kinderen die een pauze hebben gehad van hun primaire verzorger, een regelrechte pijn, misbruik, verwaarlozing of op andere manieren waar niet in hun behoeften is voorzien, kunnen vaak worden belemmerd in hun vermogen om gezonde emotionele gehechtheden te ontwikkelen. Dit wordt momenteel aangeroepen door vele namen, zoals onveilige bijlage., Deze minder gezonde manieren van Hechten worden vaak niet gediagnosticeerd als aandoeningen, maar komen vaak voor bij kinderen met een achtergrond van misbruik of verwaarlozing of die niet meer bij hun biologische ouders zijn, die het verlies van een of meer ouders hebben gehad, die in pleegzorg zijn, die verschillende medische ingrepen hebben ondergaan of die zijn geadopteerd. Gehechtheid is op een spectrum-van gezond naar onzeker naar ongeorganiseerd (vaak gediagnosticeerd als een gehechtheid stoornis)., Enkele van de fundamentele tekenen / kenmerken die een persoon worstelt met gehechtheid zijn:

• geschiedenis van verlatenheid, verwaarlozing, misbruik en/of meervoudige plaatsingen
• zoekt zonder onderscheid genegenheid en/of comfort van vreemden (d.w.z., pseudo-gehechtheden)
• antisociaal gedrag (bijv.,
• gebrek aan authenticiteit, spontaniteit, flexibiliteit en empathie
• gebrek aan fysieke affectie en nabijheid en/of ongepaste klammigheid
• slecht oogcontact
• problemen met leren, bijwonen, zelfregulerend, zelfcontrole
• abnormaal eten en eliminatiepatronen (bijv., de kinderen die de meest ernstige symptomen vertonen, worden soms gediagnosticeerd met reactieve gehechtheid (Rad) of de nieuwere diagnose — Disinhibited Social Engagement Disorder (DSED). Alle aandoeningen / stoornissen van gehechtheid zijn ernstig, omdat ze de emotionele gezondheid van het kind en het vermogen om zinvolle relaties te hebben belemmeren.

  reactieve Attachment Disorder

  de DSM-5 geeft de volgende criteria voor reactieve Attachment Disorder:

  A., Een consistent patroon van geremd, emotioneel teruggetrokken gedrag ten opzichte van volwassen verzorgers, gemanifesteerd door het volgende:

  • het kind zoekt zelden of minimaal troost in nood.
  • het kind reageert zelden of minimaal op comfort in nood.

  B., Een aanhoudende sociale of emotionele stoornis gekarakteriseerd door ten minste twee van de volgende:

  • minimale sociale en emotionele respons op anderen
  • beperkt positief effect
  • Episodes van onverklaarbare prikkelbaarheid, droefheid of angst die zelfs tijdens niet-bedreigende interacties met volwassen verzorgers zichtbaar zijn.

  C., Het kind heeft ervaren een patroon van uitersten van onvoldoende zorg zoals blijkt uit ten minste één van de volgende:

  • Sociale verwaarlozing of achterstelling in de vorm van aanhoudende gebrek aan het hebben van elementaire emotionele behoeften voor comfort, stimulatie, en genegenheid voldaan door zorg te dragen voor volwassenen
  • Herhaalde wijzigingen van de primaire verzorgers die beperken de mogelijkheden om stabiel bijlagen (bijvoorbeeld frequente veranderingen in de zorg te bevorderen)
  • de Opfok in ongewone instellingen die een sterke beperking van de mogelijkheden om vorm selectieve bijlagen (bijv., instellingen met een hoge kind verzorger ratio ‘ s)

  D., De zorg in criterium C wordt verondersteld verantwoordelijk te zijn voor het verstoorde gedrag in criterium A (b.v., begonnen de verstoringen in criterium A na het gebrek aan adequate zorg in criterium C).

  E. aan de criteria voor autismespectrumstoornis wordt niet voldaan.

  F. de verstoring is duidelijk voor de leeftijd van 5 jaar.

  G. het kind heeft een ontwikkelingsleeftijd van ten minste negen maanden.

  geef aan of deze aanhoudt: de aandoening is al meer dan 12 maanden aanwezig.,

  specificeer de huidige ernst: reactieve gehechtheid stoornis wordt gespecificeerd als ernstig wanneer een kind alle symptomen van de aandoening vertoont, waarbij elk symptoom zich op relatief hoge niveaus manifesteert.

  Disinhibited Social Engagement Disorder

  de DSM-5 geeft de volgende criteria voor Disinhibited Social Engagement Disorder:

  A. een gedragspatroon waarbij een kind actief benadert en interageert met onbekende volwassenen en ten minste twee van de volgende vertoont:

  • verminderde of afwezige terughoudendheid bij het benaderen en interageren met onbekende volwassenen.,
  • te vertrouwd verbaal of fysiek gedrag (dat niet consistent is met cultureel gesanctioneerd en met leeftijdsgebonden sociale grenzen).
  • verminderde of afwezige controle bij volwassen verzorger na het wegrijden, zelfs in onbekende omgevingen.
  • bereidheid om weg te gaan met een onbekende volwassene met weinig of geen aarzeling.

  B. Het gedrag in criterium A is niet beperkt tot impulsiviteit (zoals bij Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder) maar omvat sociaal disinhibited gedrag.

  C., Het kind vertoont een patroon van extremen van onvoldoende zorg, zoals blijkt uit ten minste één van de volgende: sociale verwaarlozing of ontbering in de vorm van aanhoudend gebrek aan emotionele basisbehoeften voor comfort, stimulatie en genegenheid die door zorgverlenende volwassenen worden vervuld.

• herhaalde veranderingen van eerstelijnszorgverleners die het vermogen om stabiele gehechtheden te vormen beperken (bijv. frequente veranderingen in pleegzorg).
• opvoeding in ongewone omgevingen die de mogelijkheden om selectieve gehechtheden te vormen ernstig beperken (bijvoorbeeld instellingen met een hoge Kinder-verzorgende verhouding).

D., De zorg in criterium C wordt verondersteld verantwoordelijk te zijn voor het verstoorde gedrag in criterium A (b.v., begonnen de verstoringen in criterium A na de pathogene zorg in criterium C).

E. Het kind heeft een ontwikkelingsleeftijd van ten minste negen maanden.

geef aan of deze aanhoudt: de aandoening is al meer dan 12 maanden aanwezig.

specificeer de huidige ernst: Disinhibited Social Engagement Disorder wordt gespecificeerd als ernstig wanneer een kind alle symptomen van de stoornis vertoont, waarbij elk symptoom zich op relatief hoge niveaus manifesteert.,

het gedrag (symptomen) van gehechtheidsstoornissen kan zeer uitdagend zijn voor ouders. De veiligheid van deze kinderen en de rest van het gezin is een belangrijk punt van zorg. Gezinnen hebben voortdurende ondersteuning en onderwijs nodig om deze kinderen te helpen genezen.

De meeste professionals zijn het erover eens dat gehechtheidsstoornissen het resultaat zijn van trauma in de vroege kindertijd, dus het is belangrijk om te begrijpen hoe trauma een zich ontwikkelende hersenen beïnvloedt.,

de APA erkent verder dat aandoeningen van gehechtheid trauma-gerelateerde zijn en heeft een nieuwe categorie van Trauma en Stressor-gerelateerde aandoeningen ontworpen, waaronder beide gehechtheid diagnoses zullen worden gevonden.

links:

• Facts for Families – Attachment Disorders – American Academy of Child& Adolescent Psychiatry
• DSM5 313.89 – DSED