często stwierdzamy, że istnieje ograniczenie ilości rozpuszczonego, który rozpuści się w danej ilości rozpuszczalnika. Jest to szczególnie ważne, gdy ciała stałe rozpuszczają się w cieczach. Na przykład, jeśli 36 g kryształów KCl zostanie wstrząśniętych 100 g H2O w temperaturze 25°C, rozpuszcza się tylko 35,5 g ciała stałego. Jeśli podniesiemy nieco temperaturę, wszystkie KCl rozpuszczą się, ale po ochłodzeniu do 25°C ponownie wytrąci się dodatkowe 0,5 g KC1, pozostawiając dokładnie 35,5 g rozpuszczonej soli., Opisujemy to zjawisko mówiąc, że w temperaturze 25°C Rozpuszczalność KCl w H2O wynosi 35,5 g KC1 na 100 g H2O. roztwór tego składu jest również opisany jako roztwór nasycony, ponieważ nie może pomieścić więcej KCl.

w pewnych okolicznościach możliwe jest przygotowanie roztworu, który zachowuje się nieprawidłowo i zawiera więcej substancji rozpuszczonych niż roztwór nasycony. Mówi się, że takie rozwiązanie jest przesycone. Dobrym przykładem przesycenia jest Na2S2O3, tiosiarczan sodu, którego rozpuszczalność w 25°C wynosi 50 g Na2S2O3 na 100 g H2O., Jeśli 70 g kryształów Na2S2O3 rozpuszcza się w 100 g gorącego H2O, a roztwór ochłodzi się do temperatury pokojowej, dodatkowe 20 g Na2S2O3 zwykle nie wytrąca się. Otrzymany roztwór jest przesycony, w związku z tym jest również niestabilny. Można go” zasiać”, dodając kryształ Na2S2O3, po czym nadmiar soli nagle krystalizuje i odprowadza ciepło. Po osadzeniu się kryształów i powrocie temperatury do 25°C roztwór nad Kryształami jest roztworem nasyconym-zawiera 50 g Na2S2O3.,

inny przykład krystalizacji soli z roztworu przesyconego można zobaczyć w poniższym filmie. W tym przypadku przesycony roztwór octanu sodu wlewa się na kryształ octanu sodu. Kryształy te zapewniają strukturę sieciową „nasiona”, które powodują krystalizację jonów octanu sodu w roztworze.

sól zaczyna krystalizować, tworząc dużą strukturę octanu sodu z wytrącania jonów z roztworu. Kiedy octan sodu krystalizuje, przeciwstawnie naładowane jony są zbliżane do siebie przez strukturę krystaliczną., Ponieważ tworzenie sieci krystalicznej obniża energię potencjalną, umieszczając podobne ładunki blisko siebie, system uwalnia nadmiar energii w procesie krystalizacji. W ten sposób struktura staje się ciepła w dotyku z tego nadmiaru energii.