w muzyce, flat (włoskie bemolle dla „miękkiego B”) oznacza „niższy w tonacji”. Płaski jest przeciwieństwem ostrego, który jest podwyższeniem skoku. W notacji muzycznej flat oznacza „niższy w wysokości o jeden półton (pół kroku)”, zapisywany za pomocą symbolu ♭, który pochodzi od stylizowanej małej litery „b”. Na przykład, muzyka poniżej ma sygnaturę klawisza z trzema flatami (wskazując albo E♭ dur lub C-moll), a nuta, D♭, ma flat accident.,

znak Unicode ♭ (U+266D) można znaleźć w bloku różne symbole; jego encją HTML jest♭.

przy dwunastotonowym równym temperamencie, na przykład D♭ jest enharmonicznie równoważne C♯, A G♭ jest równoważne F♯. W żadnym innym systemie strojenia takie ekwiwalencje enharmoniczne w ogóle nie istnieją. Aby umożliwić intonację rozszerzoną, kompozytor Ben Johnston używa ostrego jako przypadkowego, aby wskazać, że nuta jest podniesiona o 70,6 centa (stosunek 25:24), a płaskie, aby wskazać, że nuta jest obniżona o 70,6 centa.,

w intonacji płaski może również oznaczać „nieco niższy w tonacji” (o nieokreśloną kwotę). Jeśli dwie równoczesne nuty są nieco nieostre, niższa tonacja (zakładając, że wyższa jest prawidłowo tonowana) jest „płaska” w stosunku do drugiej. Co więcej, czasownik flatten oznacza obniżenie wysokości nuty, zazwyczaj o mały interwał muzyczny.