Abstract

w latach 1850-1900 Amerykanie na nowo zdefiniowali swoją interpretację tożsamości narodowej i lojalności. W Środkowo-Atlantyckim pograniczu Maryland, Pensylwanii, Wirginii i Wirginii Zachodniej zmiana ta jest najbardziej widoczna. Dzięki obecności wolnego państwa i niewolników w bliskim sąsiedztwie, biali i czarni Amerykanie tego regionu doświadczyli tumultu wojny domowej z pierwszej ręki., Podczas gdy granica między wolnością a niewolnictwem była polem walki o niewolnictwo, podczas wojny cały region był świadkiem podziałów między Unią a Konfederacją, a także określenia, co oznacza lojalność i naród. Badając, jak zwykli mężczyźni i kobiety, związkowcy lub Konfederaci, osoby wolne lub zniewolone, wyrażali swoje rozumienie lojalności, projekt ten śledzi rozwój tożsamości i nacjonalizmu przez ponad pół wieku.,

projekt ten analizuje retorykę i dyskusje o narodowej lojalności, aby rozpakować, jak mieszkańcy środkowego Atlantyku przywiązywali się do idei narodu w drugiej połowie XIX wieku. Czyniąc to, ujawnia, w jaki sposób jednostki przeniosły swoją interpretację lojalności jako luźno utrzymywaną, wzajemną definicję lojalności w okresie antebellum na bardziej antagonistyczne definicje lojalności., Po wojnie, wraz z włączeniem Afroamerykanów do społeczeństwa, biali mieszkańcy środkowego Atlantyku ponownie zdefiniowali lojalność, aby skupić się na dziedzicznych powiązaniach między nimi a pokoleniem założycielskim, wykluczając w ten sposób wyzwoleńców i kobiety z włączenia do narodu i kładąc podwaliny pod zniekształconą pamięć epoki Wojny Secesyjnej.