historycy zidentyfikowali wiele przyczyn Rewolucji Francuskiej, zarówno długo i krótko. Wczesne, rojalistyczne i klerykalne interpretacje rewolucji uznały ją za spisek zaaranżowany przez filozofów Oświecenia. Od końca XIX wieku dominowały wyjaśnienia oparte na teoriach Karola Marksa., W tej lekturze rewolucja wynikała z walki o władzę pomiędzy starą szlachtą feudalną, której status opierał się na własności ziemi, a burżuazją, która zdobywała bogactwo poprzez handel, finanse i zawody. W 1789 roku burżuazja podjęła wspólną sprawę z chłopstwem i klasami robotniczymi, aby rozpocząć rewolucję.

marksistowska interpretacja Rewolucji Francuskiej była coraz bardziej kwestionowana po 1945 roku. Krytycy wskazywali, że wśród tych, którzy domagali się reform w 1789 r.było wielu szlachciców., Co więcej, różnica między szlachtą a ludnością nie była tak jasna, jak kiedyś przypuszczano. Szlachta zajmowała się również handlem i finansami, podczas gdy wielu zamożnych mieszczan kupowało patenty szlacheckie. W rzeczywistości Francuska szlachta była stosunkowo otwarta, a bogaci mieszkańcy kupili i poślubiali swoją drogę do mobilności społecznej. Status ekonomiczny i społeczny okazał się zatem słabym przewodnikiem dla zachowań politycznych, a idea monolitycznych „klas” dla własnych interesów gospodarczych coraz bardziej nie do utrzymania.,

ta krytyka coraz bardziej skłaniała historyków do odejścia od przyczyn społecznych i ekonomicznych jako wyjaśnień rewolucji. Zamiast tego skoncentrowali się na roli przyczyn politycznych i kulturowych w podżeganiu do rewolucji. Zidentyfikowano pojawienie się rewolucyjnej kultury politycznej. Kultura ta wyrażała się w rosnącej liczbie czasopism, gazet, broszur i książek i znalazła forum w rozprzestrzenianiu się kawiarni, salonów, towarzystw i klubów. To właśnie ta kultura, te rewizjonistyczne interpretacje argumentowały, wywołały wydarzenia z 1789 roku.,

w okresie powojennym zainteresowanie rewolucją przejawiało się także w objęciu wcześniej pomijanych grup. Rozprzestrzenianie się drugiej i trzeciej fali feminizmu doprowadziło do większego zainteresowania rolą kobiet w rewolucji francuskiej. Było również większe zainteresowanie wydarzeniami poza Paryżem i w Cesarstwie francuskim.

w ostatniej dekadzie „rewizjonistyczne” relacje z rewolucji, które kładą nacisk na politykę i kulturę, same w sobie zostały zakwestionowane. Pojawiły się pytania o to, w jaki sposób idee polityczne zostały przełożone na konkretne działania na ulicach Paryża?, Jak rewolucyjna kultura polityczna mogłaby zmobilizować chłopstwo i miejską biedotę? Niektórzy historycy twierdzili, że konieczne jest ponowne zbadanie społecznych przyczyn rewolucji. W jaki sposób wydarzenia kulturowe i polityczne zidentyfikowane przez historyków rewizjonistycznych współgrały ze zmianami społecznymi i gospodarczymi, których doświadcza szersza ludność Francuska?

niemniej jednak historycy przyznają, że rewolucja była spowodowana mnogością czynników. Reszta eseju dostarczy przegląd tych czynników.,

la Grande Nation: Francja jako Wielka potęga

na pierwszy rzut oka XVIII-wieczna Francja była potęgą Europy. Była to pierwsza z pięciu wielkich mocarstw europejskich (Francja, Wielka Brytania, Austria, Rosja i Prusy). Było to największe Państwo w Europie Zachodniej. Co więcej, jego populacja wynosiła prawie 28 milionów, co czyni go najbardziej zaludnionym państwem w Europie po Rosji.

Francja miała również imperium kolonialne na Karaibach i placówki gdzie indziej., To kolonialne posiadłości nie były tak rozległe jak te z Brytyjczyków, ale do 1780 roku stanowiły najbogatszą kolonię na świecie w Saint Domingue (później Haiti). W 1780 roku Saint Domingue dostarczał połowę światowego eksportu kawy i cukru i generował dwa razy większe dochody niż najbogatsza Kolonia Hiszpanii, Meksyk. Pod koniec 1780 roku Francja wysłała do Indii więcej statków handlowych niż Wielka Brytania, a w latach 1787-1791 wysłała nawet więcej niewolników z Afryki niż Brytyjczycy.,

najbardziej dynamicznym sektorem gospodarki we Francji był zatem handel niewolnikami i cukrem, który działał z Atlantyckich portów Nantes i Bordeaux. Jednak inne obszary gospodarki również uległy ekspansji w XVIII wieku. W kotlinie Paryskiej rozwinęło się Rolnictwo handlowe, podczas gdy Lyon pozostał Centrum Bankowości i handlu jedwabiem.

do 1789 roku PKB Francji był trzykrotnie większy niż w Wielkiej Brytanii. Jego duża populacja i żywy handel kolonialny stanowiły potencjalnie dużą podstawę podatkową, dzięki której Francja mogła finansować swoje wojsko., W konsekwencji Francja szczyciła się największą europejską armią i potężną marynarką wojenną. Potęga tego wojska została zilustrowana przez kluczowego adiutanta, który Francja dostarczyła amerykańskim rewolucjonistom w ich walce z Brytyjczykami podczas amerykańskiej wojny o niepodległość.

oprócz potęgi militarnej Francja cieszyła się również dużą ilością „soft power”. Francuski był drugim językiem wykształconych w całej Europie. Formy francuskie w literaturze, teatrze, modzie i kuchni były bardzo wpływowe., Francuscy filozofowie i pisarze, tacy jak Montesquieu, Voltaire i Diderot, odegrali również ważną rolę w XVIII-wiecznym oświeceniu.

słabości osiemnastowiecznego państwa francuskiego

pomimo zalet, jednak państwo francuskie cierpiało na kilka słabości strukturalnych, które podważały jego wielki status mocarstwa. Po pierwsze, Francja borykała się z problemami finansowymi przez cały XVIII wiek. Szlachta korzystała z wielu zwolnień podatkowych. Były one zwolnione, na przykład, z taille, głównego podatku gruntowego., Kościół katolicki, który posiadał dziesiątą część ziemi we Francji, został całkowicie zwolniony. Zamiast tego Kościół wynegocjował don gratuit (darmowy dar) z Koroną w zamian za podatki. W konsekwencji obciążenie podatkowe spadło nieproporcjonalnie na tych, którzy są w stanie je znieść, czyli chłopstwo. Od 1/3 do 1/3 dochodów chłopa odprowadzane były z podatków, dziesięciny kościelnej i podatków. Co więcej, 56 proc. obciążeń podatkowych spadło również na nieruchomości gruntowe, najmniej dynamiczny sektor gospodarki.,

Po Drugie, podejmowano liczne próby reformy systemu podatkowego i gospodarki w XVIII wieku, ale wszystkie zakończyły się niepowodzeniem z powodu oporu szlachty i parlementów. Opór był wspierany przez powszechny system venality, dzięki któremu zamożni ludzie mogli nabywać pewne urzędy publiczne, takie jak miejsca na parlementach. W XVII wieku praktyka ta zapewniła koronie przepływ środków pieniężnych w krótkim okresie, ale oznaczała również, że trudno było usunąć urzędników państwowych bez rekompensaty., Parlementy, sądy prawnicze odpowiedzialne za rejestrowanie dekretów królewskich, aby mogły stać się prawem, w szczególności stały się ośrodkami oporu władzy królewskiej i prób rewizji systemu podatkowego.

Po trzecie, chociaż części francuskiej gospodarki, takie jak handel kolonialny, kwitły, rozwój gospodarczy gdzie indziej był utrudniony przez ograniczenia cechowe, wewnętrzne bariery celne i opłaty drogowe. Rozwój wytwórczości i wczesnych przedsiębiorstw przemysłowych pozostał więc w tyle za innymi krajami, takimi jak Wielka Brytania., Chociaż wprowadzono nowe uprawy i techniki rolnicze, takie jak ziemniaki i płodozmian, były one powolne rozprzestrzeniać się w całej Francji. Seria niepowodzeń żniwnych w 1770 i pod koniec 1780 roku doprowadziła do wzrostu cen żywności, ubóstwa i trudności dla dużej części ludności.

Po czwarte, Francuskie struktury Administracji i zarządzania nie były jednolite. Państwo francuskie rozwijało się od wczesnego średniowiecza poprzez mieszany proces podboju, małżeństwa i dziedziczenia. W rezultacie kodeksy prawne różniły się w zależności od regionu i prowincji., W pays d 'election Autonomia regionalna została podporządkowana koronie, ale w Pays d' États prowincjonalne posiadłości nadal istniały. Niektóre regiony cieszyły się szczególnymi przywilejami. Bretania, na przykład, była zwolniona z niepopularnego podatku soli, gabelle. Jurysdykcja trzynastu parlementów również była bardzo zróżnicowana. Na przykład parlement Paryski obejmował około jedną trzecią Francji, ale inne obejmowały znacznie mniejsze obszary. Złożoność tego systemu utrudniała próby reform.

Po piąte, zmiany demograficzne i społeczne również stworzyły własne problemy., Wzrost populacji i rozpowszechniony system dziedziczenia częściowego, w którym ziemia była podzielona między synów, powodowały presję gruntów rolnych. Niektórzy chłopi byli w stanie kupić rozległe połacie ziemi i cieszyć się znacznym dobrobytem, ale znacznie większy segment prowadził bardziej niepewną egzystencję. Około połowa chłopstwa była bezrolna lub uprawiana tylko na małej działce. Słabe zbiory mogą mieć katastrofalne konsekwencje dla tych społeczności.

stagnacja produkcji rolnej i rosnąca inflacja dodatkowo osłabiły siłę nabywczą chłopstwa., Wraz ze wzrostem cen chleba i spadkiem płac realnych coraz większa część dochodów biednych była przeznaczana na utrzymanie. To osłabiło zapotrzebowanie na wyroby przemysłowe, co z kolei miało negatywny wpływ na przemysł włókienniczy i inne gałęzie przemysłu. Na przykład w Troyes około 10 000 pracowników przemysłu tekstylnego było bezrobotnych do 1788 roku.

proces polaryzacji widoczny był również na drugim końcu skali społecznej. Szlachta zdominowała wyższe eszelony Kościoła Katolickiego, ale proboszczowie byli stosunkowo biedni., Byli też bliżej związani z miejscowymi społecznościami chłopskimi i miejskimi.

tymczasem tradycyjna szlachta często miała pretensje do wejścia bogatych pospólstwa w szeregi arystokracji. Było to szczególnie w przypadku starej szlachty „mieczowej”, z której wielu widziało pogorszenie się ich losu w ciągu ostatniego stulecia. Tymczasem wzrost czynszów ziemskich spowodował, że ci arystokraci z większymi majątkami stawali się mniej zależni od mianowań królewskich, synekur i emerytur, niż w XVII i na początku XVIII wieku.,

niepowodzenie reformy podatków oznaczało, że chociaż Francja była bogatym krajem, Korona musiała coraz częściej sięgać po pożyczki, aby zaspokoić swoje wydatki. Co gorsza, koszty prowadzenia wojny wzrosły wykładniczo w XVIII wieku, gdy globalne zobowiązania Francji rozszerzały się.

klęski militarne i dyplomatyczne

Francja doznała w drugiej połowie XVIII wieku serii odwetów militarnych i dyplomatycznych. W 1756 roku, w tzw. „rewolucji dyplomatycznej”, Francja zerwała sojusz z Prusami i sprzymierzyła się ze swoim tradycyjnym rywalem, Austrią., W latach 1756-1763 walczył zarówno z Wielką Brytanią, jak i Prusami w wojnie siedmioletniej w Europie. Jednocześnie toczyła wojnę z Wielką Brytanią i jej koloniami w Ameryce Północnej w wojnie francusko-indyjskiej, podczas gdy wojna zastępcza była prowadzona przez francuskie i angielskie kompanie Wschodnioindyjskie w Indiach.

Francja poniosła poważne klęski na wszystkich frontach w tym pierwszym globalnym konflikcie. Brytyjczycy podbili nową Francję, tworząc kolonię Kanady. Wpływy francuskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w Indiach zostały znacznie ograniczone i Wielka Brytania zdominowała subkontynent., Tymczasem w Europie armia francuska została upokorzona przez Fryderyka Wielkiego i Prusaków w bitwie pod Rossbach w 1757 roku. Napoleon Bonaparte twierdził później, że rewolucja rozpoczęła się w 1757 roku, kiedy Prusy upokorzyły potęgę Burbonów.

Francja cieszyła się większym sukcesem militarnym w 1780 roku, kiedy sprzymierzyła się z amerykańskimi rebeliantami przeciwko Koronie Brytyjskiej. Jednak nadzieje króla Ludwika XVI, że sojusz ten doprowadzi do preferencyjnych praw handlowych po wojnie, zostały zaprzepaszczone, gdy nowa Republika Amerykańska odnowiła swoje powiązania handlowe z Wielką Brytanią.,

udział Francji w wojnie siedmioletniej i amerykańskiej wojnie o niepodległość znacznie zwiększył zadłużenie państwa. Jacques Necker, minister finansów w latach 1777 i 1781, w dużej mierze finansował wysiłki wojenne Francji poprzez pożyczki. W rezultacie dług Państwa do 1789 r. wynosił od 8 do 12 miliardów liwrów. Obsługa tego długu pochłonęła coraz większą część dochodów państwa. Ponadto obawy co do zdolności kredytowej Francji oznaczały, że kredyty można było nabywać jedynie po wyższych stopach procentowych.

problemy fiskalne i dyplomatyczne powstały w 1787 roku., Międzynarodowy prestiż monarchii został osłabiony, gdy nie była ona w stanie interweniować w konflikcie między siłami republikańskimi i Orangistowskimi w sąsiednich Zjednoczonych Prowincjach z powodu braku funduszy.

oświecenie i Powstanie sfery publicznej

zaangażowanie Francuzów w amerykańską wojnę o niepodległość miało wpływ poza finansami. Amerykańscy rebelianci walczyli pod hasłem „no taxation without representation”. Jednak francuscy oficerowie i żołnierze nie cieszyli się tymi samymi prawami politycznymi, o które walczyli ich amerykańscy sojusznicy., Niezgodność monarchii absolutnej walczącej w obronie Republiki opartej na powszechnych wyborach męskich (z wyłączeniem niewolników) nie została stracona przez wielu komentatorów we Francji i Europie. Markiz de Lafayette, który służył u boku George ' a Washingtona, stał się bohaterem po obu stronach Atlantyku. Deklaracja niepodległości była inspiracją dla przyszłych reformatorów i rewolucjonistów we Francji. W rzeczywistości Deklaracja Niepodległości stanowiłaby wzór Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela w 1789 roku.,

na łamach periodyków, książek, pamfletów i czasopism, które powstawały w XVIII wieku, prowadzona była debata nad krajowymi reformami politycznymi. Rosnący poziom umiejętności czytania oznaczał zwiększoną publiczność dla słowa pisanego. Niektórzy historycy, jak Rolf Engelsing, twierdzą, że osiemnastowieczna Europa była również świadkiem „rewolucji czytelniczej”. Literat zaczął czytać szerzej, a nie czytać i ponownie czytać niewielką liczbę dzieł, takich jak Biblia. Argument ten został zakwestionowany. Biblia i inne dzieła religijne pozostały bardzo popularne., Jednak liczba książek wydanych w Europie gwałtownie wzrosła w XVIII wieku. Korona stosowała system cenzury, a kontrowersyjne dzieła, takie jak „Lettres philosophique” Voltaire 'a i ” Dictonnaire philosophique”, zostały spalone. Zakazane utwory były jednak przemycane przez granicę z austriackimi Niderlandami i Republiką holenderską, co wiązało się z bardziej liberalnym podejściem do publikowania.

ten tętniący życiem Świat Literacki miał kluczowe znaczenie dla szerzenia się sfery publicznej., Termin został ukuty przez niemieckiego filozofa Jürgena Habermasa i opisuje przestrzeń społeczną, w której kształtowała się opinia publiczna. Rozwój sfery publicznej sprzyjał również rozpowszechnieniu się kawiarni. Do 1789 roku Paryż miał 1600 kawiarni. Często oferowali gazety i czasopisma do czytania, a także jedzenie i picie. Były to więc przestrzenie, w których idee mogły krążyć i być dyskutowane. Salon, Zwykle prowadzony przez arystokratyczną damę, stanowił podobne forum do dyskusji, choć bardziej ekskluzywne niż kawiarnia., Loży masońskie rozpowszechniły się również w XVIII wieku i stanowiły sieć rozpowszechniania idei.

to poprzez literaturę i w sferze publicznej wyrażano idee reform politycznych i społecznych. W 1748 r. Duch praw Montesquieu określił trzy różne formy rządów-monarchiczną, Republikańską i despotyczną – i opowiadał się za rozdzieleniem władzy sądowniczej, ustawodawczej i wykonawczej. Voltaire chwalił angielską monarchiczną Konstytucję swoich listów philosophique, podczas gdy Rousseau celebrował wartości republikańskie., Wpływ mieli również zagraniczni filozofowie, szczególnie dzieła Johna Locke ' a. Wszystkie te prądy intelektualne zasilały ferment intelektualny w okresie poprzedzającym rewolucję francuską i głęboko wpłynęły na postawy deputowanych Zgromadzenia Narodowego.

sfera publiczna nie ograniczała się jednak do dyskusji na temat reform politycznych i Spraw Społecznych. Niektórzy historycy wskazywali na rozwój upolitycznionej pornografii w późnym XVIII wieku., Wiele z tych publikacji przedstawiało osoby na stanowiskach autorytarnych, takich jak duchowni i czołowi arystokratyczni mężowie stanu. Sama rodzina królewska również podlegała temu rodzajowi pisma. Królowa, Maria Antonina, była szczególnym celem oszczerstw i satyry. Jako Habsburska księżniczka była związana z katastrofalnym Sojuszem austriackim podczas wojny siedmioletniej. Ona i Ludwik XVI nie doczekali się męskiego potomka aż do października 1781 roku, jedenaście lat po ślubie. Oskarżano Marię Antoninę o dekadencję, rozwiązłość, cudzołóstwo i homoseksualizm.,

reputacja Marie-Antoinette została dodatkowo nadszarpnięta przez „romans diamentowego naszyjnika”. W 1785 kardynał de Rohan został oszukany, aby kupić diamentowy naszyjnik, aby zyskać przychylność Królowej. Oszuści ukradli jednak naszyjnik. Królowa nie miała nic wspólnego z „romansem”, ale powszechnie uważano, że poleciła Rohanowi kupić biżuterię. „Afera” miała miejsce na tle słabych zbiorów i narastających trudności dla ubogich., Ekstrawagancja biżuterii utrwaliła wizerunek królowej jako rozrzutnej, bardziej zainteresowanej własnym luksusem niż dobrem Francji.

takie oszczerstwa mogły nie doprowadzić bezpośrednio do upadku monarchy, jednak podważyły majestat i prestiż Burbonów.

kryzys konstytucyjny

w 1787 roku francuski minister finansów, Calonne, przedstawił królowi pakiet reform gospodarczych mających na celu rozwiązanie problemów finansowych Francji. Calonne uznał, że reformy te wymagają czasu, aby były skuteczne., Aby zaspokoić natychmiastowe zapotrzebowanie korony na pieniądze, Calonne zasugerował królowi zwołanie Rady notabli w celu zatwierdzenia reform. Zapewniłoby to kredytodawcom pewność co do wypłacalności państwa francuskiego i pozwoliłoby mu pożyczać więcej pieniędzy przy lepszych stopach procentowych.

Rada notabli odmówiła jednak zatwierdzenia reform gospodarczych Calonne. Pod wodzą księcia Orleanu, kuzyna Ludwika XVI, notable domagali się reform politycznych jako ceny porozumienia. Ludwik XVI rozwiązał Sobór, a Calonne został odwołany., Brienne, następca Calonne ' a, próbował wymusić reformy poprzez Parlement Paryski. Parlement odmówił rejestracji reform, a także domagał się zmian politycznych. Ludwik odpowiedział wygnaniem Parlementu. W tym samym czasie doszło do intensywnej debaty politycznej, w której Parlement przedstawił się jako centrum oporu wobec despotyzmu Królewskiego.

Brienne został zwolniony i zastąpiony przez Neckera. Necker przekonał króla, aby nazwał posiadłości generałem, aby przełamać impas polityczny. Stan generalski nie spotkał się jednak od 1614 roku i reprezentował średniowieczny pogląd na funkcjonowanie społeczeństwa., Dzielił się na trzy majątki. Pierwszy reprezentował duchowieństwo, drugi szlachtę, podczas gdy trzeci obejmował masę społeczeństwa w gminach. Każda posiadłość miała własne wybory, którym towarzyszyło sporządzenie list pretensji, tzw. cahiers de doleances, które deputowani mieli przedstawić królowi.

początkowo każda posiadłość miała mieć taką samą liczbę deputowanych, ale kampania broszurowa przed wyborami zmusiła króla do niechętnie zgodzić się na podwojenie liczby deputowanych trzeciego stanu., Kluczową pracą w debacie był Manifest What is the Third Estate? napisane przez opata Emmanuela Sieyèsa, w którym zapytał: „czym jest trzeci stan? Nic. Co to ma być? Wszystko”.

w pierwszym majątku 330 stronników dominowali deputaci wywodzący się z duchowieństwa parafialnego, podczas gdy w drugim majątku większość stanowiła szlachta „mieczowa”. Około dwie trzecie deputowanych głosowało na trzecią kadencję, byli to zawodowcy, prawnicy, notariusze lub sędziowie, którzy mieli doświadczenie w debacie publicznej i oratorium.

każda nieruchomość głosowała en bloc., W związku z tym nadal możliwe było zjednoczenie się pierwszego i drugiego osiedla, aby zablokować propozycje z trzeciego. Okazało się to receptą na impas polityczny. Podczas gdy liberalna szlachta chciała pracować z trzecim majątkiem, ich konserwatywni koledzy odmówili rezygnacji z głosowania przez blok i nalegali na obronę swojego statusu społecznego. Deputowani trzeciego stanu wezwali pierwszy i drugi stan, aby zjednoczyli się z nimi, aby obradować i głosować wspólnie, ale zostali zignorowani. Ostatecznie 10 czerwca Sieyès zasugerował jednostronną kontynuację trzeciego osiedla., 12 i 19 czerwca kilku księży opuściło pierwszą Posiadłość, aby dołączyć do trzeciej. 17 czerwca 1939, nie będąc już reprezentantem ludu, trzecie Zgromadzenie wybrało się do Zgromadzenia Narodowego.

król próbował odzyskać kontrolę nad trzecią posiadłością, zamykając ją 20 czerwca w Pałacu Wersalskim. Deputowani zebrali się na królewskim korcie tenisowym i złożyli przysięgę, że nie rozwiązają się, dopóki nie dostarczą Francji pisemnej Konstytucji. Ta przysięga na korcie tenisowym była bezpośrednim wyzwaniem dla władzy króla., Do Zgromadzenia Narodowego dołączyło więcej deputowanych zarówno z pierwszego, jak i drugiego okręgu wyborczego. 23 czerwca Ludwik XVI rozkazał, aby majątek zebrał się osobno, ale został zignorowany. Hrabia de Mirabeau, szlachcic wybrany do trzeciego stanu, ogłosił „nie będziemy cieszyć się naszymi miejscami, chyba że siłą bagnetów”. Ostatecznie 27 czerwca Ludwik XVI, obawiając się niepokojów społecznych, nakazał pozostałym deputowanym pierwszego i drugiego stanu przyłączyć się do Zgromadzenia Narodowego. Władza i autorytet króla zostały mocno osłabione.,

upadek Bastylii i dni październikowe

w lipcu jednak Ludwik XVI zmienił kurs. 26 czerwca wydano rozkazy, aby pułki miały maszerować na Wersal i Paryż, podczas gdy garnizon Bastylii został wzmocniony. Tymczasem 12 lipca Ludwik XVI odwołał Neckera ze stanowiska ministra finansów.

wiadomość o zwolnieniu Neckera i koncentracji wojsk wywołała w Paryżu mieszankę strachu i gniewu. Rozgniewany tłum zebrał się w Palais Royale, aby zaprotestować przeciwko zwolnieniu Neckera., Tutaj prawnik stał się radykalnym dziennikarzem, Camille Desmoulins, zwrócił się do tłumu i opowiadał się za powstaniem. Ubrani w zielone wstążki, kolor kojarzony z wolnością, tłum plądrował wartownie na broń i magazyny żywności. Co najważniejsze, francuscy Strażnicy odmówili interwencji i wielu zamiast tego dołączyło do tłumu. 14 lipca zwrócono uwagę na Bastylię. Bastylia była więzieniem, ale przede wszystkim arsenałem. Tłum oblegający Bastylię był bardziej zainteresowany zajęciem przechowywanej tam broni i amunicji niż uwolnieniem więźniów., Gubernator, Baron De Launay początkowo odmówił poddania twierdzy i ostrzelał tłum. Po kilku walkach Bastylia została poddana. De Launay został zadźgany, ścięty, a jego głowa paradowała na szczupaku. Stolica była w rękach rewolucjonistów.

tymczasem Ludwik XVI został ostrzeżony przez swoich generałów, że jego żołnierze są zawodni i nie mogą rozproszyć tłumów w Paryżu. Louis został zmuszony do wycofania swoich pułków i odwołał Neckera 16 lipca. 17 lipca odwiedził Paryż ze Zgromadzeniem Narodowym., W Ratuszu wręczono mu trójkolorową kokardkę, która łączyła czerwone i niebieskie barwy Paryża z bielą Burbońskiego monarchy.

chociaż Paryż był, krótko, spokojny, niepokoje rozprzestrzeniły się teraz na prowincje i obszary wiejskie. Zgromadzenie Narodowe uchwaliło szereg ustaw w celu zapewnienia stabilności. 4 sierpnia szlacheccy deputowani walczyli ze sobą o zrzeczenie się przywilejów szlacheckich. 11 sierpnia Zgromadzenie ogłosiło zniszczenie „reżimu feudalnego”., Zniesiono również dziesięcinę kościelną, co miało zasiać ziarno późniejszej radykalizacji rewolucji i krwawego konfliktu.

26 sierpnia Zgromadzenie zatwierdziło 17 artykułów Deklaracji Praw Człowieka i obywatela. Dokument ten miał mieć trwały wpływ. Zarówno Powszechna Deklaracja Praw Człowieka ONZ (1948), jak i Europejska Konwencja Praw Człowieka (1953) opierały się na treści, a nawet sformułowaniu tego wcześniejszego dokumentu.

pomimo tych reform Zgromadzenie Narodowe starało się utrzymać porządek w Paryżu., Po krótkim okresie stabilizacji ceny chleba zaczęły ponownie rosnąć, co doprowadziło do narastającego niezadowolenia. Jednocześnie Król wyraził zastrzeżenia co do Deklaracji Praw Człowieka. Do Paryża dotarły pogłoski o bankiecie wydanym przez ochroniarza króla na cześć rodziny królewskiej, na którym zdeptano Tricolour cockade.

5 października w Ratuszu zebrały się kobiety targowe, aby domagać się działań w sprawie cen chleba. Prawdopodobnie zaaranżowany przez księcia Orleanu i hrabiego de Mirabeau uzbrojony tłum wyruszył do Wersalu, aby nacisnąć swoją sprawę na Zgromadzeniu Narodowym., Deputacja spotkała się z królem, aby zażądać działania na ceny. 6 października niewielka grupa protestujących włamała się do pałacu i najechała Apartamenty Królowej. Marie-Antoinette uciekła na czas, ale Lafayette, teraz dowódca Gwardii Narodowej, przekonał rodzinę królewską, że tłum rozproszy się tylko, jeśli zostanie skierowany bezpośrednio. Rodzina królewska zwróciła się do tłumu z balkonu, ale tłum zażądał powrotu z nimi do Paryża. Jego autorytet Ludwik XVI nie miał innego wyboru, jak się zgodzić., Król, jego rodzina i Zgromadzenie Narodowe powróciły do Paryża, gdzie mogli być obserwowani i pod wpływem mieszkańców miasta.

podsumowanie

tak zwane dni październikowe oznaczały koniec tego, co często określano jako „liberalną” fazę Rewolucji Francuskiej. Następnie rewolucja charakteryzowała się rosnącym poziomem przemocy i frakcjonalizmu. Było wiele przyczyn Rewolucji Francuskiej. Francja nie była wyjątkowa w obliczu trudnych warunków gospodarczych, społecznych i politycznych w ostatniej ćwierci XVIII wieku., Wszystkie państwa europejskie stanęły przed podobnymi wyzwaniami. Wielka Brytania stanęła w obliczu buntu w Ameryce. Republika holenderska miała własny ruch rewolucyjny. Także w Europie Środkowej wybuchały powstania chłopskie. To jednak szczególna konstelacja tych wyzwań we Francji doprowadziła do rewolucji. Na czym należy położyć nacisk, czy to na wyłanianie się określonej kultury politycznej, czy na polaryzację społeczeństwa spowodowaną zmianami demograficznymi i gospodarczymi, nadal toczy się dzisiejsza debata.