Petrarka

Petrarka jest często nazywany „ojcem humanizmu”, zarówno ze względu na odkrycie ważnych tekstów klasycznych, jak i osobiste zaangażowanie w sposób życia zawarty w starożytnej literaturze i filozofii.,

przegląd

Francesco Petrarca (ur. 20 lipca 1304 w Rzymie, zm. 19 lipca 1374 Tamże)–włoski uczony i poeta, jeden z pierwszych humanistów. Ponowne odkrycie listów Cycerona przez Petrarkę jest często przypisywane zapoczątkowaniu XIV-wiecznego renesansu. Petrarcha jest często uważany za twórcę humanizmu. Sonety Petrarki były podziwiane i naśladowane w całej Europie w okresie renesansu i stały się wzorem dla poezji lirycznej., W XVI wieku Pietro Bembo stworzył model współczesnego języka włoskiego oparty na dziełach Petrarki.

Petrarka urodził się w toskańskim mieście Arezzo w 1304 roku. Petrarka spędził wczesne dzieciństwo w wiosce Incisa, niedaleko Florencji. Większość swojego wczesnego życia spędził w Awinionie i pobliskim Carpentras, gdzie jego rodzina przeniosła się do papieża Klemensa V, który przeniósł się tam w 1309 roku, aby rozpocząć papiestwo Awiniońskie., Petrarka studiował prawo na Uniwersytecie w Montpellier (1316-1320) i Uniwersytecie Bolońskim (1320-23); ponieważ jego ojciec był w zawodzie prawnika, nalegał, aby Petrarka i jego brat studiowali również prawo. Petrarcha interesował się jednak przede wszystkim pisarstwem i literaturą Łacińską i uważał te siedem lat za zmarnowane.

podróżował po Europie, służył jako ambasador i został nazwany „pierwszym turystą”, ponieważ podróżował tylko dla przyjemności., Podczas swoich podróży zbierał rozpadające się łacińskie rękopisy i był głównym inicjatorem w odzyskiwaniu wiedzy od pisarzy Rzymu i Grecji. Zachęcał i doradzał Leoncjuszowi Pilatusowi tłumaczenie Homera z rękopisu zakupionego przez Boccaccio, choć był surowo krytyczny wobec rezultatu. W 1345 roku osobiście odkrył zbiór listów Cycerona, który wcześniej nie istniał – zbiór ad Atticum.,

pogardzając tym, co uważał za ignorancję wieków poprzedzających erę, w której żył, petrarcha przypisuje się lub oskarża o stworzenie koncepcji historycznego „średniowiecza”.”

ojciec humanizmu

Petrarcha jest tradycyjnie nazywany „ojcem humanizmu” i przez wielu uważany za „ojca renesansu”.,”Ten zaszczytny wyraz zawdzięcza zarówno jego wpływowym postawom filozoficznym, które znajdują się w jego licznych listach osobistych, jak i odkryciu i kompilacji tekstów klasycznych.

w swoim dziele Secretum meum zwraca uwagę, że świeckie osiągnięcia niekoniecznie wykluczały autentyczną relację z Bogiem. Petrarka twierdził natomiast, że Bóg dał ludziom ich ogromny potencjał intelektualny i twórczy, aby mogli w pełni wykorzystać. Inspirował się filozofią humanistyczną, która doprowadziła do intelektualnego rozkwitu renesansu., Wierzył w ogromną moralną i praktyczną wartość studiowania historii starożytnej i literatury—to znaczy studiowania ludzkiej myśli i działania. Petrarcha był pobożnym katolikiem i nie widział konfliktu między uświadomieniem sobie potencjału ludzkości a posiadaniem wiary religijnej.

był człowiekiem bardzo introspekcyjnym, bardzo ukształtował rodzący się ruch Humanistyczny, ponieważ wiele wewnętrznych konfliktów i rozważań wyrażonych w jego pismach zostało pochwyconych przez renesansowych filozofów humanistów i kłócił się nieustannie przez następne 200 lat., Na przykład Petrarka zmagał się z właściwą relacją między życiem aktywnym i kontemplacyjnym, i miał tendencję do podkreślania znaczenia samotności i nauki. W 1346 Petrarka w swojej De Vita solitaria argumentował, że odmowa papiestwa przez Papieża Celestyna V w 1294 była cnotliwym przykładem samotnego życia. Później polityk i myśliciel Leonardo Bruni argumentował za aktywnym życiem, czyli ” humanizmem obywatelskim.,”W rezultacie wielu przywódców politycznych, wojskowych i religijnych w okresie renesansu było wpajanych w pogląd, że ich dążenie do osobistego spełnienia powinno być oparte na klasycznym przykładzie i filozoficznej kontemplacji.

humanizm

humanizm był ruchem intelektualnym obejmowanym przez uczonych, pisarzy i przywódców obywatelskich w XIV-wiecznych Włoszech.,

przegląd

humanizm, znany również jako humanizm renesansowy, był ruchem intelektualnym skupionym przez uczonych, pisarzy i przywódców społecznych w XIV i na początku XV wieku we Włoszech. Ruch rozwinął się w odpowiedzi na średniowieczne konwencje scholastyczne w edukacji w tym czasie, które podkreślały praktyczne, przed-zawodowe i naukowe badania zajmujące się wyłącznie przygotowaniem do pracy, i zazwyczaj przez samych mężczyzn., Humaniści zareagowali na to utylitarne podejście, starając się stworzyć obywatela, który potrafiłby mówić i pisać z elokwencją, a tym samym mógł zaangażować życie obywatelskie swoich społeczności. Było to możliwe dzięki studiom „studia humanitatis”, znanym dziś jako humanistyka: gramatyka, retoryka, historia, poezja i filozofia moralna. Humanizm wprowadził program ożywienia spuścizny kulturowej—a zwłaszcza literackiej-i filozofii moralnej antyku klasycznego., Ruch był w dużej mierze oparty na ideałach włoskiego uczonego i poety Francesco Petrarki, które często koncentrowały się wokół potencjału ludzkości do osiągnięcia.

chociaż humanizm początkowo był głównie ruchem literackim, jego wpływy szybko przeniknęły ogólną kulturę tamtych czasów, wprowadzając na nowo klasyczną grecką i rzymską formę sztuki i przyczyniając się do rozwoju renesansu. Humaniści uważali starożytny świat za szczyt ludzkich osiągnięć i uważali, że jego osiągnięcia powinny służyć za wzór dla współczesnej Europy., Istniały ważne ośrodki humanizmu we Florencji, Neapolu, Rzymie, Wenecji, Genui, Mantui, Ferrarze i Urbino.

humanizm był filozofią optymistyczną, która postrzegała człowieka jako istotę racjonalną i czującą, posiadającą zdolność decydowania i myślenia za siebie. Widział on człowieka jako z natury dobrego, co było w napięciu z chrześcijańskim poglądem na człowieka jako pierwotnego grzesznika potrzebującego odkupienia. Sprowokowało to świeże spojrzenie na naturę rzeczywistości, kwestionowanie poza Bogiem i duchowością, a także dostarczyło wiedzy o historii poza historią chrześcijańską.,

Sztuka Humanistyczna

humaniści renesansowi nie widzieli konfliktu między studiami starożytnych a chrześcijaństwem. Brak postrzeganego konfliktu umożliwił twórcom wczesnego renesansu swobodne łączenie form klasycznych, tematów klasycznych i teologii chrześcijańskiej. Rzeźba wczesnorenesansowa jest doskonałym narzędziem do odkrywania rodzącego się stylu renesansowego. Czołowymi artystami tego medium byli Donatello, Filippo Brunelleschi i Lorenzo Ghiberti., Donatello stał się znany jako największy rzeźbiarz wczesnego renesansu, znany zwłaszcza z klasycznego i niezwykle erotycznego posągu Dawida, który stał się jedną z ikon Republiki florenckiej.

humanizm wpłynął na środowisko artystyczne i sposób postrzegania artystów., Podczas gdy średniowieczne społeczeństwo postrzegało artystów jako służących i rzemieślników, renesansowi artyści byli wyszkolonymi intelektualistami, a ich sztuka odzwierciedlała ten nowy punkt widzenia. Mecenat sztuki stał się ważną działalnością, a komisje obejmowały zarówno tematykę świecką, jak i religijną. Ważni mecenasi, tacy jak Cosimo De ' Medici, pojawili się i w dużej mierze przyczynili się do rozwoju produkcji artystycznej tamtych czasów.

w malarstwie szczególną troską stało się traktowanie elementów perspektywy i światła., Na przykład Paolo Uccello, który jest najbardziej znany z „Bitwy o San Romano”, miał obsesję na punkcie swojego zainteresowania perspektywą i nie spał całą noc w swoim gabinecie, próbując zrozumieć dokładny punkt zbiegu. Wykorzystywał perspektywę, aby stworzyć w swoich obrazach poczucie głębi. Ponadto, stosowanie farby olejnej miało swoje początki na początku XVI wieku, a jego stosowanie nadal było szeroko badane w całym okresie wysokiego renesansu.,

początki

niektórzy z pierwszych humanistów byli wielkimi kolekcjonerami antycznych rękopisów, w tym Petrarcha, Giovanni Boccaccio, Coluccio Salutati i Poggio Bracciolini. Z tych trzech, Petrarcha został nazwany „ojcem humanizmu” ze względu na jego oddanie do greckich i rzymskich zwojów., Wielu pracowało dla zorganizowanego kościoła i było w zakonach świętych (jak Petrarka), podczas gdy inni byli prawnikami i kanclerzami miast włoskich (jak uczeń Petrarki Salutati, kanclerz Florencji), a tym samym mieli dostęp do warsztatów kopiowania książek.

we Włoszech, Humanistyczny program edukacyjny zyskał szybką akceptację i, w połowie 15 wieku, wiele klas wyższych otrzymało wykształcenie humanistyczne, być może oprócz tradycyjnych scholastycznych. Niektórzy z najwyższych urzędników Kościoła byli humanistami dysponującymi zasobami do gromadzenia ważnych bibliotek., Taki był kardynał Basilios Bessarion, nawrócony na Kościół łaciński z greckiej ortodoksji, który był uważany za papiestwo i był jednym z najbardziej uczonych uczonych swoich czasów.

Po zdobyciu Konstantynopola przez krzyżowców i końcu Cesarstwa Bizantyjskiego w 1453, migracja bizantyjskich greckich uczonych i emigrantów, którzy mieli większą znajomość starożytnych języków i dzieł, przyczyniła się do odrodzenia greckiej i rzymskiej literatury i nauki.,

Edukacja i humanizm

humanizm odegrał ważną rolę w edukacji w okresie renesansu, mając na celu kultywowanie moralnego i intelektualnego charakteru obywateli.

przegląd

w okresie renesansu humanizm odgrywał ważną rolę w edukacji. Humaniści—zwolennicy lub praktycy humanizmu w okresie renesansu-wierzyli, że człowiek może zostać radykalnie zmieniony przez edukację. Humaniści renesansu tworzyli szkoły, aby uczyć swoich idei i pisali książki o edukacji., Humaniści dążyli do stworzenia społeczeństwa zdolnego do mówienia i pisania z elokwencją i jasnością, zdolnego do angażowania się w życie obywatelskie swoich społeczności i przekonywania innych do cnotliwych i roztropnych działań. Miało to nastąpić poprzez studiowanie nauk humanistycznych: gramatyki, retoryki, historii, poezji i filozofii moralnej.

humaniści wierzyli, że ważne jest, aby przejść do życia pozagrobowego z doskonałym umysłem i ciałem, które można osiągnąć poprzez edukację., Celem humanizmu było stworzenie człowieka uniwersalnego, którego osoba łączyła doskonałość intelektualną i fizyczną i który był zdolny do godnego funkcjonowania w praktycznie każdej sytuacji. Ideologia ta była określana jako uomo universale, starożytny ideał grecko-rzymski. Edukacja w okresie renesansu składała się głównie z literatury starożytnej i historii, ponieważ uważano, że klasycy dostarczali moralnych instrukcji i intensywnego zrozumienia ludzkich zachowań.,

program nauczania humanizmu rozprzestrzenił się w całej Europie w XVI wieku i stał się podstawą edukacyjną dla kształcenia europejskich elit, funkcjonariuszy administracji politycznej, duchowieństwa różnych prawnie uznanych kościołów oraz uczonych specjalistów od prawa i medycyny.

obraz symbolizujący sztuki liberalne, przedstawiający osoby reprezentujące siedem obszarów studiów sztuk liberalnych, wszystkie krążące wokół Platona i Sokratesa.,

Szkoły humanistyczne

jedna z najważniejszych szkół humanistycznych została założona przez Vittorino da Feltre w 1423 roku. Szkoła znajdowała się w Mantui, małym państwie włoskim. Władca Mantui zawsze chciał zapewnić humanistyczne wykształcenie swoim dzieciom, a szkoła była dla niego sposobem na pomoc.

większość idei Feltre ' a opierała się na poglądach wcześniejszych autorów klasycznych, takich jak Cyceron i Kwintylian. Głównym fundamentem szkoły były studia liberalne. Sztuka liberalna była postrzegana jako klucz do wolności, która pozwalała ludziom osiągnąć swoje cele i osiągnąć pełny potencjał., Studia liberalne obejmowały filozofię, historię, retorykę, listy, matematykę, poezję, muzykę i astronomię. Opierając się na greckiej idei „zdrowego umysłu”, szkoła w Mantui oferowała również wychowanie fizyczne. Były to m.in. łucznictwo, taniec, polowanie i pływanie.

dzieci, które uczęszczały do szkół, pochodziły zazwyczaj z rodzin z wyższych klas, choć niektóre miejsca były zarezerwowane dla ubogich, ale utalentowanych uczniów. Kobiety zazwyczaj nie były wpuszczane do szkoły, ale zachęcano je do poznawania historii, nauki tańca i doceniania poezji., Niektóre ważne kobiety, które zostały wykształcone w okresie renesansu były Isotta Nogarola, Cassandra Fedele z Wenecji i Laura Cereta.

ogólnie rzecz biorąc, Edukacja Humanistyczna była w tym czasie uważana za ważny czynnik w przygotowaniu życia. Jego głównym celem była poprawa życia obywateli i pomoc ich społecznościom. Szkoły humanistyczne połączyły chrześcijaństwo i klasykę, tworząc model edukacji dla całej Europy.