrakcyjna myśl jest rzeczywistą obecną nieskończonością, podczas gdy jej konkretna inwardność polega na tym, że ta myśl jest duchem.

Hegel zdawał się mieć ambiwalentny związek z magią, mitem i pogaństwem., Sformułował wczesny filozoficzny przykład narracji rozczarowania, argumentując, że Judaizm był odpowiedzialny zarówno za uświadomienie sobie istnienia Geista, jak i, co za tym idzie, za oddzielenie natury od idei sił duchowych i magicznych oraz za kwestionowanie politeizmu. Jednak rękopis Hegla „najstarszy systematyczny program niemieckiego idealizmu” sugeruje, że Hegel był zaniepokojony postrzeganym upadkiem mitu i uroku w jego wieku, dlatego wezwał do” nowego mitu”, aby wypełnić kulturową próżnię.,

Hegel nadal rozwijał swoje myśli na temat religii zarówno pod względem tego, jak powinna ona być przekazywana „wissenschaftlich”, czy „teoretycznie rygorystycznie”, w kontekście własnego „systemu”, jak i tego, jak w pełni nowoczesna religia może być rozumiana.