Edith Piaf, właśc. Edith Giovanna Gassion, (ur. 19 grudnia 1915 w Paryżu, zm. 10 października 1963 w Plascassier koło Grasse) – francuska piosenkarka i aktorka, której interpretacja chanson, czyli ballady francuskiej, przyniosła jej międzynarodową sławę. Wśród jej charakterystycznych piosenek były” Non, je ne regrette rien „(„Nie, niczego nie żałuję”) i ” La Vie en rose „(dosłownie” życie w różu”).
jak wyglądało Wczesne życie Edith Piaf?,
Edith Piaf, porzucona przy porodzie przez matkę śpiewaczki, została przygarnięta przez babcię i wychowana w burdelu. Piaf została oślepiona przez powikłania zapalenia opon mózgowych, ale odzyskała wzrok cztery lata później. Towarzysząc ojcu, gdy występował jako akrobata, śpiewała na ulicach Paryża za pieniądze.
Jak Edith Piaf stała się sławna?
w 1935 roku Edith Piaf została odkryta przez właściciela kabaretu, który dał jej pierwszą pracę w klubie nocnym., Zaczął nazywać ją „la Môme piaf”, paryskim slangiem „mały wróbel”, które później przyjęła zawodowo. W tym samym roku Piaf zadebiutowała w teatrze, a wkrótce potem śpiewała w dużych salach muzycznych Paryża.
za co pamięta się Edith Piaf?
Edith Piaf była francuską piosenkarką, której ekspresyjne interpretacje chanson, czyli francuskiej ballady, przyniosły jej międzynarodową sławę. Wśród jej charakterystycznych piosenek były „Non, je ne regrette rien” („Nie, niczego nie żałuję”) i „La Vie en rose”(„życie w różu”)., Poruszyła publiczność swoimi pasjonującymi wykonaniami piosenek o stracie i miłości.
Edith Piaf była francuską piosenkarką, której ekspresyjne interpretacje chanson, czyli francuskiej ballady, przyniosły jej międzynarodową sławę. Wśród jej charakterystycznych piosenek były „Non, je ne regrette rien” („Nie, niczego nie żałuję”) i „La Vie en rose”(„życie w różu”)., Poruszyła publiczność swoimi pasjonującymi wykonaniami piosenek o stracie i miłości.
Piosenki Piaf i jej styl śpiewania zdawały się odzwierciedlać tragedie jej trudnego życia. Jej matka, śpiewaczka z kawiarni, porzuciła ją po urodzeniu i została przygarnięta przez babcię, która wychowywała dziewczynę w burdelu. Piaf podobno oślepła w wieku trzech lat jako powikłanie zapalenia opon mózgowych, ale odzyskała wzrok cztery lata później. Kilka lat później dołączyła do swojego ojca, akrobaty cyrkowego, i towarzyszyła mu podczas jego występów., Śpiewała na ulicach Paryża, zarabiając skromne życie, często w towarzystwie drobnych przestępców. Piaf urodziła córkę w 1932 roku, ale dziecko zmarło dwa lata później na zapalenie opon mózgowych. W 1935 została odkryta przez Louisa Leplée, właściciela kabaretu, który dał jej pierwszą pracę w klubie nocnym. Leplée zaczęła nazywać ją „la Môme piaf”, paryskim slangiem „mały wróbel”, w wyraźnym nawiązaniu do jej niewielkich rozmiarów-poniżej 142 cm wzrostu i około 40 kg wagi. Później przyjęła nazwę profesjonalnie., Jej debiut został doceniony przez aktora Maurice ' a Chevaliera, który tego wieczoru był na widowni.
w 1935 roku Piaf zadebiutowała w teatrze i w ciągu kilku lat śpiewała w dużych salach muzycznych Paryża. Początkowo jej materiałem był standard music hall fare, ale ostatecznie zatrudniła takich kompozytorów jak Marguerite Monnot i Michel Emer, którzy pisali piosenki specjalnie dla niej. W połowie lat 40. została mentorką młodego Yvesa Montanda i współpracowała z nim w filmie Étoile sans lumière (1946;”Gwiazda bez światła”)., Miała romans z bokserem wagi średniej Marcelem Cerdanem, który zginął w katastrofie lotniczej w drodze na spotkanie z nią. Jej nieszczęśliwe życie osobiste i nieskazitelny, choć dramatyczny styl podkreślały jej ekspresyjny głos, a ona była w stanie poruszyć publiczność z jej namiętnym wykonywaniem piosenek, które często były o stracie i miłości. W późniejszym okresie życia Piaf uczestniczyła w kilku poważnych wypadkach samochodowych i cierpiała z powodu złego stanu zdrowia, częściowo z powodu nadużywania alkoholu i narkotyków. Zmarła w wieku 47 lat na raka wątroby., Jej śmierć była opłakiwana w całej Francji, a tysiące ludzi obeszło drogę jej konduktu pogrzebowego.
<
Encyclopædia Britannica, Inc.w 1958 roku Piaf nagrała swoje przemyślenia na temat swojego życia w dwóch książkach: Au bal de la chance (1958; „At the Ball of Fortune”; Eng. trans. Koło Fortuny) oraz pośmiertnie wydane Ma vie (1964; moje życie). Była tematem kilku biografii, a także sztuk teatralnych i filmów.,
Everett Collection Inc./age fotostock