ostatnie odkrycie 3,8 m-letniej czaszki (czaszki bez dolnej szczęki) jest obecnie najgorętszym tematem rozmów wśród paleoantropologów. Ale skamieniałości znajdują się cały czas, więc dlaczego czaszka tego małego, starego człowieka jest tak ważna? Okazuje się, że odkrycie zmienia nasz pogląd na to, jak wczesne gatunki hominidów ewoluowały – i jak doprowadziły do człowieka. Aby zrozumieć, jak, zacznijmy od początku.,

w 1995 roku naukowcy odkryli w Kenii kilka częściowych szczęk, izolowanych zębów i kości kończyn, datowanych na 4,2 m-3,9 m i przypisali je do zupełnie nowego gatunku: Australopithecus anamensis. Wszystkie te skamieniałości znaleziono w osadach związanych ze starożytnym jeziorem – „anam”, co w lokalnym języku oznacza jezioro. W Etiopii znaleziono kilka dodatkowych okazów, uważanych za należące do tego samego gatunku.

prymitywne cechy A., anamensis doprowadził do powszechnego poglądu, że gatunek ten jest przodkiem Australopithecus afarensis, młodszego hominina z Tanzanii, Etiopii i być może Kenii, datowanego na 3,8 m – 3m lat. Najbardziej znaną skamieniałością A. afarensis jest prawdopodobnie częściowy szkielet znany jako Lucy, który przez długi czas był uważany za najstarszego znanego przodka człowieka.

nowo odkryta czaszka, nazwana ” MRD ” po numerze kolekcji MRD-VP-1/1, wykazuje wiele podobieństw do już istniejących okazów A. anamensis i dlatego została przypisana do tego gatunku. Jednak czaszka MRD była na tyle nienaruszona, że naukowcy mogli po raz pierwszy przeanalizować pełną twarz i mózgoczaszkę oraz zbadać części czaszki, których wciąż brakowało w zapisie kopalnym A. anamensis.,

autorzy odkryli kilka nowych cech morfologicznych w czaszce MRD, które są konwencjonalnie uważane za charakterystyczne dla młodszych gatunków w linii ludzkiej. Na przykład głębokość podniebienia przekracza głębokość wszystkich znanych okazów A. anamensis i A. afarensis, a nawet należy do najgłębszych podniebień późniejszych gatunków Australopithecus. Kwestionuje to długi i szeroko rozpowszechniony pogląd, że gatunek Lucy ewoluował stopniowo od A. anamensis bez rozgałęzień linii ewolucyjnej – proces znany jako anageneza.,

ponieważ te współczesne cechy były już obecne u starszych gatunków, najbardziej prawdopodobnym scenariuszem jest to, że gatunek Lucy uformował się w wyniku ewolucji od A. anamensis – procesu znanego jako kladogeneza. Nie wiadomo jednak dokładnie, kiedy „A. afarensis” się rozeszła., Dalsze dowody na kladogenezę pochodzą z 3,9-letniej kości czołowej (część czoła) z Etiopii, odkrytej w 1981 roku. Jego kształt różni się od MRD, co sugeruje, że skamieniałość ta prawdopodobnie należy do A. afarensis.

Jeśli tak jest, to musimy zrewidować ludzką linię ewolucyjną, z A. anamensis istniejącym od 4,2 m do 3,8 m lat temu, a A. afarensis od 3,9 m do 3 m lat temu. Oznaczałoby to, że oba gatunki pokrywały się ze sobą przez co najmniej 100 000 lat, co uniemożliwiało stopniową ewolucję A. afarensis z jednej grupy przodków., W rzeczywistości staje się coraz bardziej oczywiste, że większość gatunków z naszej linii ewolucyjnej prawdopodobnie wyewoluowała przez rozgałęzienie się od istniejących grup.

linia ludzka

nowe odkrycie podważa również pogląd, że gatunek Lucy jest przodkiem wszystkich późniejszych Australopithecus homininów, co ostatecznie doprowadziło do człowieka.

pionowo prosta i stromo wznosząca się krzywizna kości policzkowej tradycyjnie uważana jest za stosunkowo nowoczesną cechę. Występował u Australopithecus africanus (3,7 m-2.,1m lat temu z Południowej Afryki, uważany przez niektórych za bezpośredniego przodka linii Homo) i w Paranthropus (2,7 m-1,2 m lat temu z południowej i Wschodniej Afryki, nie bezpośrednio na naszej linii ewolucyjnej).

przeciwny stan – niska i łukowata kość policzkowa – jest uważany za prymitywny i jest dzielony między A. afarensis, Ardipithecus ramidus (4,3 m-4.,5m lat temu z Etiopii, bardziej małpopodobny prymitywny hominin) i małpy afrykańskie.

grzebień czaszki MRD, który jest zaskakująco nowoczesny, podważa ten pogląd. Dodatkowo otwiera to możliwość, że dawna idea A. afarensis jako przodka wszystkich późniejszych grup Australopithecus mogła być błędna, a zamiast tego A. anamensis jest przodkiem tych młodszych gatunków. Który wczesny hominin jest bezpośrednim przodkiem ludzi nadal pozostaje bez odpowiedzi.,

najwyraźniej to ostatnie odkrycie dało nowy wgląd w naszą ewolucyjną przeszłość, ale także zwiększyło złożoność relacji między wczesnymi homininami. W połowie pliocenu (5,3 m-2,6 m lat temu) zatłoczono liczne, współczesne i szeroko rozpowszechnione gatunki.

Wyjaśnienie związków między tymi gatunkami, pewne scharakteryzowanie ich morfologii oraz rozszyfrowanie złożonej i zawiłej opowieści o ewolucji hominidów nie jest prostym zadaniem., Okazy w każdym nowym miejscu zajmują inny punkt wzdłuż trajektorii ewolucyjnej, ale nie jest łatwo przekształcić te znaleziska w stabilne i niezawodne gałęzie na drzewie ewolucyjnym.

Więcej okazów z okresów i lokalizacji geograficznych, które są obecnie niedostatecznie reprezentowane w zapisie kopalnym, może pomóc rozwiązać te pytania, ale równie dobrze może wywrócić wszystko, co wiemy do góry nogami.

odkrycia na całym świecie w ostatniej dekadzie doprowadziły do całkowitego przemyślenia naszej ewolucyjnej przeszłości., Pokazuje ona, że nowe skamieniałości nie zawsze wspierają istniejące hipotezy i że musimy być przygotowani na zmianę naszych poglądów i formułowanie nowych teorii na podstawie dostępnych dowodów.

Hester Hanegraef, Doktor Antropologii, Muzeum Historii Naturalnej

Ten artykuł został opublikowany na licencji Creative Commons. Przeczytaj oryginalny artykuł.